Ποιος απήγαγε τα ασθενοφόρα

Λέξεις: selected by traitors/εικόνα: pexels

Στην πορεία ενάντια στο έγκλημα που κόστισε τη ζωή στους ανθρώπους που επέβαιναν στο πλοίο που ναυάγησε έξω από την Πύλο, ένας άνθρωπος σταματημένος στο φανάρι στη γωνία της Εθνικής Αμύνης με Τσιμισκή, άρχισε να απευθύνεται στο πλήθος δυνατά, κοιτώντας γύρω του, τους υπόλοιπους οδηγούς των τροχοφόρων, που κουνούσαν συναινετικά το κεφάλι.

Η φωνή του δεν μπορούσε να διεισδύσει στην ηχώ των συνθημάτων που αναδυόταν από το πλήθος που περπατούσε στο οδόστρωμα, αλλά η διάρκεια και η ένταση έδειχνε ότι αυτός ήταν ο σκοπός του.

Και κατάφερνε να φτάσει καθαρά η φωνή του σε όσες περπατούσαν στην περιφέρεια της πορείας, και έτυχε εκείνη τη στιγμή η περιφέρεια που παραλάμβανε τις φωνές του να με εμπεριέχει. Η φωνή που παράσερνε τα συναινετικά κεφάλια που έγνεφαν δίπλα της, μας έβριζε. Αλλά δεν μας έβριζε για τον συνηθισμένο λόγο – ότι δηλαδή κλείνουμε τον δρόμο και διακόπτουμε την κίνηση – αλλά για το περιεχόμενο της πορείας: «Γι΄αυτούς κάνετε πορεία ρε μαλάκες;»

Γι΄αυτούς κάνουμε πορεία. Και θα συνεχίσουμε.

Λίγο αργότερα, πάνω στην Τσιμισκή, όταν η στροφή είχε τελειώσει και υπήρχε μόνο μια πορεία, η φωνή που ακούστηκε από την περιφέρεια έφτασε στον πυρήνα. Ένας νεαρός αντιδρώντας σε ένα αντιφασιστικό σύνθημα στράφηκε στην πορεία κοιτώντας στα μάτια ορισμένους διαδηλωτές και δήλωσε: «εγώ είμαι φασίστας, σας πειράζει;». Μικρός σε ηλικία, ντυμένος στα μαύρα, στάθηκε δίπλα από μια αντιφασιστική πορεία και δήλωσε ότι συντάσσεται με την παράταξη των δολοφόνων. Για λίγα λεπτά υπήρξε οργή, μεσολάβησε ένα ιντεμέδιο στο οποίο θα αποφασιζόταν αν αυτός ο μικρός σε ηλικία άνθρωπος που σε αυτή τη συγκυρία δήλωνε φασίστας θα έπρεπε να παραλάβει ορισμένες σφαλιάρες που θα μπορούσαν να τον συνεφέρουν. Προς υπεράσπισή του φάνηκαν ακόμα δυο-τρεις εξίσου μικροί σε ηλικία άνθρωποι, φίλοι του. Η ετυμηγορία ήταν η πορεία να προχωρήσει, χωρίς σωματικές περιπτύξεις.

Ένας φίλος, που κάνει καθημερινά το καθήκον του να σώζει ζωές προσφύγων που θαλασσοδέρνονται, μου λέει πως έχει βάλει ως καθήκον του να αποδομεί τα ψέματα των αρχών για όσα γίνονται από το λιμενικό στις ελληνικές θάλασσες. Βαρύ καθήκον και σημαντικό και πολυδάπανο σε χρόνο και ψυχικό απόθεμα. Αλλά δεν αποφέρει τα αναμενόμενα. Το αποδομημένο ψέμα δεν φτάνει στην περιφέρεια αλλά και όταν φτάνει δεν ενδιαφέρει κανέναν. Διανύουμε μια ιστορική περίοδο κατά την οποία οι διαψεύσεις των κατασκευασμένων ψεμάτων δε συγκινούν, γιατί η μηχανή της οικονομίας ελέγχεται από όσους λένε τα ψέματα.

