Περπατώντας στην ολόμαυρη ράχη…

Εικόνα: eurokinissi

Ακολουθώντας κατά γράμμα το έθιμο του ετήσιου εορτασμού της απώλειας μιας πατρίδας που υπήρξε σε άλλες εποχές ονειρική, εμπνευστική, όμορφη, κλείνουμε και το φετινό καλοκαίρι με μια τραγωδία.

Μια τραγωδία που γίνεται πάνδημη γιατί διαδραματίζεται στην καρδιά της χώρας, στη βιτρίνα της την περίβλεπτη. Στα προάστια της Αττικής που κάποτε οργίαζε η φύση και τα δώρα της και σήμερα κάθε άχτιστο χιλιοστό μοιάζει προκλητικό για την μονοκαλλιέργεια που οδηγηθήκαμε για δεκαετίες: την ”αξιοποίηση” προς όφελος των συμφερόντων. Και εναντίον φυσικά της φύσης.

Η Αττική δεν είναι το όρος Όρβηλος στις Σέρρες για να κρύψεις επιμελώς τη φωτιά ενός μήνα, ούτε φυσικά η Δαδιά, η Φαρκαδόνα, η Εύβοια, για να πάψεις να μιλάς για αυτές μόλις παρέλθει το προφανές κακό. Η Αττική είναι αυτό που εννοούμε πια ως Ελλάδα. Είναι οι μισοί Έλληνες που δεν μπορούν να αναπνεύσουν σήμερα, είναι οι τόποι της ισχύος, το υψηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας, οι πιο πλούσιοι άνθρωποι, τα σύμβολα της δύναμης. Είναι ο τόπος που τραβά σαν μαγνήτης όποιον θέλει να πετύχει ή έστω να δοκιμάσει να ζήσει με αξιοπρέπεια.

Δεν είναι η Αττική των ποιητών και των συγγραφέων βέβαια πια, δεν είναι τα Μεσόγεια τα παραδεισένια αμπέλια και το εύκρατο κλίμα. Είναι το χαοτικό τέρας που δημιουργήθηκε με την πάροδο των δεκαετιών και διατάζει επιτακτικά με μηνύματα του 112 τους κατοίκους της να εγκαταλείψουν τις ζωές και τα σπίτια τους για να σωθούν. Η Πεντέλη, ο Υμηττός, η Πάρνηθα, δεν είναι τόποι ονείρου εδώ και καιρό. Είναι απειλές.

Και αν στην περίπτωση άλλων τόπων που λαβώθηκαν από φυσικές καταστροφές τα τελευταία χρόνια και λησμονήθηκαν, τα πράγματα είναι διαχειρίσιμα, κάτι μου λέει ότι αυτή η τωρινή τραγωδία θα πυροδοτήσει πια πολλά. Θα γίνει αδιαχείριστη. 

Μια τραγωδία που αδυνατούσε να προλάβει ένας κρατικός μηχανισμός που το αφήγημα του, που το success story που προβάλλει, δεν χωρά ατυχείς συγκυρίες, ”ατυχήματα” τέτοιου μεγέθους, που μπροστά στο μέγεθος τους όταν βαίνουν ανεξέλεγτα θα σκύψει το βλέμμα με θλίψη που πάει για Όσκαρ, θα διακόψει τις διακοπές του Δεκαπενταύγουστου, θα βρει δυο λόγια παρηγοριάς να πει πριν ετοιμάσει εξαγγελίες στη ΔΕΘ για ανάπτυξη που θα απογειώσει τη χώρα.

Μια τραγωδία που αδυνατούσε να φανταστεί ο χρήστης της Αττικής γης, ο κάτοικος της, της γης που καταπατήθηκε, λεηλατήθηκε, που η καθημερινότητα του βασίστηκε σε όλη αυτή τη λεηλασία σχεδόν συνομωτικά, ότι θά ρθει μια μέρα που την ασέβεια θα την πλήρωνε και ο ίδιος και για την αδιαφορία του θα έφτανε ο λογαριασμός, αργά ή γρήγορα. Και θα αρκούνταν σε μια ανάρτηση στα social όπου θα περιγράφει την κατάσταση του, ως ασφαλής προς εφησυχασμό των οικείων προσώπων, την ώρα που θα καίγονταν τα σπίτια, τα σχολεία, τα γυμναστήρια και το Αστεροσκοπείο, η καθημερινότητα των Βριλησσίων, της Πεντέλης, και ο κόσμος θα έτρεχε πανικόβλητος στην Κηφισιά…

Κοιτάζω αυτή την εικόνα της τελετής λήξης της Ολυμπιάδος, που συμβολικά κουμπώνει με σημερινή ημέρα. Αυτό το αλλόκοτο τέρας που κρατά την ελληνική σημαία και περπατά πάνω στο απόλυτο κενό μοιάζει τόσο ταιριαστό αυτή τη μέρα. Σαν εικονογραφία της ελληνικής τραγωδίας που βιώνουμε. Σαν κόμικ που περιγράφει εμφατικά το τώρα.