PLAYLIST

του Άκη Δήμου

Απέναντι απ’ το σπίτι μου μένει ένα σχολικό συγκρότημα. Δημοτικό. Τις στιγμές που η Δημοκρατία έχει κέφια γίνεται και εκλογικό κέντρο, οπότε έχω και εικόνα του εσωτερικού του (αν και δε νομίζω ότι, τώρα που γράφω, αυτή η εικόνα μου χρησιμεύει σε κάτι).Επειδή έχω περάσει μάλλον καλά σχολικά χρόνια, η γειτνίαση δεν ανακινεί επώδυνες (ή και εφιαλτικές) μνήμες όπως σε πολλούς, αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι κάθε πρωί, με το που σαλεύουν οι βελουδένιες μου βλεφαρίδες, καλοπιάνω και γω τον Πατέρα ημών σιγοντάροντας ψυχαναγκαστικά τα μικρά που προσεύχονται. Ο εν τοις ουρανοίς και ξύρισμα, αλλά ρύσαι και η καφετιέρα στην πρίζα.

Κυρίως θέμα. Τις προάλλες, στο εν λόγω σχολείο έλαβε χώρα η λήξη της σχολικής χρονιάς εν χορδαίς και οργάνοις. Κυριολεκτικά. Δύο γιγαντιαία (φαντάζομαι) ηχεία μετέδιδαν σε όλο το τετράγωνο ένα ποικίλο ρεπερτόριο με το οποίο τα παιδιά αποχαιρετούσαν τα θρανία ενόψει του θέρους λίγο πριν γυαλίσουν τα κουβαδάκια τους (δεν ξέρω: υπάρχουν ακόμα κουβαδάκια;). Στην αρχή της playlist ακούσαμε (θέλοντας και μη) Γιάννη Χαρούλη για να περάσουμε στη συνέχεια στη Μελίνα Ασλανίδου κι ένα τραγούδι της που νόμιζα ότι είναι το αγαπημένο των ταξιτζήδων με πτυχίο Φυσικομαθηματικής αλλά να που είναι και των μαθητών. Ακολούθως ακούσαμε (όλη η γειτονιά τώρα) ένα μίνι αφιέρωμα στον σεμνό καλλιτέχνη Αντώνη Ρέμο, η ακρόαση του οποίου διεκόπη άγαρμπα α) από έναν διερχόμενο κύριο που οδηγούσε ένα φορτηγάκι με πατάτες, τις οποίες και διαφήμιζε από ένα βραχνό μεγάφωνο και β) έναν άλλο κύριο, που βγήκε στον τέταρτο όροφο παρακείμενης οικοδομής απαιτώντας από τον έμπορο να το βουλώσει γιατί και πατάτες είχανε πάρει στο σπίτι για όλο το μήνα και του χάλαγε τη μυσταγωγία με τον Ρέμο. Πίσω στο σχολείο τώρα, ανάμεσα στα τραγούδια και τις τσιρίδες της ανήλικης χορωδίας που τα συνόδευε, μια φωνή δασκάλας (που, υποψιάζομαι βάσιμα, τα βράδια κόβει τις φωτογραφίες της Ζωής Κωνσταντοπούλου και τις κολλάει σ’ ένα άλμπουμ με χακί εξώφυλλο) προσπαθούσε διακαώς να χορογραφήσει τα έρμα τα αμούστακα διατάζοντάς τα, από κουπλέ σε ρεφραίν: όλοι αριστερά τώρα! Τώρα το κεφάλι μας δεξιά!

Το πρόγραμμα έκλεισε ένα πασίγνωστο τραγούδι του Άντζελο Μπραντουάρντι, που παλιότερα ήταν και το τραγούδι των τίτλων στην πρωινή εκπομπή της Λιάνας Κανέλλη στο Μέγκα, πριν το μεγάλο(λέμε τώρα) κανάλι παραδοθεί στον Σεφερλή και πριν η Λιάνα Κανέλλη σηκώσει το λάβαρο κατά της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας. Να σημειώσω εδώ (αν και μου φαίνεται περιττό, όπως, εξάλλου, και όλα όσα γράφω σήμερα) ότι το τραγούδι του Μπραντουάρντι το ακούσαμε οι γείτονες στην ιθαγενή εκδοχή του, ήτοι με κάτι ψιλοάσχετους ελληνικούς στίχους αλλά ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω;

Με το που μουγκάθηκαν τα ηχεία και οι απελευθερωμένοι μαθητές ακολούθησαν μαμάδες και παππούδες στις πέριξ καφετέριες για έναν φρέντο στα όρθια, δουλειά δεν είχα, σκεφτόμουν τη μουσική εκπαίδευσή των μαθητών απορώντας πώς γίνεται από την πρώτη ως την έκτη τα μικρά να τα σπάνε με το ρεπερτόριο των μεγάλων. Τι καταλαβαίνουν ας πούμε απ’ τον υπαινικτικό, αμφιθυμικό στίχο «Μπορεί να βγω, μπορεί να μπω» ή τι ακριβώς εννοούν όταν μουρμουρίζουν «Βασιλική τον έρωτα πολύ βαρύ τον πήρες»; Και πώς γίνεται να υποδέχεσαι κοτζάμ καλοκαίρι (που μάλλον μούφα θ’ αποδειχτεί αλλά νέος είμαι ακόμα, ελπίζω) μ’ αυτό το ρεπερτόριο βαλαντωμένης μανικιουρίστας; Εννοείται ότι έμεινα με την απορία (να ‘ταν η μόνη!). Αλλά δεν μου κακοφάνηκε.

Έχοντας συνηθίσει εδώ και τόσο καιρό να ισορροπούμε μεταξύ δύο αβύσσων, με παραγγέλματα που δίνονται μερακλίδικα από τον κάθε πικραμένο εντός κι εκτός Ελλάδας, μια τέτοια μουσική επένδυση μου φαίνεται κατάλληλη για όλες τις ηλικίες, ίσως και ιδανική, σε απόλυτη σύμπνοια με την πολυγλωσσία, τις αντιφάσεις και τις αρβυλοειδείς ειδήσεις που μας πυροβολούν από παντού. Γιατί δεν ξέρω τι ακριβώς έχεις καταλάβει εσύ απ’ όσα συμβαίνουν (και, κυρίως, απ’ όσα λέγονται ανά δεκάλεπτο)έναν χειμώνα και μια άνοιξη τώρα, εγώ πάντως, το μόνο πράγμα που έμαθα είναι ότι ο Νίκος Πορτοκάλογλου παίζει και να ‘ναι μνημονιακός του κερατά και τόσα χρόνια κυκλοφορούσε ανάμεσά μας μεταμφιεσμένος σε λυρικό τραγουδοποιό προετοιμάζοντας την υποταγή μας στους αιμοδιψείς εχθρούς. Και καλά θα κάνουμε, όσοι έχουμε τους δίσκους του, να τους ανεβάσουμε στο πατάρι γιατί δεν είναι τέτοιες ώρες να παίζεις με τη φωτιά. Εξάλλου, παίζει η φωτιά μαζί σου ανενόχλητη.-