Η διάσωση ενός γατιού και η Οδύσσεια μιας μάνας

Εικόνες: Ευφροσύνη Βασίλαρου, Κυριακή Μπι, Ελεονώρα Muse

Γεια σας, με λένε Ευφροσύνη ή για συντομία Φρόσω και αυτός είναι ο Άλεξ ή παραλίγο Ίσιδα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία… Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Όλα ξεκίνησαν πριν από τρία συναπτά έτη, βρισκόμασταν στο χωριό του άνδρα μου, Παναγιώτης στο όνομα, στο γνωστό μόνο μάλλον για εμάς Πολύπετρο Κιλκίς του νομού Παιονίας, τώρα γιατί το λένε έτσι μη με ρωτήσετε, αν και έχω την τιμή να το γνωρίζω εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια δεν έμαθα ακόμη την προέλευση αυτού του εξαιρετικού ονόματος, συνεχίζω επί του προκειμένου.

Βρισκόμουν εκεί για ένα αξέχαστο weekend, κοινώς Σαββατοκύριακο στη φύση, και στον καθαρό αέρα, γάργαρα νερά να κυλούν στο ποτάμι, ο ουρανός να δίνει ρέστα με τις σκιές και τα χρώματα, και το αεράκι να κυματίζει απαλά τα στάχυα στα χωράφια. Στοπ, πήρες πολύ φόρα κοπελιά, εντάξει το κοπελιά σχήμα λόγου, δεν είσαι και η Laura στο μικρό σπίτι στο λιβάδι κάνε rewind στις σκέψεις και πάμε πάλι στο προκείμενο.

Βρισκόμουν που λέτε συν συζύγου και τέκνων, δύο ζωή να έχουν, κορίτσια γλυκά ευγενικά και καλά, φυσικά όπως τα βλέπουν όλες οι μαμάδες, και εκεί που βαριόμαστε τη ζωή μας μου λέει η μεγάλη, Ελεονώρα στο όνομα, δεν πάμε μια βόλτα τριγύρω γιατί δε βγαίνει η μέρα, σημείωση: νύχτα ήταν αλλά ακούγεται καλύτερα το μέρα, της απαντώ είμαι ήδη έξω, τόσο ήθελα και εγώ για να την κάνω.

Αρχίζουμε λοιπόν και προχωράμε από στενό σε στενό, και από την πλατεία ίσαμε το ποτάμι A, όλα κι όλα ωραίο μέρος το ποτάμι θα επανέλθω με αποδείξεις, Canon 700d αξιόπιστη επιλογή, ελπίζω να με θυμηθεί η εταιρία τζάμπα διαφήμιση είναι αυτή, πάλι ξέφυγα, κάποιος να με συγκρατήσει, πού ήμουν;

Α, το ποτάμι, ωραίο η αλήθεια να λέγεται με τα δεντράκια του, τις βρυσούλες, τα μονοπατάκια του τύφλα να έχει… δε μου έρχεται το μέρος, ας πούμε η πιο κάτω ραχούλα στους πρόποδες του Mont blanc. Αφού λοιπόν χαρτογραφήσαμε το χωριό και μας παρατήρησαν όλοι οι χωριανοί, εξουθενωμένες καθίσαμε στο παγκάκι της εκκλησιάς του Αι Δημήτρη, βοηθειά μας, εκεί συνεχίσαμε να συζητάμε επί παντός επιστητού.

Στο μεταξύ όλο και σουρούπωνε, ώσπου κάποια στιγμή λέω στην Ελεονώρα να σηκωθούμε γιατί πήγε δώδεκα και είναι κρίμα να βγουν και να μας ψάχνουν.

Σηκωθήκαμε και κατηφορίσαμε το δρόμο που έβγαζε στο σπίτι. Υπόψιν: το στομάχι άρχισε να χτυπάει στο ρυθμό των ιθαγενών του Αμαζονίου, εκεί που προχωρούσαμε, δεν προλάβαμε να φτάσουμε στην πόρτα της αυλής του σπιτιού, και μέσα από το σκοτάδι εμφανίζεται ένα άσπρο ξεμαλλιασμένο κι από τα κόκαλα βγαλμένο γατάκι, που ξάφνου ρίχνει ένα πήδο και σκαρφαλώνει στο πόδι της κόρης μου. Υπάρχουν πειστήρια με φωτογραφίες του εγκλήματος πάντα έτοιμες να απαθανατίσουμε τη στιγμή, τι φωτογράφοι θα ήμασταν.

Αρχίζουν τα επιφωνήματα, Ω τι όμορφο γατάκι, τι μικρό, τι καλό, τι χαριτωμένο λέει η Ελεονώρα, πετάγεται και η μικρή μου Κυριακούλα, μαμά, μανούλα τι φατσούλα, τι γλυκούλι που είναι, Ναι ναι συμφωνώ και εγώ, δε λέω γνωστή η αδυναμία μου για τα ζώα. Παιδιόθεν που με έχανες που με έβρισκες έτρεχα πίσω τους, είχε να το λέει η μάνα μου, κυρία Κυριακή ή αλλιώς Κική, είχε βαρεθεί να της κουβαλάω κάθε ταλαιπωρημένο κουτάβι ώσπου μια μέρα της έφερα ένα λυκόσκυλο που βρήκα έξω από το σχολείο μου, δεν το έλεγες και μικρό, τερατάκι ήταν.

