Πίσω από το συρματόπλεγμα
Λίγες σκέψεις σε ένα οικόπεδο. Εκεί που ψαλιδίζουν ακόμα και τα μικρά μας όνειρα. Οι ίδιοι άνθρωποι που εκλέγονται δεκαετίες και το μόνο τους καθήκον είναι να αποδεικνύουν την ανεπάρκεια τους.
Σήμερα το πρωί σε ένα μικρό περίπατο στη γειτονιά μου, ανάμεσα σε τσιμέντα, σπασμένα πεζοδρόμια, δρόμους ανατιναγμένους από λακούβες και πληγωμένη άσφαλτο, κατειλημμένους δημόσιους χώρους από τραπεζοκαθίσματα που βγάζουν πια και τα ψιλικατζίδικα, παρατημένα ένδοξα παλιά κτίρια που ρημάζουν στη συνοικία των Εξοχών, εγκατάλειψη και παραίτηση, κόπωση και αποδοχή της μοίρας μας, έπεσε το μάτι μου πάνω σε αυτή την έκταση, στο πίσω μέρος της Νομαρχίας, εκεί που έχει μέσα πεταμένα αυτοκίνητα της αστυνομίας, γκρεμισμένα κτίρια παρακολουθήματα της άλλοτε ένδοξης βίλας Αλλατίνι, που κτίστηκε το 1898 από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Βιταλιάνο Ποζέλι ως εξοχική κατοικία της εβραϊκής Οικογένειας Αλλατίνι.
Εκεί λοιπόν σε ένα νεκρό χώρο η φύση οργιάζει, ευτυχώς, με μια νομοτελειακή αυθάδεια απέναντι στην παρακμή της πόλης μας. Χορτάρι φρέσκο της άνοιξης και παπαρούνες και δέντρα ολάνθιστα σκεπάζουν τα πεταμένα και σκουριασμένα σίδερα, κλέβουν το βλέμμα που διαπερνά το χοντρό συρματόπλεγμα που εμποδίζει όλους εμάς που μένουμε τριγύρω να πλησιάσουμε αυτή την ομορφιά. Που απαγορεύει σε εμάς τους κατοίκους αυτής τη άλλοτε ένδοξης πόλης να χαρούμε έστω και λίγες στιγμές στα ελάχιστα αδόμητα οικόπεδα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν οάσεις για τις καταδικασμένες σε θάνατο γειτονιές.
Κάθισα ένα πεντάλεπτο και σκέφτηκα τι είναι όλα αυτά που αγαπώ στις πόλεις του κόσμου. Έφερα στο νου μου τις ευαισθησίες των ανθρώπων που διοικούν άλλες πόλεις του εξωτερικού κυρίως και δημιουργούν σε κάθε γειτονιά πάρκα, άλση, οάσεις, απαλύνοντας τη σκληρότητα του αστικού τοπίου. Δίνοντας μικρές ανάσες στις καθημερινότητες των ανθρώπων.
Και σκέφτηκα πώς εδώ μας τιμωρούν διαχρονικά. Ψαλιδίζουν ακόμα και τα μικρά μας όνειρα. Οι ίδιοι άνθρωποι που εκλέγονται δεκαετίες και το μόνο τους καθήκον είναι να αποδεικνύουν την ανεπάρκεια τους.
Κάθισα πίσω από το συρματόπλεγμα και σκέφτηκα πώς τα δικά μου παιδιά μεγάλωσαν χωρίς μια στάλα ομορφιάς τριγύρω στη δική τους γειτονιά, την άλλοτε γειτονιά των Εξοχών της πόλης μου. Και έτσι θα μεγαλώσουν και τα δικά τους παιδιά και πιθανά τα παιδιά των παιδιών τους, αφού κάθε ελπίδα να σώσουμε και τους τελευταίους αδόμητους χώρους, να αποκαταστήσουμε τα υπέροχα κτίρια που καταρρέουν, να μπολιάσουμε με λίγη ομορφιά την άχαρη ζωή μας τη θάβουμε κάτω από σχέδια αχρείων που ονειρεύονται εμπορικά κέντρα, ξενοδοχεία και γραφεία πολυεθνικών εκεί που θα μπορούσε να φτερουγισει λίγο η ψυχή.
Κάθισα πίσω από το συρματόπλεγμα και ένιωσα ισοβίτης σε μια τεράστια φυλακή που κατάντησαν τις πόλεις μας…
