Ποια κανονικότητα; Πατώντας το reset…

Στην προετοιμασία της εξόδου και της περιβόητης επιστροφής στην κανονικότητα, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ, «σε ποια κανονικότητα θα επιστρέψουμε, ποιος την ορίζει, και ποιος την αναθεωρεί. Τους προηγούμενους δύο μήνες εκχωρήσαμε οικοιοθελώς, με χαρά και υπευθυνότητα το δικαίωμα (καθ)ορισμού της κανονικότητας μας, σε τρίτους, εξωτερικούς παράγοντες. Και το κάναμε με αποφασιστικότητα στο όνομα της υγείας μας. Εχουμε όμως τον ίδιο ζήλο, στον αυτοκαθορισμό; Αφήσαμε άλλους να ετεροκαθορίσουν ποιοι είμαστε, και τι κάνουμε, πού και πόσο συχνά, και με ποιους. Και τώρα ήρθε (πάλι) η ώρα του αυτοκαθορισμού.

Είμαστε τόσο ικανοί στο να καθορίσουμε οι ίδιοι την κανονικότητα μας; H ευκαιρία που μας παρουσιάζεται στις μέρες που έρχονται, είναι ίσως μοναδική. Έχει σημασία, να αποφασίσουμε ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μας,, αν θέλουμε να «επιστρέψουμε» στην κανονικότητα που είχαμε , ή να δημιουργήσουμε μία νέα. Η κανονικότητα που είχαμε Π.Κ. (προ κορωνοιού) για τους περισσότερους, δεν ήταν καν συνειδητή επιλογή. Την είχαμε υιοθετήσει, λίγο πολύ αυτόματα, μέσα από υποχρεώσεις, δραστηριότητες , δικές μας ή τωβ παιδιών μας, ωράρια, και συνήθειες. Και όταν ένα σύστημα, λειτουργεί κανονικά, και άψογα, σπάνια έχουμε τα δυνατότητα να πατήσουμε το pause να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να αναθεωρήσουμε, η να επαναξιολογήσουμε τις προτεραιότητες, τις ανειλημμένες δεσμεύσεις, τις σημειωμένες υποχρεώσεις. Δεν προλαβαίνουμε να το κάνουμε. Μας προσπερνάει η ίδια η κανονικότητα μας,

Σήμερα, όμως στην Μ.Κ. (μετά κορωνοϊου) εποχή μπορούμε. Έχουμε μια μοναδική ευκαιρία, να πατήσουμε το κουμπί reset. Να αποφασίσουμε ποια θέλουμε να είναι η κανονικότητα μας. Η δική μας, αλλά και των ανθρώπων που καθορίζονται (ακόμα) από εμάς, των παιδιών μας. Έχουμε μια μοναδική ευκαιρία, να αυτοκαθοριστούμε με την ίδια αποφασιστικότητα, θετική διάθεση, που αφήσαμε να μας ετεροκαθορίσουν. Πολλές φορές, αυτή η απόφαση μιας αναθεώρησης της κανονικότητας, εννοεί απλές μικρές, αλλαγές: Είναι τελικά εκείνος ο καφές το Σάββατο, τόσο απαραίτητος; H μήπως η βόλτα με το ποδήλατο, με γεμίζει περισσότερο; Άλλες φορές εμπεριέχει αλλαγές, μεγάλες, που μοιάζουν με τα παιχνίδια φαντασίας που παίζαμε τα βράδια με τις φοιτητικές παρέες: «Αν ξέμενες σε ένα νησί, με ποιον θα ήθελες να είσαι;” “ Αν ξέμενες έγκλειστος/η στο σπίτι σου στην διάρκεια μιας πανδημίας, με ποιον, ποια θα ήθελες να είσαι;» . Και αν η απάντηση, δεν είναι αυτόματα αυτός ή αυτή που έχουμε προηγούμενα επιλέξει να μοιραστούμε τη ζωή μας, τότε τι κάνουμε;

Kάθε αλλαγή μιας κανονικότητας, προκαλεί αλυσιδωτές αναταράξεις. Και αντιστάσεις. Τα ανθρώπινα, φιλικά, οικογενειακά, συστήματα, ανθίστανται στην αλλαγή. Θέλουν να διατηρούν την ομοιόσταση τους. Ειδικά όταν οι αλλαγές έρχονται εκ των έσω. Όταν οι αλλαγές επιβάλλονται εξωτερικά, τότε τα συστήματα περχαρακώνονται, για να αντιμετωπίσουν την απειλή. Στην πρώτη φάση. Στην δεύτερη, και τρίτη, η περιχαράκωση στερεί τις βαλβίδες εκτόνωσης, και η συρρίκνωση μπορεί να γίνει ασφυκτική. Όταν οι αλλαγές στα ανθρώπινα συστήματα έρχονται εκ των έσω, υπάρχει πάντα αντίδραση. Στην πρώτη φάση. Στην δεύτερη, και τρίτη υπάρχει δημιουργία, και επανεκκίνηση. Ας αδράξουμε λοιπόν την ευκαιρία της επανεκκίνησης. Ας μην μπούμε απλά στην κανονικότητα. Ας την επιλέξουμε συνειδητά. Reset.

Η Εύχαρις Παναγοπούλου, είναι Ψυχολόγος, και καθηγήτρια στο τμήμα Ιατρικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σπούδασε στην Ολλανδία, και αυτην τη στιγμή μένει και εργάζεται στην Θεσσαλονίκη. Ασχολείται ιδιαίτερα με τα συναισθήματα, και πώς αυτά επηρεάζουν την ψυχική και σωματική μας υγεία. Στη δουλειά της, ειδικεύεται στον ρόλο του στρες, στα ψυχοσωματικά συμπτώματα, στις σχέσεις ζευγαριού, και στις σχέσεις γονέα παιδιού. Eχει δυο παιδιά, και εκτός από την ψυχή, ασχολείται συστηματικά και με τον χορό, ως ένα παιδικό απωθημένο. [email protected] 6973054422.