Ποιους το κράτος φυλακίζει και ποιους αποφυλακίζει;
Στην αναμονή του Αρείου Πάγου να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, ας θυμηθούμε άλλες υποθέσεις που αντιμετωπίστηκαν με εμμονή χωρίς καν να υπάρχει καταδικαστική απόφαση ή επαρκή και ακριβή στοιχεία
Ό,τι κινείται σφάζεται. Να είσαι η Μάγδα Φύσσα και να σκέφτεσαι πως αυτό το ό,τι περιέλαβε και το ίδιο σου το παιδί. Πού είναι τώρα ο Παύλος και πού είναι ο ”απλός” συνεργός πυρηνάρχης της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια. Υποδειγματικός κρατούμενος είπαν και μάλλον θα ετοιμάζεται να αφήσει το κελί του με το αίσθημα όχι απλά του νικητή, αλλά του αήττητου, που ποτέ δεν θα μπορέσει το σύστημα να τον νικήσει, αλλά νιώθοντας και ευνοημένος επειδή αναγνωρίστηκε η αξία του από την πολιτεία κι αυτός θα γελά σαρδόνια για την πετυχημένη εξαπάτηση όλων πάνω από τα χέρια του που θα τρίβονται ιδρωμένα, όπως τότε που έπιανε τηλέφωνα και έδινε εντολές.
Θυμάμαι, τώρα, τον Τάσο Θεοφίλου και την εισαγγελέα της έδρας που είχε ζητήσει την ενοχή του για όλες τις πράξεις (συγκρότηση και ένταξη τρομοκρατικής οργάνωσης, ανθρωποκτονία από πρόθεση, απόπειρα ανθρωποκτονίας, ληστεία, κατασκευή-προμήθεια-κατοχή εκρηκτικών υλών, διακεκριμένη κατοχή όπλων κ.ά.) εκφράζοντας την απόλυτη πεποίθησή της πως ο Θεοφίλου «υπήρξε μέλος της οργάνωσης “Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς” και προχώρησε μάλιστα και στη ληστεία της τράπεζας στην Πάρο, με απολογισμό έναν νεκρό».
Όλα αυτά από ένα καπέλο και DNA που βρέθηκε σε αυτό, αποδεικτικό το οποίο δεν αρκεί από μόνο του για την καταδίκη ενός ανθρώπου, το οποίο μάλιστα σύμφωνα με την υπεράσπιση του Θεοφίλου δεν περιλαμβάνεται στον κατάλογο των αντικειμένων που συλλέχθηκαν και φωτογραφήθηκαν στον τόπο του συμβάντος. Είναι νομίζω περιττό να αναφέρουμε ολόκληρη την υπόθεση, αλλά και την δικαστική πορεία πρωτοδικείο-εφετείο, αλλά στο γεγονός ότι ύστερα από 5 χρόνια έκτισης της πρωτοδίκως επιβληθείσας ποινής κάθειρξης 25 ετών, ο Τάσος Θεοφίλου κηρύχθηκε αθώος, όχι απλά μη ένοχος. Βγήκε, δηλαδή, απόφαση δικαστηρίου που όχι απλά τον απαλλάσσει λόγω έλλειψης στοιχείων, αλλά τον αθωώνει αμετακλήτως. Βέβαια αυτά τα πέντε χρόνια στη φυλακή δεν γυρνάνε πίσω και οι συνέπειες πάνω στο σώμα και την ψυχή μένουν για πάντα, πόσο μάλλον όταν ο ίδιος ο κρατούμενος ξέρει καλά την αδικία σε βάρος του. Τα ΜΜΕ τότε βέβαια, τον είχαν χαρακτηρίσει αιμοσταγή τρομοκράτη, ο κόσμος αμφισβητεί την αθωότητά του ακόμα και σήμερα και τον θεωρεί επικίνδυνο, ενώ ο Θεοφίλου είναι απλά αναρχικός και ωραίος συγγραφέας.