Εγώ στην περιφέρεια κάνω έρευνα. Την περιφέρεια της μητροπολιτικής περιοχής της Θεσσαλονίκης, που παρέχει την ανειδίκευτη εργασία της στα εργοτάξια, στα φορτηγά και στα λεωφορεία, εκεί όπου ζουν οι πιο φτωχοί και οι «πλεονασματικοί», οι οποίοι όταν μένουν χωρίς δουλειά και ελπίδα κλέβουν μερικά από όσα έχουν οι λιγότερο φτωχοί. Η περιφέρεια ενίσχυσε την Νέα Δημοκρατία, και σε ορισμένες γειτονιές έβγαλε δεύτερο κόμμα την Ελληνική Λύση. Στις προηγούμενες εκλογές είχε κατά πλειοψηφία ψηφίσει ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Τώρα αυτό που ψήφισε ήταν μια ευκαιρία προσωρινής εξόδου από την επισφάλεια, μέσω φιλανθρωπικών παραχωρήσεων, pass, φιλοδωρημάτων, οκτάμηνης εργασίας και απευθείας μικρο-αναθέσεων. Αυτή την προσωρινή διάσωση και παράταση της μορφής ζωής τους, μπορεί να της την δώσουν οι ισχυροί, οι οποίοι είναι καλά εκπαιδευμένοι στο να κυβερνάνε την επισφάλεια.

Όλοι γράφουν για την ασφάλεια και την επιστροφή στην κανονικότητα. Για το δόγμα της ασφάλειας που νίκησε. Στην περιφέρεια οι γνωστοί μου ανοίγουν pet shop κυρίως για να πουλάνε τροφές στα σκυλιά ράτσας «δολοφόνοι» που αγοράζονται από όσους έχουν μικρές και μεγαλύτερες ιδιοκτησίες. Ένας παλιός μου συμμαθητής, εργάτης χειρόνακτας-σιδεράς, αγόρασε μια μηχανή άλεσης κρέατος, και στον ελεύθερο του χρόνο διαβάζει για την «δίαιτα του λύκου» που δυναμώνει τα ζωτικά όργανα και τα σαγόνια του σκύλου όσο καμιά άλλη. Στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που του απομένει κάνει επαφές με κοτοπουλάδες, να του δίνουν φτηνά τα κόκκαλα. Υπάρχει μια ολόκληρη οικονομία που χτίζεται γύρω από την ασφάλεια.

Υπάρχει ένας ευαίσθητος εσμός του κέντρου που τη σταδιακή έκπτωση της ελπίδας σε ακροδεξισμό την θεωρεί φυσική αντίδραση του «επαρχιωτισμού». Ένας φίλος, πανεπιστημιακός καθηγητής αναρωτιόταν γιατί η πανεπιστημιακή γνώση δεν φτάνει στην κοινωνία. Τρία χιλιόμετρα είναι το πανεπιστήμιο από τις φτωχογειτονιές της Θεσσαλονίκης, δεν πήγε ποτέ του, να δει τι γίνεται εκεί – πόσο μάλλον να μείνει. Μπορεί να μη συμπαθεί τα σκυλιά.

Παραθέτω ένα απόσπασμα από κείμενο του Guardian για την εκλογική νίκη του Ερντογάν: ”Σε ένα νομικό κλίμα όλο και πιο εχθρικό προς τη συνδικαλιστική οργάνωση και σε ένα οικονομικό κλίμα που χαρακτηρίζεται από την «άτυπη» βραχυχρόνια εργασία, πολλοί από αυτούς τους νέους προλετάριους δεν μπήκαν ποτέ στο εργατικό κίνημα, αλλά αναγκάστηκαν να τα βγάλουν πέρα με τη βοήθεια ιδιωτικών, θρησκευτικών ιδρυμάτων. Συνδέοντας συντηρητικούς επιχειρηματίες με μη συνδικαλισμένους εργαζόμενους του άτυπου τομέα σε δίκτυα που περιλαμβάνουν τόσο δημόσια προγράμματα πρόνοιας όσο και ιδιωτικά φιλανθρωπικά ιδρύματα, τα ισλαμιστικά κόμματα μπόρεσαν να συνδέσουν την εξασφάλιση των μέσων διαβίωσης αυτών των εργαζομένων με το συγκεκριμένο προσωπικό που πρόσκειται στο ΑΚΡ και το οποίο διαχειρίζεται αυτά τα προγράμματα και χρηματοδοτεί αυτά τα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Αντί για εργασιακά δικαιώματα που κατακτήθηκαν μέσω συλλογικών αγώνων στο σημείο παραγωγής, οι εργαζόμενοι εξαρτώνται από περιοδικές παροχές που απευθύνονται σε συγκεκριμένες ομάδες και εξαρτώνται από την πολιτική υπακοή”.

