Γειτονιές της πόλης: Η άλλη Νέα Κρήνη

Λέξεις-Εικόνες: Υρώ Σημαιοφορίδου

Πέρα από τα καφέ της Αρετσούς η παραλία στενεύει, ο δρόμος τραχαίνει, οι βάρκες λιγοστεύουν. Μπορεί να συναντήσεις και καμιά ταβέρνα από τις παλιές, εκείνες που μείναν ξύλινες με πλαστικές καρέκλες και ίδιους σερβιτόρους. Η θάλασσα σκάει μπροστά στο Παναγία. Ίσως η θέα να γιατρεύει.

Η Μικρασιατική καταστροφή φέρνει πρόσφυγες στον τόπο. Πόντιοι οι πιο πολλοί.Το μέρος πυκνώνει. Στα παράλια της Νέας Κρήνης υπάρχουν ακόμα μονοκατοικίες με τριαντάφυλλα και ανοιχτές πόρτες. Ξεπετιούνται όμως και πολυκατοικίες σα θεριά. Το μάτι επιλέγει να τις αγνοήσει και να αφεθεί στον απέραντο κόλπο.

Ο δρόμος με οδηγεί σε κατηφοριά. Είναι απότομα. Μ’ ένα τραπέζι ακριβώς δίπλα στο κύμα τρεις φίλοι ψαρεύουν. Συνταξιούχιοι μάλλον. Ντόπιοι ίσως. Είναι τυχεροί. Δεν είναι σαν εμάς. Οι φωνές τους δυναμώνουν. “Πόσα…Δάνεια… Έλεος”. Aυτά κατάφερα ν΄ακούσω.Τελικά..είναι κι αυτοί σαν εμάς.

Μικρές βάρκες αράζουν στην ακρογιαλιά. Ρουφούν το φώς και περιμένουν επιβάτες. Κάποιες θα φύγουν, κάποιες θα γυρίσουν. Κάποιες ξεχασμένες, σκέτα καρυδότσουφλα.  Χρόνια στέκουν εδώ δίπλα στην προβλήτα και τα φύκια.

Ένας βαρκάρης τολμηρός κάνει κουπί με τα χέρια. Διασχίζει τη μια άρκη, φτάνει ως την άλλη. Σε λίγα λεπτά ετοιμάζεται να επιστρέψει.

Στο τελείωμα της παραλίας ένα ύψωμα με κάγκελα. Ένας γέρος ακουμπά σκυφτός για ώρα. Η σκέψη του χάνεται στην ευθεία. Τι να σκέφτεται άραγε; Ίσως να μην έχει  σημασία.

Ο δρόμος τελειώνει από δεξιά. Σε λίγο θα αρχίσουν τα πυκνά φώτα, οι γοργοί βηματισμοί, οι έντονες μουσικές. Το φως βουτάει στο νερό. Η βάρκα μικραίνει. Οι ρόδες των ποδηλάτων σταματάνε. Δίπλα μια επιγραφή. «Προσοχή γκρεμός».