Η πόλη είσαι εσύ

Τις μέρες αυτές συμπληρώνονται πέντε χρόνια από την εκλογή Μπουτάρη στη δημαρχία της πόλης. Μια εκλογή που γέννησε ελπίδες και στην πορεία και διαψεύσεις. Αλλά αυτό συμβαίνει συνήθως με τα πρόσωπα. Σε αυτό το κείμενο δεν θα μπω σε κριτική αυτής της πενταετούς δημαρχιακής παρουσίας. Το κάνουν για μας άλλοι εδώ σε μια ψύχραιμη αποτίμηση αυτής της πενταετίας. Το κάνω επίσης καθημερινά πέντε χρόνια τώρα, με κείμενα και εκπομπές στο ραδιόφωνο. Θέλω όμως να σταθώ στο τι άλλαξε στη δική μας στάση ως πολίτες αυτά τα πέντε χρόνια.

Πρωταγωνιστές στην πόλη είναι εκτός από τις αρχές που τη διοικούν και οι χρήστες της. Οι δημότες της. Η πόλη είμαστε εμείς. Και εμείς είμαστε συνυπεύθυνοι της κατάστασης που επικρατεί, της εικόνας της, της καθημερινότητας και της λειτουργίας της. Η απουσία της δημοτικής αστυνομίας για δυο χρόνια έδωσε τη χαριστική βολή στη διαλυμένη -λόγω παραβατικότητας- Θεσσαλονίκης. Υπάρχουν δρόμοι πέντε λωρίδων που με το ζόρι περνά ένα αυτοκίνητο λόγω πολλαπλών παρκαρισμένων παράνομα, πεζοδρόμια που πρέπει να κατέβεις στο δρόμο για να διασχίσεις λόγω των τραπεζοκαθισμάτων και των αυθαίρετων κατασκευών, διαβάσεις που δεν φαίνονται καν, λωρίδες αφιερωμένες στους τυφλούς στα πεζοδρόμια που δεν μπορεί να τις διακρίνει ούτε βλέποντας. Απίστευτης αισθητικής παρεμβάσεις σε κτίρια, σε δημόσιους χώρους, καντίνες που στήνουν ολόκληρα τσαντίρια στην παραλία, περίπτερα που απλώνουν την πραμάτεια τους σε πενήντα τετραγωνικά. Χάος.

Χρόνο με το χρόνο γινόμαστε χειρότεροι, αδιάφοροι, καταχρηστικοί. Μια πόλη είναι οι πολίτες της και στη δική μας περίπτωση βαθμολογούμαστε πολύ κάτω από τη βάση. Και μεταλαμπαδεύουμε την κουλτούρα της ασέβειας του δημόσιου χώρου και στις επόμενες γενιές. Ποιος έμαθε στο παιδί ότι ο άξονας της Αριστοτέλους που σχεδίασε ο Εμπράρ είναι ένα μοναδικό αρχιτεκτονικό σύνολο, ότι η Ροτόντα είναι ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς για να μην πάει να τα μουτζουρώσει με σπρέι; Ποιο παιδί αλήθεια θα σεβαστεί ένα μνημείο σαν την Αγία Σοφία που επισκέπτονται άνθρωποι από όλο τον κόσμο όταν ο πατέρας του τη χρησιμοποιεί σαν πάρκινγκ για να πάει σε γάμο;

Ο μεγάλος πολεοδόμος Γιαν Γκελ, που προσκαλέσαμε πριν λίγα χρόνια, μας έλεγε πως σε κανένα μέρος του κόσμου οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν γνωρίζοντας το σεβασμό στο δημόσιο χώρο και δεν δέχτηκαν χωρίς διαμαρτυρίες μεγάλες αλλαγές στις πόλεις τους. Όλα είναι ζήτημα εκπαίδευσης, κουλτούρας και φόβου τιμωρητικών μέτρων.

Στα πέντε αυτά χρόνια η ζωή Θεσσαλονίκη χειροτέρεψε δραματικά. Και όχι μόνο με ευθύνη των αρχών. Όταν κάθε οδηγός περιμένει να περάσει ο δημοτικός αστυνομικός για να βρει τρόπο αφήσει το αυτοκίνητο του τριπλοπαρκαρισμένο στην ασφυκτιούσα Ερμού να πεταχτεί να κάνει μια δουλίτσα τότε σωτηρία δεν θα υπάρξει. Όποιος και να βγει δήμαρχος αυτή την πόλη. Ακόμα και ο Θεός ο ίδιος.