Πες μου τι φταίει; Απιστία

της Κατερίνας Τζιωρίδου

Μήπως δεν είναι η απιστία που καταστρέφει τη ζωή του ζευγαριού αλλά η κακώς εννοούμενη πίστη;

Οι περισσότεροι άνθρωποι προσδοκούν από μια σχέση τα πάντα. Ασφάλεια, σταθερότητα, συναισθηματική και σεξουαλική ολοκλήρωση. Η αγάπη είναι μονογαμική. Τα θέλει όλα από έναν. Ο άνθρωπος όμως δεν είναι! Η απιστία είναι ένας από τους βασικούς λόγους που διαλύονται οι γάμοι στις βιομηχανοποιημένες δυτικές κοινωνίες. Η απιστία θρυμματίζει την εμπιστοσύνη, ραγίζει την καρδιά και διαλύει οικογένειες. Όμως το καταλυτικό ερώτημα δεν είναι, γιατί δεν μπορούμε τελικά να είμαστε πιστοί, αλλά γιατί το ιδεώδες της σταθερής και μακροχρόνιας σχέσης βασίζεται σε ένα ψέμα. Το ψέμα, ότι θα πρέπει να είμαστε για πάντα πιστοί.

Ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στα στατιστικά που προκύπτουν από παράλληλες έρευνες σε χώρες της Ευρώπης -συμπεριλαμβανομένων και των χωρών της Μεσογείου. Περίπου τα τρία τέταρτα του πληθυσμού συμβιώνουν (με ή χωρίς γάμο). Το 36% των γυναικών και το 44% των ανδρών δηλώνουν ότι είχαν τουλάχιστον μια φορά μία παράλληλη σχέση. Το 72% στο σύνολο δηλώνουν, ότι θα έκαναν ευχαρίστως κάτι εκτός σχέσης, αν είχαν την κατάλληλη ευκαιρία. Οι ειδικοί λένε, ότι ένα 90% των ανδρών και ένα 75% των γυναικών θα έχουν στη διάρκεια της ζωής τους μια εξωσυζυγική σχέση. 50% είναι το ποσοστό των διαζυγίων, ενώ γίνονται όλο και λιγότεροι γάμοι. Οι δε σχέσεις συμβίωσης είναι πιο σύντομες και επιφανειακές.

Η σεξουαλική πίστη (μονογαμία) είναι κατά μια γενική έννοια αδύνατη. Είναι στην ουσία μια ψευδαίσθηση. Ως ερωτευμένοι σύντροφοι μπορεί να βλέπουμε τους εαυτούς μας σαν τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Όμως σε ότι αφορά τη σεξουαλικότητα μας δε διαφέρουμε σε τίποτα από τους πιθήκους. Παρά τη ρομαντική διάθεση που μας διακρίνει είμαστε ως είδος εμμονικά πλασμένοι για να θέλουμε να κάνουμε σεξ με διάφορους τρόπους και με διαφορετικούς παρτενέρ. Παγκοσμίως ρέουν καθημερινά δισεκατομμύρια στη βιομηχανία του σεξ. Πορνογραφία, πορνεία, διαδικτυακές πύλες γνωριμιών, φαρμακοβιομηχανία, ψυχοθεραπευτές. Όλα για να γιατρέψουν την εμμονή του σεξ.

Παθολογικοποιούμε όσους κάνουν σεξ έξω από τη συντροφική σχέση, ενώ η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια φυσιολογική πραγματικότητα. Πάρα πολλές σχέσεις διαλύονται κάτω από τη σκέπη των λανθασμένων προσδοκιών πίστης. Να ένα ερώτημα που προκύπτει: Μήπως δεν είναι η απιστία που διαλύει τη συντροφική σχέση/το γάμο, αλλά η μη ρεαλιστική προσδοκία, ότι το σεξ θα πρέπει να λαμβάνει χώρα μόνο μέσα στο πλαίσιο της συντροφικής σχέσης; Γιατί παθολογικοποιούμε και στιγματίζουμε ηθικά κάτι που είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου; Γιατί θεωρούμε πιο φυσιολογικό να τρέχει κανείς από τη μια μονογαμική σχέση στην άλλη, αντί να θεωρούμε δεδομένο και φυσιολογικό το σεξ και έξω από τη συντροφική σχέση; Γιατί αυτή η μονογαμία κατά συρροή να είναι πιο αποδεκτή ως μοντέλο συμπεριφοράς και όχι η απομάκρυνση από το δόγμα της μονογαμίας; Μήπως δεν καταστρέφει τη σχέση η απιστία, αλλά η εμμονή στην πίστη;

Η αλήθεια είναι ότι η κοινωνικοπολιτική εξέλιξη του ανθρώπου έχει φτάσει από διάφορες κατευθύνσεις και μέσα από πολυποίκιλες διαδικασίες στο εξιδανικευμένο και ρομαντικό μοντέλο της αγάπης χωρίς σύνορα προς έναν και μοναδικό σύντροφο. Και μάλιστα εννοείται ένα μονογαμικό μοντέλο κυρίως απευθυνόμενο στη γυναίκα καθώς για τον άντρα ισχύει διαχρονικά ο άγραφος νόμος του δικαιώματος στην πολυγαμία. Ιστορικά ειδωμένο το σεξ εντός της σχέσης θεοποιήθηκε, ενώ το σεξ εκτός σχέσης αφορίστηκε. Η ζήλια αναδείχθηκε σε φρουρό της μονογαμίας. Χωρίς το συναίσθημα της ζήλιας δε θα υπήρχε καμία απαίτηση για αποκλειστικότητα, κανένα θέμα πίστης ή απιστίας. Η ζήλια αποτελεί διαπολιτισμικό αντανακλαστικό πάνω από κάθε κουλτούρα. Μόνο που αξιολογείται διαφορετικά στο πλαίσιο κάθε κουλτούρας. Όμως πόσο ρεαλιστική είναι η προσδοκία ένας και μοναδικός σύντροφος να μπορεί και να πρέπει να καλύψει όλες τις ανάγκες του άλλου συμπεριλαμβανομένης και της πολυποίκιλης σεξουαλικής; Μήπως η πολυγαμία μπορεί να απελευθερώσει τελικά εντάσεις που εγκλωβίζονται μέσα σε υπερρεαλιστικές προσδοκίες να μπορεί και ο ένας και ο άλλος να ανταποκρίνεται σε κάθε σεξουαλική επιθυμία του συντρόφου;

Η επιθυμία μας για μια μακρόχρονη βαθιά συντροφική σχέση αντανακλά τελικά την ανάγκη μιας εσωτερικής πατρίδας, μιας δικής μας οικογένειας. Μια απολύτως θεμιτή και ανθρώπινη ανάγκη. Ίσως θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε, ότι η σεξουαλικότητα είναι κι αυτή ένα είδος εσωτερικής πατρίδας και έχει το δικαίωμα να βιωθεί με κάθε δυνατό τρόπο. Με τρόπο που να ανταποκρίνεται στις εξατομικευμένες ανάγκες μας και όχι σε προκαθορισμένους ρόλους. Σίγουρα με αυτόν τον τρόπο δεν γίνεται πιο εύκολη η συντροφική σχέση. Αλλά τουλάχιστον, αν τη δούμε ως έργο τέχνης, αξίζει να προσπαθήσουμε.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.