Πες μου τι φταίει: Ο “φταίχτης” είμαστε εμείς;

της Κατερίνας Τζιωρίδου

Τι φταίει και πηγαίνουν οι άνθρωποι από το ένα άκρο στο άλλο; Μήπως ήταν στο άλλο άκρο από πάντα, ενώ εμείς νομίζαμε ότι είναι στην από δω μεριά; Τι φταίει και εκεί που αποφασίζουμε να εμπιστευθούμε την πατάμε και εκεί που μάλλον αξίζει το κόπο, χάνουμε την ευκαιρία; Τι φταίει, όταν γινόμαστε δύσπιστοι, καχύποπτοι και επιφυλακτικοί; Μια ιστορία εμπιστοσύνης που καταλήγει σε φιάσκο έχει να κάνει με τον άλλο ή με εμάς τους ίδιους;

Ααααα δε μπορώ, άλλα ερωτήματα. Απαντήσεις έχουμε; Χμμμ… ας το προσπαθήσουμε. Αντικειμενική άποψη δεν υπάρχει. Ας μη παραμυθιαζόμαστε. Ο ίδιος ο κόσμος υπάρχει μέσα από την υποκειμενική ματιά μας σε αυτόν. Κανείς δεν έχει βγει ποτέ έξω από τον εαυτό του για να γνωρίζει μια άλλη οπτική. Γνωρίζουμε πάντα εκείνη την οπτική που περνάει μέσα από αυτό που είμαστε, το ατομικό μας φίλτρο. Και τι είμαστε; Ένα σύνολο γονιδιακών και κοινωνικών παραγόντων. Κυρίως κοινωνικών. Ο χαρακτήρας μας διαμορφώνεται υπό την καταλυτική επιρροή του οικογενειακού και ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος, όπου μεγαλώνουμε, χτίζουμε προσωπικότητα και υπάρχουμε μέχρι το τέλος της ζωής μας. Με άλλα λόγια είμαστε τα βιώματα μας.

Όταν λοιπόν αναρωτιόμαστε, γιατί πηγαίνουν οι άνθρωποι από το ένα άκρο στο άλλο, μήπως να βλέπαμε κατ΄ αρχήν, αν εμείς έχουμε μετακινηθεί για κάποιο λόγο;  Μήπως εμείς βρισκόμαστε τη στιγμή που κρίνουμε τη συμπεριφορά του άλλου σε μια διαφορετική φάση ζωής;  Πάντα θα συμβαίνουν πράγματα στις ζωές των ανθρώπων που θα τους οδηγούν ίσως σε εντελώς διαφορετική στάση/συμπεριφορά από αυτή που είχαν παλιότερα. Εμείς ας ξεκινάμε με έναν εσωτερικό αναστοχασμό για εμάς τους ίδιους, πριν βγάλουμε συμπέρασμα για τον απέναντι.

Και με την εμπιστοσύνη τι θα κάνουμε; Το άλλο άκρο της είναι η δυσπιστία και η επιφυλακτικότητα. “Πώς να εμπιστευθώ; Άμα πληγωθώ, άντε να μαζέψω τα κομμάτια μου μετά”, λένε συχνά οι άνθρωποι. Ναι, είναι επίπονο, δε διαφωνεί κανείς. Και είναι και δύσκολο να ανασυγκροτήσουμε κατόπιν το εγώ μας. Όμως πώς αλλιώς θα αποκτήσουμε εμπειρία; Δεν έχω ακούσει για κανέναν άλλο καλό δρόμο για να το πετύχει αυτό κανείς. Ή θα ρισκάρουμε και κάποιες φορές θα φάμε τα μούτρα μας (είναι δεδομένο, ότι θα συμβεί) ή θα είμαστε μέσα στη γυάλα προστατευμένοι μεν, χωρίς εμπειρίες δε. Και επιπλέον θα είμαστε και μέσα στη γκρίνια, ότι δε μας τυχαίνουν ποτέ οι σωστοί άνθρωποι. Η εμπειρία είναι το βασικό εργαλείο που μας κάνει με τον καιρό να είμαστε ευέλικτοι και να μη διστάζουμε να εμπιστευθούμε ακόμη κι όταν δεν ξέρουμε, τι ακριβώς θα προκύψει από την άλλη μεριά.

Τελικά το φιάσκο σε κάποιον που του δείξαμε εμπιστοσύνη και δεν ήταν άξιος αυτής το χρεωνόμαστε εμείς; Εμείς φταίμε ή οι άλλοι; Μισό λεπτό να το δούμε. Αν και εφόσον καταλήξει σε φιάσκο, συνήθως συμβαίνει για λόγους που συντρέχουν και από τις δύο πλευρές.

Παράδειγμα 1ο: Εγώ εμπιστεύομαι εσένα, είμαι ο εαυτός μου δεν προσποιούμαι,  σου εκφράζω ανοιχτά τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου, δεν σε αμφισβητώ. Σου δείχνω μια βασική εμπιστοσύνη ευθύς εξαρχής και σου δίνω τον καλύτερο μου εαυτό. Εσύ, επειδή έχεις τα δικά σου αντίστοιχα βιώματα, δυσκολεύεσαι να ανταποκριθείς σε αυτό που σου δείχνω. Είσαι λίγο αμφιθυμικός μαζί μου. Και μου δείχνεις εμπιστοσύνη και δε μου δείχνεις. Τη μια αφήνεσαι, την άλλη γίνεσαι καχύποπτος. Είναι σα να θέλεις, αλλά διστάζεις να τολμήσεις ολοκληρωτικά. Αν το συνεχίσεις, θα κουραστώ και θα σταματήσω να σου δίνω από αυτό που είμαι. Θα το προσπαθήσω για λίγο καιρό. Αν δε βρίσκω σταθερή βάση ανταπόκρισης, θα το παρατήσω.

Παράδειγμα 2ο: Εγώ είμαι μια ταλαιπωρημένη ψυχή που έχει βιώσει δύσκολες σχέσεις στο παρελθόν και διστάζω να κάνω την υπέρβαση μου για να σε εμπιστευθώ. Θέλω όμως πολύ. Το προσπαθώ, το παλεύω. Εσύ το καταλαβαίνεις και, επειδή έχεις ένα θετικό συναισθηματικό απόθεμα μέσα σου, με εμπιστεύεσαι κάνοντας υπομονή και έχοντας την πίστη, ότι θα καταφέρω να αφήσω πίσω τους δαίμονες μου και να σε εμπιστευθώ. Και ναι τότε αυτό γίνεται πράγματι.

Παράδειγμα 3ο: Εσύ είσαι ευθύς εξαρχής καχύποπτος μαζί μου και δεν ανοίγεις με τίποτα τον εαυτό σου. Το να μου εμπιστευθείς κάτι πιο βαθύ από αυτά που νιώθεις είναι για σένα σημάδι αδυναμίας και φοβάσαι, ότι θα σε εκμεταλλευθώ και θα σε “κρεμάσω”. Δεν αφήνεις καμιά χαραμάδα ανοιχτή. Για σένα η λέξη βασική εμπιστοσύνη δεν υπάρχει. Έτσι θα συνεχίσεις να εκπληρώνεις μέσα σου την προσδοκία που υπαγορεύει, ότι δεν μπορείς να εμπιστευθείς κανέναν. Κανείς δε θα σε εμπιστευθεί και κανέναν δεν θα εμπιστευθείς. Η περιβόητη αυτοεκπληρούμενη προφητεία!

Τα υπόλοιπα συμπεράσματα δικά σας.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.