Ποιοι μιλάνε για τον Γαβρά;

Αυτή η δουλειά καμιά φορά μας επιφυλάσσει μερικές αληθινά ωραίες στιγμές. Μια τέτοια σπουδαία για μένα στιγμή ήταν πέρσι το Νοέμβρη, μια πρόσκληση του Κτήματος Γεροβασιλείου να πάρω μια ζωντανή, μπροστά σε κοινό, συνέντευξη από τον Κώστα Γαβρά.

Ήταν μια βραδιά που δεν νομίζω ότι θα ξεχάσω ποτέ, γιατί ό,τι και αν ξέρεις για το Γαβρά, όσες φορές και αν έχεις δει τις ταινίες του, όσο και αν έχεις μελετήσει τη ζωή του, μια ζωή τόσο συνεπή και προσηλωμένη σε αρχές και αξίες ανθρώπινες, μια ζωή στρατευμένη για το κοινό καλό και την δημοκρατία, είναι εντελώς άλλο πράγμα να τον συναναστραφείς για λίγες ώρες, να τον ακούσεις να εναποθέτει στην κουβέντα τις αλήθειες του.

Ένα πραγματικό ποτάμι αγώνα, πίστης, επιμονής, ένα μάθημα ζωής για κάθε άνθρωπο που δεν χορταίνεις να ακούς.

Για μένα ο Γαβράς αποτελεί μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες του παγκόσμιου σινεμά και της διανόησης, ένας φάρος που το εύρος της προσωπικότητας αναγνωρίστηκε παγκόσμια και τιμήθηκε δεκάδες φορές με τα μεγαλύτερα βραβεία του κόσμου. Ο Γαβράς δεν χρειάζεται καλά λόγια από όλους εμάς. Έχει κερδίσει επαίνους και διακρίσεις για πέντε ζωές κοινών θνητών.

Σήμερα το πρωί, πέφτοντας σε μια σειρά από σχόλια ανεγκέφαλων ανθρώπων, που το μορφωτικό τους επίπεδο προφανώς δεν τους επιτρέπει ούτε ελληνικά να γράψουν σωστά, να εύχονται σε τοίχους ”Εύχομαι η ταινία του Γαβρά να πατώσει…”.

Ήταν πάντα χαρακτηριστικό της φυλής μας η ανθρωποφαγία σε όσους ξεπερνούν τα όρια, σε όσους διαπρέπουν και ξεχωρίζουν. Και είναι τόσο εύκολο, αυτός ο παγκόσμιος Έλληνας, το φτωχόπαιδο από την ορεινή Αρκαδία που έγινε ο σκηνοθέτης που βραβεύτηκε πέρσι ως ο καλύτερος Ευρωπαίος σκηνοθέτης, να βρεθεί σε λαϊκά δικαστήρια από θλιβερές περσόνες που μπερδεύουν την Τέχνη με τα μικροκομματικά, την οργή τους απέναντι στους αντιπάλους τους – τι λέξη και αυτή! – με το σεβασμό απέναντι σε περσόνες που το μέγεθος τους δεν θα αντιληφθούν και ποτέ.

Τον ρώτησα αν φοβήθηκε το ρίσκο που πήρε όταν αποφάσισε να μιλήσει για τη ζώσα Ιστορία, όπως τώρα με το βιβλίο του Βαρουφάκη. «Ένα έργο τέχνης», μου είπε, «πολλές φορές προηγείται της καταγραφής της Ιστορίας». (στα 24:30 λεπτά)

Ο Γαβράς δεν δίστασε να αναμετρηθεί πάντα με τις στιγμές της Ιστορίας. Ξεκινώντας από το Ζήτα και φτάνοντας στο ”Ενήλικοι στο δωμάτιο”. Ο Γαβράς μιλά για την ελληνική τραγωδία, είτε αυτό το αντιλαμβάνονται κάποιοι είτε όχι. Με τα ίδια όπλα του ανθρωπισμού και της ελπίδας, που χάθηκε, εν προκειμένω, κάνει σινεμά. Με τη πρώτη ύλη που επιλέγει κατά περίσταση. Το αποτέλεσμα της νέας του ταινίας θα το δει ο καθένας μας και θα το κρίνει, όπως έχει δικαίωμα αφού το δει. Όπως και τα έργα και τις ημέρες του Βαρουφάκη.

Τον άνθρωπο όμως, την τεράστια αυτή παγκόσμια περσόνα στην οποία υποκλίνεται όλος ο πλανήτης δεν δικαιούται κανένα πνευματικό μειράκιο να γελοιοποιεί στα social media με αφορισμούς του τύπου «τα πήρε από το Βαρουφάκη και κάνει επανάσταση με τα δικά μας λεφτά» και ο «μπαρμπακώστας». Είναι τόσο φτηνό όλο αυτό που συμβαίνει από κάποιους που μόνο θλίψη και θυμό προκαλεί. Για την αδυναμία μας σαν λαό να προστατέψουμε τους παγκόσμιους θησαυρούς μας. Και ο Γαβράς είναι ένας από αυτούς.