Πολύ χιόνι φέτος – Μια -σχεδόν- ερωτική ιστορία

του Ιορδάνη Κουμασίδη

Πολύ χιόνι φέτος. Μας επισκέφτηκε απροσδόκητα, μετά από κάμποσες ζεστές μέρες. Ακολούθησαν πανηγυρισμοί από τους μετεωρολόγους, τα μικρά παιδιά και τους χρήστες των social media.

Εγώ πάντως τις συνήθειές μου δεν θα τις αλλάξω. Κάθε απόγευμα έχω το σταθερό, ηδονικό ραντεβού μαζί της. Περιμένω τη στιγμή που η χιονοθύελλα θα φανερώσει την αδυναμία της και ξεκινάω. Ντύνομαι καλά, όπως πάντα -επειδή πάντα φυσάει αδιαφορία κύριε Άλκη- και δεν έχω να φοβηθώ τίποτα. Εκτός από μια ενδεχόμενη απουσία της. Περπατάω και σκέφτομαι αν θα έπρεπε να το ακυρώσω λόγω κακοκαιρίας. Ποντάρω όμως στην ακράδαντη συνέπειά της…

…και δικαιώνομαι. Είναι εκεί και με περιμένει. Έχω εξασκηθεί, την εντοπίζω αμέσως μόλις μπω στο χώρο, από απόσταση. Πλησιάζω ικανοποιημένος, ένας νικητής του καιρού.

Κάθομαι μπροστά της. Έχει μια παγωμένη, λευκή επιφάνεια για δέρμα. Σήμερα ειδικά, λόγω της χιονόπτωσης που προηγήθηκε, έχει ακόμα ένα λεπτό, λευκότερο πέπλο μπροστά στο πρόσωπο. Διώχνω τις νιφάδες αργά με τα δάχτυλά μου και με μιας η όψη της καθαρίζει. Συνεχίζει να μου χαμογελά.

Είναι σιωπηλή, κάθε μέρα πιστή στο ραντεβού μας. Δε μιλάμε παρ’ όλα αυτά ποτέ.  Δε μας νοιάζουν διόλου τα βλέμματα τριγύρω. Εκείνη είναι πάντα ακίνητη, ευθεία και χαμογελαστή. Εγώ πίνω καμιά φορά τσάι, αυτή ποτέ τίποτα.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι ψυχαναγκαστικό ως και παρανοϊκό, το ότι συναντιόμαστε κάθε απόγευμα εδώ και τόσα χρόνια χωρίς να μιλάμε. Η απάντηση είναι απλή: το έχουμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλον. Είναι ένα παιχνίδι τρυφερότητας, δύναμης και μαζοχισμού.

Λες και πρόκειται για ταινία, δίπλα της έχει κάτι ζωγραφιές που θαρρείς αντί για χρώμα έχουν αίμα. Ακινησία και σιωπή. Η χιονόπτωση έχει μειώσει την προσέλευση. Καλύτερα όμως, τίποτα δε θα αποσπάσει την προσοχή μου από πάνω της.  

Πέρασε όμως και σήμερα η ώρα. Ο φύλακας μου γνέφει να φεύγω σιγά σιγά. Οι μαυροφορεμένες γιαγιάδες -όσες λίγες άντεξαν το τόσο χιόνι- ήδη έχουν εξαφανιστεί. Κι εγώ τήρησα την από δεκαετίας υπόσχεσή μου:

”Ό,τι κι αν συμβεί, εγώ θα έρχομαι στο νεκροταφείο κάθε απόγευμα…”

Πολύ χιόνι φέτος Παίρνω λίγο από ένα αυτοκίνητο και το βάζω στην τσέπη μου. Έτσι, χωρίς λόγο. Να δω αν θα έχει λιώσει μέχρι να φτάσω σπίτι.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.