Πέτα, Μπραν, Πέτα!

του Άκη Δήμου

Στη μέση του καλοκαιριού, οι αρχές της πολιτικής αεροπορίας της Σουαζιλάνδης ανακοίνωσαν –διά στόματος του Αρχηγού τους, Sabelo Dlamini – ότι οι μάγισσες με τις ιπτάμενες σκούπες (όπως και οι χαρταετοί και τα τηλεκατευθυνόμενα παιχνίδια) που πετούν πάνω από τα 150 μέτρα θα συλλαμβάνονται και θα πληρώνουν ένα βαρύ πρόστιμο ανώτερο των 50.000 δολαρίων. Αντιθέτως, όσες μάγισσες πετούν κάτω από τα 150 μέτρα, μπορούν να συνεχίσουν τις πτήσεις τους ανενόχλητες. Να σημειωθεί ότι οι σουαζηλανδικές μαγικές σκούπες είναι κοντά ραβδιά δεμένα μεταξύ τους και δεν έχουν λαβές (προφανώς ούτε κάθισμα για συνοδηγό) και οι μάγισσες της χώρας τις χρησιμοποιούν για να πετάξουν φίλτρα σε αγροτικά σπίτια και όχι για μεταφορά (αν και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν απολαμβάνουν τη βόλτα.)

Μπορείς να ξαναδιαβάσεις την παραπάνω είδηση – εγώ τη διάβασα καμιά δεκαριά φορές νομίζοντας ότι μας κάνουν πλάκα. Δεν μας κάνουν. Τα δυτικά ειδησεογραφικά πρακτορεία που την μετέδωσαν (με μια δόση δηλητηριώδους ειρωνείας, εννοείται) φρόντισαν να μας ενημερώσουν ότι σε όλη την περιοχή της υποσαχάριας Αφρικής (όπου βρίσκεται η Σουαζιλάνδη και όπου ο κόσμος παραπαίει ανάμεσα στην ανέχεια και τις δοξασίες) η μαγεία είναι μια απολύτως σοβαρή ιστορία και οι μάγισσες συνωστίζονται αδιαφορώντας για τον κώδικα εναέριας κυκλοφορίας, οπότε η λήψη μέτρων είναι επιβεβλημένη: η χώρα πρέπει να προστατέψει τον ουρανό της από δυσάρεστους εισβολείς κι έχει δίκιο, τόσο κόπο κάνει να μαζευτεί ένα σύννεφο δεν έχει δικαίωμα ένα τυχαίο σκουπόξυλο να το σακατεύει.

Ακολουθούν σκέψεις ρεαλιστικότερες: ο κόσμος, λες, προχωράει με δυο ταχύτητες (και οι μάγισσες με τη δικιά τους) και εδώ, στην ευτυχισμένη Δύση που ανήκουμε χρόνια τώρα, κανείς εχέφρων άνθρωπος δεν πιστεύει στις μάγισσες ούτε και στα σκουπόξυλα(ίσως μόνο στις βρεγμένες σανίδες). Μπορεί να κινδυνεύεις από χίλια μύρια αλλά το να ξυπνήσεις και να βρεις ένα φίλτρο στο μπαλκόνι σου, και μάλιστα χωρίς οδηγίες χρήσεις, ενδείξεις και αντενδείξεις, είναι εντελώς απίθανο(αν και ποτέ δεν ξέρεις, τέλος πάντων.) Την ίδια πάνω κάτω περίοδο, ωστόσο, ο καθηγητής του Μετροπόλιταν Γιουνιβέρσιτι του Μάντσεστερ, Τζον Χάϊατ, ανακοίνωσε ότι, μετά από έρευνές του, διαπίστωσε ότι υπάρχουν νεράιδες που ζουν στην κοιλάδα του Ρόζενταλ (δεν ξέρω πού ακριβώς είναι) και μάλιστα τις φωτογράφισε, ετοιμάζει δε οσονούπω και σχετική έκθεση. Ο κ. Χάϊατ και το Πανεπιστήμιό του ανήκουν κι αυτά στη Δύση όπως και μείς, δηλαδή κατοικεί στον πολιτισμένο κόσμο… άρα; Άρα φαίνεται ότι οι βεβαιότητές μας κλονίζονται και ο τραυματισμένος από τόσες και τόσες λογικές αποφάσεις κόσμος μας δεν θέλει να πεθάνει χωρίς το παραμύθι που του τάξανε. Αργά, αθόρυβα, ήσυχα, στο περιθώριο μιας καθημερινότητας φθαρμένης από τη χρήση των ίδιων και των ίδιων συγκινήσεων (των ποιών;) μετατοπίζεται προς τη ρευστή επικράτεια της φαντασίας, εκεί όπου ανενόχλητος μπορεί να εύχεται απίθανα πράγματα (δυνατά χτυποκάρδια, ας πούμε ή κήπους με νάρκισσους στην είσοδο της πολυκατοικίας) και να τα βλέπει να συμβαίνουν, προετοιμασμένος ήδη εδώ και τέσσερις σεζόν από το «Game of Thrones» γι’ αυτό που θα συναντήσει: από τη μια σφαγές, συνωμοσίες, ραδιουργίες και ποτάμια αίματος για το χατίρι του Σιδερένιου Θρόνου κι από την άλλη οι δράκοι της Ντενέρις, το κοράκι με τα τρία μάτια που καταδιώκει τον Μπραν στα όνειρά του και οι κάτοικοι πίσω απ’ το Τείχος – δεν έχεις χρόνο να φοβηθείς, όσο θνητός κι αν είσαι πρέπει να δράσεις. Και για να δράσεις πρέπει πρώτα να πιστέψεις.

Το ξέρω ότι όλα τα παραπάνω ακούγονται παράλογα αλλά όταν οι λογικές καταρρέουν δεν μένει και τίποτ’ άλλο να πιαστείς. Κι ακόμη κι αν δεν το πιστεύεις, μη μου πεις ότι δεν σε παρηγορεί κάπως η ιδέα μιας μάγισσας που απογειώνεται ξαφνικά ασυνόδευτη, έστω και κάτω από τα 150 μέτρα, ή μιας νεράιδας που, όπου να ‘ναι, θα ξεφύγει απ’ την κοιλάδα του Ρόζενταλ και θα πετάξει στο καθιστικό σου (κλείσε την τηλεόραση. Δεν ακούς μια ανάσα;), ιδιαίτερα τώρα που το καλοκαίρι την έκανε κι ένα καινούργιο Φθινόπωρο σέρνεται στις πλάκες των πεζοδρομίων και συ νιώθεις λίγο σαν με κομμένα φτερά, όπως ο Μπραν που όταν φτάνει, επιτέλους, στο Φωτισμένο Δέντρο που κατοικεί το πολυόμματο κοράκι των ονείρων του – αλλά μη στο χαλάσω, ψάξ’ το μόνος σου.-