Κοιτάξτε πως εξορύσσεται συναίνεση στις γειτονιές των εργατών. Στην περιφέρεια. Αυτοί που επισφαλειοποιούν την ζωή για να εξασφαλίσουν τη κερδοφορία του κεφαλαίου μονοπωλούν τις θέσεις μεσολαβήσεις για την παροχή ευκαιριών.

Η περιφέρεια έχει διάφορες σημασίες, με όχι εντελώς προσδιορισμένα όρια. Σε ένα επίπεδο σημαίνει τις λεγόμενες υπανάπτυκτες χώρες ή περιφέρειες μέσα στις καπιταλιστικές χώρες. Σ’ ένα άλλο επίπεδο αποτελεί αναφορά σε όλες εκείνες τις ομάδες που έχουν απομακρυνθεί από τα μέσα αναπαραγωγής τους, δε μπορούν να επιβιώσουν αν δε δουλέψουν σε μισθωτή σχέση. Σ’ ένα τρίτο επίπεδο σημαίνει τις αστικές περιφέρειες (τους κατοίκους των συγκροτημάτων κοινωνικής κατοικίας ή των αυθαιρέτων) ή τις κοινωνικές περιφέρειες: τους νέους, τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους, τους «τρελούς» – όλες τις κοινωνικές ομάδες που η κεντρική εξουσία απομονώνει σε νοητικές , κοινωνικές και γεωγραφικές παρυφές και τις περιθωριοποιεί.

Η περιφέρεια ακούει καθημερινά τη φωνή της τηλεοπτικής περσόνας ονόματι Τατιάνα Στεφανίδου.

Η κα. Τατιάνα Στεφανίδου σίγουρα δεν είναι καλή δημοσιογράφος. Αλλά τη δουλειά της την κάνει εξαιρετικά. Όσο βούλιαζε το πλοίο με τους πρόσφυγες στα ανοιχτά της Πύλου φώναζε «κοιτάξτε πόσα ασθενοφόρα τους πήγαν. Και αν πάθει καρδιά κανένας Έλληνας εκεί που θα βρεθεί ασθενοφόρο;»

Στην ανατολική περιφέρεια της Θεσσαλονίκης, έξω από ιδιωτικό νοσοκομείο βρίσκεται μόνιμα ένας μεγάλος γερανός σημάδι του εργοταξίου. Οι εργάτες – από τα δυτικά ή τα ανατολικότερα – χτίζουν την νέα πτέρυγα ενός νοσοκομείου στο οποίο δεν θα μπορέσουν ποτέ να νοσηλευτούν. Η συσσώρευση του πλούτου που μαζεύτηκε από τις κρατικές επιδοτήσεις στα ιδιωτικά νοσοκομεία μέσα στην πανδημία, τώρα γίνεται μπετό και δεύτερη πτέρυγα.

Η πραγματική απάντηση στην ερώτηση της Τατιάνας Στεφανίδου: «Ποιος μας παίρνει τα ασθενοφόρα;» βρίσκεται στο εργοτάξιο του νοσοκομείου. Μας τα παίρνουν τα ιδιωτικά νοσοκομεία και τα κάνουν νέες πτέρυγες.

Τα ασθενοφόρα του δημόσιου συστήματος υγείας έχουν λιγοστεύσει μέσα από τις κυβερνητικές πολιτικές ενίσχυσης των ιδιωτικών νοσοκομείων. Αυτή είναι η πραγματική απάντηση στην ερώτηση της Τατιάνας Στεφανίδου.

Για κακή τύχη του σημαντικού μου φίλου που δαπανά το ψυχικό του απόθεμα για να αποδομήσει τα ψέματα της κυβέρνησης, αυτό το μυστικό που φαίνεται ότι θέλει να μας κρύψει η Τατιάνα Στεφανίδου, δεν είναι μυστικό. Σε αυτή την ιστορική συγκυρία που έρχεται μετά από μια μεγάλη ήττα, ο κόσμος που έχει φτωχοποιηθεί δε σκανδαλίζεται από την μεταφορά του συλλογικού μας πλούτου του στα εργοτάξια του διαβαλκανικού. Για να διασώσει αυτό που έχει γίνει κοιτάζει μπας και βρεθεί δίπλα στους εργολάβους της εξουσίας να τον βολέψουν ως εργάτη, νοσοκόμο, οδηγό η μικρο-προμηθευτή στο διαβαλκανικό.