Να μην ξεχνάμε επίσης και τις υποθέσεις της Ηριάννας και του Περικλή που ύστερα από ένα χρόνο εγκλεισμού τους οι δύο νέοι, που πρωτόδικα είχαν καταδικαστεί με ποινή κάθειρξης 13 ετών κηρύχθηκαν αθώοι χωρίς αμφιβολίες. Αντίστοιχη με του Τάσου Θεοφίλου ήταν και η δική του καταδίκη, μόνο που εδώ δεν βρέθηκε DNA επαρκές, αλλά μια μικροποσότητα σε ”ὀπλα” που βρέθηκαν στην πανεπιστημιούπολη, η οποία προφανώς και είναι πιθανόν να βρεθεί με τη μεταφορά ή την παρουσία σε ένα χώρο που οι φοιτητές ασκούν δραστηριότητες και πρωτοβουλίες.
Αξίζει να θυμηθούμε τα λόγια του συνηγόρου της Ηριάννας, Θ. Μαντά τα οποία και πάλι αποκαλύπτουν ένα κλίμα που ταίριαζε γάντι στο κράτος: «Πιστεύω ότι είναι μια κραυγαλέα αστοχία του δικαιϊκού μας συστήματος, πρόκειται για ένα βαρύτατο σφάλμα της δικαιοσύνης. Οι πλημμελέστατες ενδείξεις αξιολογήθηκαν ως αποδείξεις σε ένα κακό φόντο, τις ημέρες της απόπειρας κατά του πρώην πρωθυπουργού Παπαδήμου, σε ένα κλίμα και σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα εχθρική» (Εφ.Συν). Αλλά και τα κύρια και χαρακτηριστικά σημεία του δικαστικού συλλογισμού της αθώωσης, έτσι για να τα έχουμε πάντα στο μυαλό μας: Εννοείται ότι οι κοινωνικές συναναστροφές δεν ποινικοποιούνται. Το DNA είναι εργαλείο εντόνως αμφισβητούμενο. Το αποτύπωμα ήταν σε κινητό αντικείμενο, χαμηλής ποιότητας και ποσότητας. Ακόμα κι αν θεωρηθεί το βιολογικό υλικό επαρκές, απλώς δείχνει επαφή των κατηγορουμένων με αντικείμενα του εγκλήματος. Η παρουσία του (σ.σ. βιολογικού υλικού) δεν δείχνει ότι διέπραξαν τα εγκλήματα που τους αποδίδονται. Το βιολογικό υλικό πρέπει να ενδυναμώνεται και με άλλες αποδείξεις.
Πιο πρόσφατο παράδειγμα και σχετικό όχι με επιβεβλημένη ποινή δικαστηρίου, αλλά με το θεσμό της προφυλάκισης είναι αυτό του ”Ινδιάνου”, στο πρόσωπο του οποίου βγήκε όλη η ιδεολογική μανία του Κράτους να βρει τον τράγο να φορτώσει την επίθεση κατά του αστυνομικού στη Νέα Σμύρνη, για να δημιουργήσει άμεσα το δίπολο των δύο ειδών βίας και να δείξει την προτίμησή του στηρίζοντας την αστυνομία περισσότερο από τους πολίτες, παραβλέποντας ταυτόχρονα τους δικαιοκρατικούς θεσμούς. Αφέθηκε ελεύθερος με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών πριν από λίγες μέρες, επτά μήνες έπειτα από την προφυλάκισή του για την υπόθεση της επίθεσης σε βάρος αστυνομικού της ομάδας ΔΙΑΣ, στις 9 Μαρτίου 2021, στη Νέα Σμύρνη.
