Πήγαμε στην Τυφλόμυγα

της Λίας Καραμπατέα

«Η Τυφλόμυγα είναι ένα έργο που πραγματοποιείται στο απόλυτο σκοτάδι.» Έτσι ξεκινά η περιγραφή αυτής της παράστασης από το θέατρο του άλλοτε. Αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να μας δελεάσει να κάνουμε το τόλμημα και να περπατήσουμε μέχρι τα άνω Λαδάδικα ώστε να δούμε, ή μάλλον να ζήσουμε, από κοντά, αυτό που είχαν να μας πουν ο Δημήτρης Βασιλειάδης και η Δήμητρα Σταματίου.

Τα δύο αυτά νέα παιδιά, σε κείμενο Μαρίας Ράπτη, έχουν να σας αφηγηθούν μια ιστορία για το σκοτάδι, κάπως διαφορετική. Η σκηνοθετική «σφραγίδα» της Βαρβάρας Δουμανίδου, έχει δημιουργήσει ήδη ένα κοινό οπαδών στη Θεσσαλονίκη που σταθερά την παρακολουθεί σε κάθε της δουλειά.

Η ιδέα για μια παράσταση δομημένη τόσο διαφορετικά από το κλασικό μοτίβο ενός θεάτρου, αποτελεί από μόνη της πλεονέκτημα αυτού του εγχειρήματος. Γι’ αυτό άλλωστε, το έργο χαρακτηρίζεται σαν project και όχι κοινή θεατρική παράσταση. Ίσως δεν είναι καν σαφής προσδιορισμός η λέξη «παράσταση», μιας που η Τυφλόμυγα καταλήγει να είναι για τους θεατές μια βιωματική εμπειρία. Τα πάντα διαδραματίζονται σε απόλυτο σκοτάδι. Ένας άνδρας και μια γυναίκα ξεκινούν να βρουν την πορεία προς το φως… ή μήπως τελικά συμβαίνει το αντίθετο; Ενώ εκ πρώτης όψεως θα φαινόταν μεγάλο εμπόδιο να παρακολουθήσει κανείς μια ιστορία χωρίς το προφανές, δηλαδή να μπορεί να βλέπει, αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση (και ενδεχομένως στοίχημα) που έβαλαν οι συντελεστές σε αυτή την παράσταση. Ακούς, νιώθεις, και έχεις μοναδικό εφόδιο τη φαντασία σου. Οτιδήποτε ζήσεις στη διάρκεια της Τυφλόμυγας, πρέπει να το αντιμετωπίσεις μόνος.

Κάποιοι μπορεί να φοβηθούν, κάποιοι να προβληματιστούν. Δύσκολα θα βγάλουν όλοι τα ίδια συμπεράσματα όμως, και αυτό είναι το στοίχημα που κερδίζει το έργο αυτό. Μέχρι πού είναι διαθετειμένος ο άνθρωπος να φτάσει για να βρει το φως…; Ή μήπως τελικά προτιμήσει το σκοτάδι…; Το τίμημα της ανθρώπινης αλαζονείας, πόσο κοστίζει…;

Οι εντυπώσεις για μια τέτοια παράσταση δύσκολα μπορούν να είναι αντικειμενικές, όταν τα όρια του καθενός είναι αυστηρά υποκειμενικά. Ο πήχης από προηγούμενες δουλειές της ομάδας είναι ήδη ψηλά, κάτι που ενδεχομένως κλόνισε την ισορροπία ανάμεσα στο πραγματικά πρωτοπόρο και το πεπατημένα πρωτότυπο.

Εμείς θεωρούμε πως το συνολικό αποτέλεσμα δεν μας απογοήτευσε. Τα κείμενα, καλοδουλεμένα, αποδόθηκαν σε αρκούντως δυνατές ερμηνείες από τα δύο παιδιά, ενώ η κίνησή τους μέσα στα σκοτεινά δωμάτια του χώρου δεν πρόδωσε ίχνος αβεβαιότητας, κάτι που μαρτυρά τη δυνατή προσπάθεια που έγινε από όλη την ομάδα. Άλλωστε εγχειρήματα στα οποία οι ηθοποιοί παίζουν με μηδενική τεχνική υποστήριξη και η συνολική σκέψη ανήκει σε ομάδα νέων ανθρώπων, καλό είναι πάντα να ενθαρρύνονται. Πρόκειται σίγουρα για μια ομάδα, που έχει να μας δείξει ακόμη περισσότερα στο μέλλον…

Αν φλερτάρετε με την ιδέα να δείτε την Τυφλόμυγα όσο είναι ακόμη στην πόλη μας, τολμήστε το, και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα. Όπως άλλωστε εύστοχα μας υπενθυμίζουν οι ηθοποιοί της Τυφλόμυγας «στους τυφλούς, βασιλιάς είναι ο μονόφθαλμος…». Στο σκοτάδι όμως, τι ισχύει άραγε…;

Η ομαλή διεξαγωγή του έργου και η ασφάλεια των θεατών διασφαλίζεται μέσω της τεχνικής ομάδας και του εξοπλισμού που αυτή διαθέτει, ενώ λόγω της ιδιαιτερότητας του project, όπως σωστά παροτρύνουν και οι συντελεστές, άνθρωποι με επιληπτικά προβλήματα και καρδιακά νοσήματα, καλό είναι να μην παρακολουθήσουν την παράσταση.

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