Εγώ χαρούμενη χτυπάω το κουδούνι και ανοίγει η μανούλα μου, κόντεψε να πάθει συγκοπή. Βρε καλώς την, τι ΄ναι τούτο; Αυτό είναι ένα καλό σκυλάκι που με ακολούθησε, είναι μόνο του, να το κρατήσουμε, πλιζ πλίζ θα το φροντίζω, θα το πλένω, θα το βγάζω βόλτα, δε θα λερώνει, πλίζ πλίζ, τι να κάνει η γυναίκα, μοναχοπαίδι βλέπεις δύσκολα μου λέγαν το όχι, συμφώνησε και ο μπαμπάς κυρ Δημήτρης με το όνομα, Ανέστης στην ταυτότητα είχε δύο ονόματα σαν τους Ευγενείς του άξιζε όμως γιατί ήταν ο καλύτερος πατέρας και έτσι η λυκοσκυλίνα έγινε μέλος της οικογένειας το όνομά της μετά από σκέψη Σίμπα η μεγαλοπρεπής. Άντε πολύ μακρηγόρησα και ξέφυγα, από το άσπρο μικρό ξεμαλλιασμένο το όμορφο, το μικρό.

Λέω στην κόρη μου να φέρει λίγο νερό και φαγητό, κρίμα είναι να φύγει χωρίς να τρατάρουμε κάτι και μετά θα πάει στη μαμά του. Έτσι κινήσαμε προς την κουζίνα, τι δίνει τώρα κάποιος σε ένα μικρό γατάκι; Παστίτσιο είχε το μενού, θα το φάει ρωτάει η Ελεονώρα, δεν ξέρω της απαντώ, χλωμό μου φαίνεται αλλά τι να κάνουμε φέρ’ το και βλέπουμε και λίγο νερό να πάει κάτω. Mission accomplished.

Τώρα κοιταζόμαστε στα μάτια, ωχ σκέφτηκα, αρχίζει. Και κλάμα η κυρία, ρε παιδάκι μου, ουπς λάθος ατάκα, θυμήθηκα τον Χάρυ Κλύνν, μαμά ναι, μαμά ναι, μαμά να το πάρουμε, όχι Ελεονώρα άστο να φάει και θα πάει στη μαμά του, θα το ψάχνει. Μαμά, συνεχίζει το τροπάρι, τι;, μήπως να το πάρουμε; όχι Ελεονώρα, ο μπαμπάς σου δε θέλει ζώα στο σπίτι, παρένθεση είναι φιλόζωος αλλά δε θέλει.

Μαμά, α που να σε πάρει και να… Άστο, θα φάει και θα πάει στη μανούλα του, άρχισα και εγώ τις γλύκες μπας και την πείσω, πάμε για ύπνο, έχει πέσει το βλέφαρο για νάνι και το άλλο κάνει υπερωρίες έτσι, με τα πολλά και τα λίγα πέσαμε στην αγκαλιά του Μορφέα.

Ξημέρωσε μια άλλη μέρα, τα πουλάκια πήρανε τη θέση τους στα κλαδιά και άρχισαν τα τσίου τσίου, τα λουλούδια μοσχοβολούσαν και επικρατούσε μια ησυχία γλυκιά σα μέλι, υπόψιν κοιμάμαι μπροστά στην κουζίνα και έχω θέα από το παράθυρο, έτσι μου ήρθαν οι συνειρμοί, σηκώνω το βλέμμα με φόβο προς την αυλή, κοιτάζω δεξιά, κοιτάζω αριστερά πουθενά το άσπρο τερατάκι.

Χαχαχα όχι δεν ήταν τερατάκι απλά ήμουν πιο εξοικειωμένη με τα σκυλάκια…. Αποφασίζω να βγω έξω να με φυσήξει το αεράκι να πάρω ανάσες βρε αδερφέ, και εκεί που τριγυρίζω αμέριμνη, ντόινγκ το μάτι μου πέφτει σε ένα άσπρο που κινείται προς το μέρος μου.

Αυτό ήταν ενέδρα, βοήθεια γείτονες, τρέξτε δεν τη γλιτώνω, το άσπρο φαντασματάκι έρχεται προς τα πάνω μου. Όχι, δεν τα έκανα πάνω μου διατήρησα την ψυχραιμία μου, τελικά δεν πήγε στη μαμά του φαίνεται ότι ήθελε να πολιτογραφηθεί Θεσσαλονικιός. Αυτή ήταν η αρχή της γνωριμίας με τον Άλεξ ή μήπως να πω Ίσιδα αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.