Τα μπάνια του λαού

Η δεκαετία του 30 ήταν η πρώτη χρυσή εποχή για την θαλάσσια συγκοινωνία . Ο Θερμαϊκός ήταν τότε καταγάλανος και πεντακάθαρος και οι Θεσσαλονικείς δεν χρειαζόταν να μετακινηθούν σε μακρινές αποστάσεις για να βρουν καθαρές θάλασσες και πεντακάθαρες πλαζ. Η παραθέριση και οι βακάνς γινόντουσαν πλησίον της πόλης και η Χαλκιδική ήταν άγνωστος τόπος μέχρι και τη δεκαετία του 60. Μέχρι το 1950 ο κόσμος έκανε μπάνιο κατά μήκος της προκυμαίας. Οι λαϊκές πλαζ που είχαν οργανωθεί πριν τον Β’ Παγκόσμιο μετά την υποβάθμιση των νερών του κόλπου από τα αστικά λύματα που χύνονταν στη θάλασσα, απομακρύνονταν σιγά σιγά προς τα ανατολικά. Και μετά ήρθε ο πόλεμος και η γερμανική κατοχή και η θαλάσσια συγκοινωνία διεκόπη και πάλι για να επανέλθει αμέσως μετά το τέλος του πολέμου με 15 συνολικά καραβάκια να συνωστίζονται στο πήγαινε έλα στον κόλπο του Θερμαϊκού. Η ρύπανση έκλεισε τις αστικές πλαζ σταδιακά και οι επίδοξοι λουόμενοι μετακινήθηκαν από το Φάληρο στο Καραμπουρνάκι και μετά στην αντίπερα ακτή του Θερμαϊκού. Από τις λαϊκές πλαζ Φάληρο, Μιραμάρ και Ταμάριξ τα σκήπτρα της βασίλισσας των λαϊκών πλαζ περνούν στην Ακτή Καραμπουρνάκι. Σπουδαίος καλακαιρινός προορισμός είναι και η Αρετσού. Ο ΕΟΤ εκεί είχε δημιουργήσει μια σύγχρονη πλαζ με ντουζιέρες και αποδυτήρια. Όταν βρώμισε και η θάλασσα της Αρετσούς τα μαζικά θερινά μπάνια μεταφέρθηκαν στην Αγία Τριάδα, την Περαία και το Μπαξέ Τσιφλίκι.

Η μεγάλη τουριστική ανάπτυξη βέβαια οφείλεται στους πλοιοκτήτες και τα βαποράκια αφού ο μοναδικός δρόμος που υπήρχε απευθυνόταν περισσότερο σε κάρα. Χώρια που τα αυτοκίνητα σπάνιζαν. Από την ώρα που ο ΕΟΤ έκανε το κάμπινγκ και την πλαζ Αγίας Τριάδας, η θεσσαλονικιώτικη νεολαία, κυρίως, βρήκε έναν μόνιμο θερινό προορισμό. Στην Αγία Τριάδα ήταν και οι θερινές κατασκηνώσεις του ΠΙΚΠΑ και των εργαζομένων της Ζυθοποιίας Φιξ. Πολλοί εργαζόμενοι έπαιρναν το πρωί της Κυριακής το καραβάκι και επέστρεφαν στην πόλη με τη δύση του ηλίου. Μερικοί προτιμούσαν να φέρνουν μαζί και το φαγητό τους. Την ώρα του μεσημεριού απλώνονταν το τραπεζομαντηλάκι και η οικογένεια γευμάτιζε με τα μπανιερά κάτω απ΄τις ομπρέλες. Η κυριακάτικη εκδρομή ήταν ημερήσια και περιελάμβανε και σιέστα πάνω στην άμμο. Για όσους δεν έφταναν εξοπλισμένοι με τα καλαθάκια τους υπήρχαν αρκετές ταβέρνες, ενώ στην ακτή λειτουργούσε και ο θερινός κινηματογράφος “Ποσειδών” που έπαιζε κυρίως ελληνικές ταινίες. Τα καραβάκια που τους μετέφεραν ήταν λευκά με ξύλινα καθίσματα και τέντες από καραβόπανο.

