Πείτε μου εσείς πώς αλλάζει η νοοτροπία

Του Σπύρου Γκέλη 

Αν έχεις ποτέ σου έστω και για μια στιγμή προσπαθήσει να μάθεις κάτι σε κάποιον, παιδί σου, φίλο, μαθητή, το έχεις αναρωτηθεί. Ολοι όσοι ασχολούμαστε με την εκπαίδευση μας βασανίζει κάθε μέρα. όλοι όσοι ταχθήκαμε σ’ αυτόν τον άνισο αγώνα, ψυχανεμιστήκαμε απ’ την αρχή ότι δεν είναι ένας αγώνας ταχύτητας, αλλά αντοχής. Καταλάβαμε ότι χρειάζονται επίμονα χρόνια πάλης με ό,τι αναγνωρίζουμε ως «κακό». πάνω απ’ όλα όμως ξέρουμε (και μαθαίνουμε καινούριους τρόπους διαρκώς) πώς να το πολεμήσουμε. Έχουμε συμφωνήσει ότι αυτό το «πώς» είναι που θα κάνει όλη τη διαφορά. Αυτό το «πώς» είναι που θα ξεχωρίσει δασκάλους από υπαλληλίσκους, ηγέτες από δυνάστες, συγγραφείς από γραφιάδες. Και το ‘χουμε συμφωνήσει όλοι σε αυτόν τον κόσμο, από τη μαμά γάτα που εκπαιδεύει τα γατάκια της, μέχρι τους νευροβιολόγους της μάθησης, ότι αυτό το «πώς» είναι ένα: το παράδειγμα. αν θες να διδάξεις ελευθερία, ζήσε ελεύθερα. αν θες να διδάξεις προκοπή, πρόκοψε. αν θες να διδάξεις αγάπη στα παιδιά, αγάπα όσους μπορείς, όσο πιο πολύ μπορείς. αν θες να διδάξεις σεβασμό στους φοιτητές, σεβάσου τους. αν θες να διδάξεις συνταγματικό δίκαιο, υπερασπίσου το σύνταγμα και το δίκαιο. αν θες να διδάξεις ανθρωπιά, γίνε ή μείνε άνθρωπος. Από τον Σωκράτη μέχρι το όποιο επέκεινα επιφυλάσσεται στην ανθρωπότητα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Και δεν υπήρξε ποτέ. 

Το προτερόγραφο για το τέλος: αν θες να διδάξεις φασισμό να πας στα τάγματα της χρυσής αυγής. Πουθενά αλλού δεν έχει για ‘σενα χώρο η κοινωνία.