Πειραιάς – Εξάρχεια

Κάθε καλοκαίρι έχει την ιστορία του. Έτσι λένε. Προσπαθείς να ξεχάσεις, να είσαι λειτουργικός. Η ζωή εκεί έξω τρέχει.

Καθημερινότητα. Τα ψώνια του σούπερ μάρκετ, η βόλτα του σκυλού. Ξημερώματα κάνεις τσιγάρο στο μπαλκόνι, όμορφα που μοιάζουν τα Εξάρχεια τέτοιες ώρες.

Θυμάσαι, η ζωή μας “πάνω, κάτω η Πατησιών”*. Παρηγορητικό να ξέρεις πως στην ίδια γειτονιά, κάποτε έζησε η Κατερίνα (μας).

Ανεβαίνεις στο ποδήλατο και πας, σχεδόν αιωρείσαι. Ψάχνεις δρόμους πολυσύχναστους. Τα αυτοκίνητα δίπλα σου, εκατοστά απόσταση. Ατσαλένιες σφαίρες που σε κάνουν να στροβιλίζεσαι. Για λίγο χάνεις την ισορροπία σου. Ένα άγγιγμα και ξέρεις πως όλα θα τελειώσουν, διεκδικείς την θέση σου, αυτό που σου ανήκει. Κλείνεις τα μάτια και πας. Δεν φοβάσαι πια.

Η μουσική παίζει τόσο δυνατά στα ακουστικά που κάνει τα αυτιά σου να πονάνε. Μίση ώρα μετά έχεις ήδη βγει από την πόλη. Νότια προάστια, θάλασσα. Δεν σου κάνει όμως, τίποτα δεν σου κάνει. Να θυμηθείς έχεις ανάγκη, όχι να ξεχάσεις. Να θυμηθείς πώς ήταν.

Ήξερε να λέει ιστορίες. Πειραιάς-Εξάρχεια και αντίστροφα. Οι διαδρομές στον ηλεκτρικό, αφηγήσεις μοναδικές και εσύ στο τέλος πάντα θύμωνες, γιατί καμία τους δεν μιλούσε για σένα. Κάθε τέλος μια καινούρια αρχή, αλλά σου έγιναν συνήθεια οι αφετηρίες. Ξανά και ξανά. Κάθε πρωί αλλάζεις σεντόνια. Δεν λειτουργεί πια αυτό. Είχες υποσχεθεί πως θα έβλεπες τα πράγματα αλλιώς.

Πιο πολύ από όλα σε ενοχλεί που δεν την είδες ποτέ να χορεύει. Έμπλεξα. Έτσι είχες δικαιολογηθεί. Όλο μπλεξίματα, στο μυαλό σου μέσα. Ακούς το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά. Καμία έκπληξη, γίνεται κάτι μόνιμο. Κάποτε αυτό σε κούραζε, τώρα γεμίζεις με μελανί γιατί το μόνιμο κρύβει μέσα του μια ψευδαίσθηση παρηγοριάς.

Το τηλέφωνο κάθε τόσο χτύπα, το κοιτάζεις, αλλά δεν απαντάς. Οι δικαιολογίες τελειώνουν. Ίσως αύριο τα πράγματα να είναι καλύτερα για σένα.

Και εσύ, ποτέ κατάντησες τόσο κοινότυπος;

*Η συλλογή ποιημάτων «Πάνω κάτω η Πατησίων – Οι όψεις της μοναξιάς της Κατερίνας Γώγου και 20 μελοποιημένα ποιήματά της» κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2013.