Η άλωση της πόλης από …τους Κωδωνοφόρους

Σήμερα στην πόλη κυκλοφορούσαν εκατοντάδες περίεργοι άνθρωποι, φιγούρες ξένες στο αστικό τοπίο, που κάθε χρόνο διατηρούν τον μύθο της παράδοσης στη γύρω ελληνική επαρχία. Οι κωδωνοφόροι του Σοχού – που θεωρούνται οι πρωτεργάτες του εθίμου – τραγούδησαν παραδοσιακά τραγούδια και χόρεψαν στους ρυθμούς της μουσικής, ενώ τα δικά τους έθιμα παρουσίασαν και ομάδες κωδωνοφόρων από Γόννους Λάρισας, Καλή Βρύση, Βώλακα, Πετρούσα, Πύργοι, Παγονέρι, Μοναστηράκι και Ξηροπόταμο Δράμας, Δίστομο Βοιωτίας, Βιτάνοβτσι, Καρλόβο και Ντόλνα Σεκίρνα Βουλγαρίας, Βαμβακόφυτο και Ανθή Σερρών, Σαρανταπόρο Λάρισας, Παλαμά Καρδίτσας, Σκύρο, Εφταχώρι Καστοριάς, Λότσοβικ Σερβίας, Νικησιανή Καβάλας και Λιβάδι Ολύμπου.12 ομάδες από τον Σοχό Θεσσαλονίκης, τα χωριά της Δράμας, των Σερρών και της Θεσσαλίας. Πάνω από 1000 κωδωνοφόροι από όλη την Ελλάδα έλαβαν μέρος στην «2η Πομπή Κωδωνοφορίας», που ξεκίνησε λίγο μετά τις 11 το πρωί από τον Λευκό Πύργο και διά μέσου της Λεωφόρου Νίκης που “έκλεισε” για τα αυτοκίνητα μέχρι τις 5 το απόγευμα, κατέληξε στην πλατεία Αριστοτέλους. Η κάθε ομάδα, μόλις έφτανε στην πλατεία Αριστοτέλους, αναπαριστούσε τα δρώμενα της περιοχής της. Στη συνέχεια περιδιάβαινε αυτόνομα, το κέντρο της πόλης, και συνέχιζε το γλέντι της, με τη συμμετοχή φυσικά του κόσμου. Μερικές ομάδες μάλιστα πήραν ανάποδα την Τσιμισκή, σταματούσαν τα αυτοκίνητα που περνούσαν εκείνη την ώρα και χόρευαν. Φυσικά κανείς από τους οδηγούς δεν εκνευρίστηκε και όλοι έδειχαν να χαίρονατι πραγματικά το θεαματικό ατό έθιμο.

Η δράση «Οι Δρόμοι του Κουδουνιού. Η Θεσσαλονικη Υποδέχεται Τα Κουδούνια» επιχειρεί να συνδέσει την παράδοση στα δρώμενα της κωδωνοφορίας της Ελλάδας, με τα αντίστοιχα του Ευρωπαϊκού χώρου και διοργανώνεται από το Λαογραφικό και Εθνολογικό Μουσείο Μακεδονίας-Θράκης. Πρόκειται για εποχικά δρώμενα μεταμφιέσεων με ευγονικό και ευετηρικό χαρακτήρα, δηλαδή δραματικές παραστάσεις που ανέπτυξαν οι γεωργοκτηνοτροφικές κοινωνίες, πιστεύοντας ότι προστατεύουν την παραγωγή τους ειδικά κατά την κρίσιμη εναλλαγή των εποχών. Οι «Δρόμοι του κουδουνιού» αναζητούν τα κοινά στοιχεία στα δρώμενα αυτά με την καταγραφή της ποικιλομορφίας τους. Τα κουδούνια, οι φορεσιές και τα προσωπεία φτιάχτηκαν εδώ και αιώνες για να ξορκίσουν τους φόβους και το κακό που απειλούσε τις σοδειές των ανθρώπων και άρα την επιβίωσή τους. Αυτή η μεταφορά ενός εθίμου, που οι ρίζες του χάνονται στο βάθος των αιώνων, στο αταίριαστο αστικό περιβάλλον έρχεται ίσως και πάλι για να ξορκίσει τους ίδιους πανάρχαιους φόβους, αυτούς που δεν θα εξαφανιστούν ποτέ και που παρά τους μοντέρνους καιρούς και τον εξορθολογισμό των πάντων, σε καιρούς δύσκολους επανέρχονται ξυπνώντας παρόμοιες δυσιδαιμονίες μπροστά στην ανάγκη της επιβίωσης.