Τα παλιά γραφικά καραβάκια πηγαινοέρχονται μέχρι το 1960 οπότε και η μεγάλη κίνηση οδηγεί στην ανάγκη κατασκευής νέων πλοίων. Η δεκαετία αυτή είναι και η δεύτερη χρυσή εποχή της θαλάσσιας συγκοινωνίας, με τον κόσμο να ξεχειλίζει κατά τη θερινή περίοδο για να μεταφέρεται στις πλαζ της Αγίας Τριάδας. Τα καραβάκια έφευγαν κάθε 20 λεπτά από την προκυμαία του Λευκού Πύργου και μετά από μισή ώρα “έπιαναν” Περαία, Μπαξέ και Αγία Τριάδα. Η αύξηση των επιβατικών αυτοκινήτων αλλά κυρίως η γραμμή του ΟΑΣΘ που εγκαινιάστηκε μετά το 1965 προς Αγία τριάδα, Μηχανιώνα οδήγησε στη σταδιακή πτώση των επιβατών. Τα βαποράκια αραίωσαν μέχρι το 1971, οπότε και αποσύρθηκε και το τελευταίο πλοίο, κατασκευής του 1967. Ήταν το Θεσσαλονίκη ΙΙ. Τα καραβάκια πουλήθηκαν σε άλλες θαλάσσιες γραμμές ή αποσύρθηκαν και απόμειναν να σαπίζουν στα καρνάγια του Θερμαϊκού. Τα μπάνια του λαού τώρα πια είχαν σαν όχημα τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ.

Η γραμμή 72 παλιά ξεκινούσε από την Πλατεία Δικαστηρίων και με ένα λίγο ακριβότερο εισιτήριο σε πήγαινε μέχρι τη Μηχανιώνα. Σήμερα γίνεται μετεπιβίβαση στο ΙΚΕΑ και τις Κυριακές αν τύχει να βρεθείς στο 3 ή το 8, βλέπεις τον κόσμο να γεμίζει τα λεωφορεία με αμφίεση “προσεχώς λουόμενος”. Οι ίδιες παραλίες, βέβαια, εξακολουθούν να παίρνουν τις γαλάζιες σημαίες αλλά σαν την Χαλκιδική πλέον δεν έχει και η κίνηση έχει μειωθεί. Ο κόσμος που συχνάζει πια στην Αγία Τριάδα και την Περαία είναι συνήθως μεγάλες κυρίες που φορούν λουλουδάτα φορέματα πάνω απ΄τα μπανιερά τους, με καπέλα και καλαθούνες ή πάνινες τσάντες από όπου όλο και κάποιο ταπεράκι διακρίνεται. Ιδίως αν τις συνοδεύουν παιδιά. Συνήθως βλέπεις μοναχικούς ανθρώπους κάποιας ηλικίας ή μητέρες με παιδιά και μεγάλες παρέες με νεαρά παιδιά κάτω των 20. Και αισθάνεσαι σαν κομπάρσος σε παλιά ελληνική ταινία.

Έτσι τα καλοκαίρια, οι Θεσσαλονικείς έχουν πια εναλλακτικό μέσο μεταφοράς προς τις κοντινές παραλίες.

Διαβάστε όλες τις πληροφορίες Τα καραβάκια επέστρεψαν στο Θερμαϊκό!

Η θαλάσσια συγκοινωνία κερδίζει όλο και περισσότερους από τους εκδρομείς που φαίνεται πως οι “νεωτερισμοί” των λεωφορείων δεν τους αγγίζουν πια. Και ο συνωστισμός είναι πάντα γοητευτικότερος όταν σε χτυπάει το θαλασσινό αεράκι από ότι ο κλιματισμός του λεωφορείου. Το νοσταλγικό έχει πολλούς οπαδούς στην πόλη μας. Ακόμη και ανάμεσα στους νεότερους. Εν καιρώ κρίσης εξάλλου πολύς κόσμος πια παραμένει στην πόλη και τα καραβάκια είναι μια λύση για μια φτηνή ημερήσια εκδρομή. Αν αποφασίσεις κι εσύ μια βόλτα προς τα εκεί με τα καραβάκια της γραμμής, θα δεις πως οι πλαζ της περιοχής μοιάζουν να ανακάμπτουν και τα μπάνια του λαού στις πλησίον της πόλης ακτές να αναβιώνουν.