Η φωνή της Τατιάνας Στεφανίδου, επιβάλλεται στην περιφέρεια, ακόμα και αν δεν είναι τόσο ευχάριστη: παλέψτε μεταξύ σας για όσα ασθενοφόρα σας αφήσαμε.

Τέσσερα χρόνια τώρα ερευνώ και κοιτάζω τι αλλάζει στην δυτική μητροπολιτική περιοχή. Μονάχα ένας άνθρωπος μου είπε κάτι που μου έδωσε ελπίδα. Συνδικαλιστής οικοδόμος, όταν του παρουσίασα τα εκλογικά αποτελέσματα στα δυτικά με τα θεόρατα ποσοστά της Ελληνικής Λύσης μου είπε: «Εμείς σε αυτούς τους ανθρώπους δεν κλείνουμε την πόρτα. Και σε αυτόν τον κόσμο απευθυνόμαστε. Του λέμε να έρθει μαζί μας. Και προσπαθούμε να οργανώσουμε και ανθρώπους που τα έχουν ρίξει στη συνομωσία».

Την κατασκευή της νέας πτέρυγας του διαβαλκανικού τη συντονίζει μια κατασκευαστική εταιρία. Μια εταιρία που πιθανά έχει γίνει  ένας μεγάλος ραντιέρης που εξασφαλίζει τις ροές των εισοδημάτων της από τα διόδια στους δρόμους που οδηγάμε, από τα σχολεία όπου στέλνουμε τα παιδιά μας, από τον έλεγχο των υποδομών που έχουν γίνει αναγκαίες για τη ζωή μας.

Ο φράχτης στον Έβρο που υπερασπίστηκε η κα. Σακελλαρόπουλου, η πρώτη πολίτης της χώρας, έχει οδηγήσει τους πρόσφυγες σε πιο επικίνδυνα περάσματα, που γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνα από ένα λιμενικό που λειτουργεί με όρους πολεμικού ναυτικού εις βάρος των προσφύγων. Την κατασκευή της επέκτασης του φράχτη στον Έβρο τη συντονίζει προφανώς κάποια κατασκευαστική που δίνει υπεργολαβίες, οι οποίες δίνουν δουλειές σε εργάτες που στην πραγματικότητα φτιάχνουν ένα δομημένο περιβάλλον πάνω στην μορφή του οποίου δεν έχουν κανένα λόγο. Οι ροές των φτωχών προσφύγων δεν είναι κερδοφόρες, αλλά η ανακοπή της διάβασης τους είναι.

Οι μεγάλες κατασκευαστικές χτίζουν τις πόλεις οι οποίες στεγάζουν τις νευρώσεις μας και τις χτίζουν με τρόπο ώστε να τις πληρώνουμε επαναλαμβανόμενα και καθημερινά. Το ρεύμα που μας φωτίζει, η θέρμανση που μας ζεσταίνει, ανήκουν στους λιγοστούς ραντιέρηδες. Και όσοι χρήστες δεν έχουν να πληρώσουν εκτοπίζονται στις υποβαθμισμένες περιοχές στις περιφέρειες που δεν ελέγχονται από κάποιον κατασκευαστικό/διαχειριστικό όμιλο.

Μέσα σε αυτήν την πόλη είσαι μια ροή, είσαι ένα εμπόρευμα. Και είναι πολύ σημαντικό να γίνεις και να παραμείνεις μια ρατσιστική ροή.

Τους πρόσφυγες στις πόλεις που ελέγχουν οι εθνικοί μας ραντιέρηδες, τους εκτοπίζουν ή τους σκοτώνουν. Όμως στις πόλεις χωρίς ραντιέρηδες, στις πόλεις όταν πια μας ανήκουν, στις πόλεις όπου οι κινήσεις μας δεν είναι ροές εισοδήματος που γίνονται πτέρυγες και τείχη, η φωνή της Τατιάνας Στεφανίδου θα αποδυναμωθεί και θα ξεπροβάλλει πιο καθαρά το αυτονόητο: ότι οι πρόσφυγες είναι αδέρφια μας.