Η πιο σπουδαία κωμικός του καιρού μας

Τη Σοφία Φιλιππίδου την είδα πρώτη φορά στη σκηνή μαθητής. Στη μυθική Βεγγέρα της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης. Ως κυρία Νερουλού. Την παράσταση την είδα δυο φορές τότε. Μία το 84 στο Αμαλία και μία το 85 στο Αυλαία. Στην τελευταία παράσταση που είχαμε μάθει ότι θα γίνει της τρελής. Και έγινε. Σπάνια στο θέατρο έχω περάσει έτσι. Ακόμα και στις καλύτερες επιθεωρήσεις. Ίσως γιατί το βλέμμα μου ήταν ακόμα ακατέργαστο. Αθώο. Το πρόσωπο αυτής της γυναίκας μου εντυπώθηκε ακόμα. Κωμικές ηθοποιούς είχα δει μονάχα στην τηλεόραση. Τις μεγάλες κυρίες του ελληνικού σινεμά. Η Φιλιππίδου με τις απίστευτες μούτες της μου χτύπησε εκείνη τη φλέβα των αναμνήσεων. Τη Βασιλειάδου, τη Νοταρά, την Κρεβατά,  την Αρώνη, τη Βλαχοπούλου.

Με σπουδές θεάτρου και στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης αλλά και Γερμανικής Φιλολογίας στο ΑΠΘ παράλληλα δίδασκε Γερμανικά στα ΤΕΙ μέχρι που την κέρδισε οριστικά το θέατρο με το οποίο καταπιάστηκε ως Φαύστα από το 1972, συναντώντας το ρόλο συχνά πυκνά στη ζωή της άλλες δυο φορές. Τη μία ευτύχισα να τη δω. Άλλος ρόλος που νομίζεις ότι γράφτηκε για κείνη. Η στιγμή που μιλά με πόνο για το μικρό Ριτσάκι που κατάπιε το κήτος, είναι στιγμή που απλά κλαις από τα γέλια.

Η Φιλιππίδου έκανε άπειρα και εξαιρετικά πράγματα στο θέατρο. Όχι μόνο κωμικούς ρόλους. Έπαιξε Τσέχωφ, Πϊντερ, Χόρβατ, Ευριπίδη και πόσα άλλα. Έγραψε βιβλία, έγραφε στην Ελευθεροτυπία, έκανε ραδιόφωνο, τηλεόραση, δίδαξε για χρόνια. Δοκίμασε και δοκιμάστηκε με επιτυχία. Έλαμψε. Όμως για μένα η Φιλιππίδου ήταν πάντα αυτό που είδα στη νέα παράσταση του Λαζόπουλου, Απελπισίτο. Το μεγαλύτερο γυναικείο κωμικό ταλέντο της εποχής μας. 

Στην Θεσσαλονικιώτικη πρεμιέρα της νέας επιθεώρησης δωματίου του Λαζόπουλου καθόμουν στη δεύτερη σειρά. Τα πρόσωπα των ηθοποιών ήταν λοιπόν λίγα μέτρα από το βλέμμα. Ναι ένα καλογραμμένο κείμενο, όπως αυτά που της έγραψε ο Λάκης βοηθά να χτίσεις ένα ρόλο. Ναι, τα πατήματα είναι στις μεγάλες ατάκες. Όμως όσο σπουδαίο υλικό και αν έχεις στα χέρια σου υπάρχει ένα επιπλέον όπλο για να απογειώσεις ή να βυθίσεις το υλικό σου. Και το όπλο αυτό είναι η έκφραση, ο τρόπος που το πρόσωπο σου θα αποδώσει μια δυνατή κωμική στιγμή. Ακόμα και η σιωπή. Ο τρόπος που θα κοιτάξεις το θεατή απέναντι. Που θα σουφρώσεις το στόμα. Που θα σαστίσεις. Η Σοφία Φιλιππίδου είναι ένα σπάνιο κωμικό ταλέντο. Διαθέτει ένα πρόσωπο που μπορεί και μεταμορφώνεται στην ίδια παράσταση με άνεση από μια ζάμπλουτη αστή της Εκάλης σε μια κακομοίρα νοικοκυρά σε ένα λαϊκό προάστιο. Από μια σαλεμένη υπέργηρη σε μια μεγαλομπεμπέκα.

Αποδίδοντας με απίστευτη μαεστρία τις νευρώσεις των ηρώων της, τις δικές μας νευρώσεις, καταφέρνει κάτι μοναδικό. Να εντυπώνονται εντός σου εκφράσεις και εκφορές του λόγου που θυμάσαι για χρόνια. Όπως ακούς  Μπουρλότοοο της Νοταρά. Έχοντας καταφέρει από το ξεκίνημα της να κάνει την υστέρηση στο Ρο της προτέρημα, τρυπώνει με το βλέμμα της στο μυαλό σου. Κάθε θεϊκή ματιά με γκουρλωμένα μάτια νομίζεις ότι απευθύνεται σε σένα, κάθε φορά που αναρωτιέται για κάτι θαρρείς πως οφείλεις να απαντήσεις εσύ.

Η Φιλιππίδου μπορεί να περπατά απλά δυο βήματα στη σκηνή κοιτάζοντας το κοινό και η αίθουσα να σείεται. Χωρίς να καταφεύγει ποτέ σε φτήνιες, σε κλισέ, σε χυδαιότητες και υπονοούμενα. Χωρίς την ευκολία της τσιρίδας, χαρίζοντας αντί για το αμήχανο χάχανο το λυτρωτικό γέλιο.

Είμαστε απίστευτα τυχεροί που γνωρίσαμε αυτό το κωμικό ταλέντο και μοιραστήκαμε live αυτή τη δύναμη του γέλιου, που τόσο αβίαστα, τόσο ανεπιτήδευτα και καθόλου χυδαία αυτή η γυναίκα τόσες πολλές δεκαετίες κατάφερε να μας χαρίσει. Μοναδικό ταλέντο.