Ο ίδιος ο κατηγορούμενος από την αρχή αρνήθηκε την κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονίας που του αποδίδεται, προσκομίζοντας στοιχεία, τα οποία κατά την υπεράσπισή του αποδεικνύουν ότι δεν βρισκόταν καν στη Νέα Σμύρνη την ημέρα που έγιναν τα επεισόδια. Θυμίζεται ότι ο θεσμός της προσωρινής κράτησης (προφυλάκισης) αφορά ακόμη το στάδιο της προδικασίας και επιβάλλεται από ανακριτή και εισαγγελέα (σύμφωνη γνώμη) με δυο τυπικές προϋποθέσεις που πρέπει να συντρέχουν σωρευτικά, τις σοβαρές ενδείξεις τέλεσης της εγκληματικής πράξης και η τελευταία να συνιστά κακούργημα και δυο ουσιαστικές που μπορούν να συντρέχουν διαζευκτικά, είτε να υπάρχει κίνδυνος επανατέλεσης αδικήματος, είτε ο κίνδυνος φυγής του κατηγορουμένου. Κάτι το οποίο σημαίνει πως η κατάληξη στην απόφαση της προφυλάκισης θα πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή και φειδώ γιατί δεν επιβάλλεται ύστερα από την ενδελεχέστερη δικαστική εξέταση και κρίση και αφορά στέρηση της ελευθερίας.
Το πώς αποδείχθηκαν εν προκειμένω οι σοβαρές ενδείξεις της ενοχής του Ινδιάνου συνιστά γρίφο και προβληματικό κενό στη λειτουργία ενός Κράτους Δικαίου, το οποίο βέβαια και εμφανίστηκε κραυγαλέα, αφού ο Ινδιάνος κρατήθηκε άδικα για επτά ολόκληρους μήνες. Επειδή, λογικά, θα ταίριαζε σε ένα αναρχικό προφίλ ή θα μπορούσε να βρίσκεται στη Νέα Σμύρνη στην ”κακή” πλευρά των πολιτών, που διαμαρτύρονταν για την αστυνομική βία.
Όμως, το Πενταμελές Εφετείο Αναστολών την αίτηση αποφυλάκισης του πυρηνάρχη Νίκαιας της εγκληματικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή» Γιώργου Πατέλη, είπε το ναι. Ο Πατέλης που χτυπούσε κάρτα στα γραφεία του πρώτου πολιτικού κόμματος που καταδικάστηκε και πρέπει να μείνει στην ιστορία ως ναζιστική εγκληματική οργάνωση και έχει καταδικαστεί μόλις ένα χρόνο πριν σε κάθειρξη 10 ετών για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση και για απλή συνέργεια στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Είχε μάλιστα ρόλο εκπαιδευτή των ταγμάτων εφόδου, καθώς και ”περιφρούρησης” στις αλήστου μνήμης εκδηλώσεις της εγκληματικής οργάνωσης.
Σε αυτήν την ιστορική περίπτωση, δεν είχε κάποιος αρμόδιος το φόβο να είναι εκτός φυλακής ο Πατέλης μέσα σε όλη αυτήν την επανακινητοποίηση της ακροδεξίας (βλ.Σταυρούπολη), του κόμματος του Κασιδιάρη, έχοντας εκτίσει μόνο το ένα από τα δέκα χρόνια κάθειρξης, δεν υπήρχε η οργή του κράτους και η εμμονή να κρατήσει στη φυλακή ένα καταδικασμένο με δικαστική απόφαση, στοιχεία, αποδείξεις, ομολογίες, μαρτυρίες, μέλος εγκληματικής οργάνωσης με ρόλο στη δολοφονία του Παύλου. Και πού είναι τώρα όλοι αυτοί που λέγανε ”εγκληματίες, μιάσματα, αιμοσταγής τρομοκράτες” τους ανθρώπους των παραπάνω παραδειγμάτων ακόμα και μετά την αθώωση της με δικαστική απόφαση, πού είναι αυτοί που λένε με απογοήτευση και σιγουριά πως ”ό,τι και να κάνεις σε 3 χρονάκια θα είσαι έξω και οι νόμοι έχουν γίνει ελαστικοί και τίποτα δεν λειτουργεί” που τυγχάνει να είναι οι ίδιοι με αυτούς που ακόμα λογίζουν ως ενόχους τον Θεοφίλου, την Ηριάννα, τον Περικλή. Συγγένειες και έχθρες φαίνεται να δείχνει μέχρι και η πολιτεία ξεπερνώντας τα εσκαμμένα. Ας σταθεί ο Άρειος Πάγος στο ύψος του.
Διαβάστε επίσης:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
