Η πόλη πρέπει να βρομίσει

Άκουγα στο Ράδιο Θεσσαλονίκη για τις απεργιακές κινητοποιήσεις των υπαλλήλων στους ΟΤΑ. Στην ερώτηση της δημοσιογράφου αν θα έπρεπε να υπάρχει προσωπικό ασφαλείας, η εκπρόσωπος των απεργών στη Θεσσαλονίκη απάντησε αρνητικά και συμπλήρωσε: “Η πόλη πρέπει να βρομίσει”. Τέτοιες δηλώσεις ξεκαθαρίζουν εντελώς πώς γίνεται ο δημόσιος διάλογος σήμερα. Τέτοιες δηλώσεις μας παρουσιάζουν την πραγματικότητα όπως είναι. Όχι όπως θα θέλαμε, ή όπως πρέπει να είναι.

Από τη μια πλευρά είναι οι εργαζόμενοι. Όλοι φυσικά πρέπει να εργάζονται και να πληρώνονται. Ειδικότερα οι συμβασιούχοι θέλουν μια αξιοπρεπή και σταθερή δουλειά. Με τα πρόσφατα ευρωπαϊκά προγράμματα βρίσκουν προσωρινά δουλειά για λίγους μήνες, στη συνέχεια βγαίνουν στην ανεργία και μετά αν είναι τυχεροί μπαίνουν ξανά σε κάποιο πρόγραμμα. Οι περισσότεροι κάνουν πολλή δουλειά είτε καλύπτοντας κενά, είτε δουλεύοντας περισσότερο από τους “παλιούς”, ώστε να γίνουν χρήσιμοι και απαραίτητοι. Και μόλις φτάσει το τέλος της σύμβασης, όλοι αναζητούν τη περιβόητη “κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών”. Μην κρυβόμαστε, πόσοι έχουν γίνουν αορίστου χρόνου ή μόνιμοι με κάτι τέτοια παραθυράκια; Ειδικά παλιότερα που δεν είχε ΑΣΕΠ, αλλά και πρόσφατα. Πάντα βρίσκεται τρόπος. Είναι γνωστό ότι τελευταία οι Δήμοι κάνουν το παν, ώστε να κρατήσουν τους συμβασιούχους με κάθε τίμημα, πολιτικό ή οικονομικό. Ο λόγος είναι απλός. Γιατί όντως καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Ναι αλλά τώρα έχουμε το μνημόνιο και τον κανόνα 1 προς 4 (ένας μπαίνει, τέσσερις φεύγουν). Φανταστείτε τώρα, όλα αυτά να αφορούν τομείς που είναι πολύ σημαντικοί για τη λειτουργία ενός Δήμου, όπως η καθαριότητα. Καλά όλα αυτά, αλλά πώς φτάσαμε στη δήλωση “Η πόλη πρέπει να βρομίσει”; Εδώ αναλαμβάνουν δράση οι πολίτες. Έτσι κι αλλιώς ο καθένας κατεβάζει τα σκουπίδια όποτε θέλει. Ξημερώματα γίνεται αποκομιδή; Οι περισσότεροι θα κατεβάσουν τα σκουπίδια λίγο μετά. Πάντα όταν τους βολεύει, ποτέ όταν πρέπει, το προηγούμενο βράδυ δηλαδή. Να μην μιλήσω ότι προτιμούν να βρουν και τον κάδο ανοικτό, για να μην λερωθούν τα χεράκια τους (αφού πολλοί μηχανισμοί έχουν χαλάσει!).

Αν και ο Δήμος έχει αριθμήσει και αντιστοιχίσει τους κάδους με κάθε πολυκατοικία, ο καθένας πετάει τα σκουπίδια του όπου θέλει. Έτσι, αν και γίνεται καθημερινά αποκομιδή, βλέπουμε συχνά ξεχειλισμένους κάδους. Αν παρατηρήσετε ελάχιστοι κατεβάζουν τα σκουπίδια τους σε μεγάλες μαύρες σακούλες. Αν το έκαναν, θα κατέβαζαν τα σκουπίδια 1-2 φορές την εβδομάδα. Ιδιαίτερα αν κάποιος κάνει και ανακύκλωση, ο όγκος μειώνεται σημαντικά. Όμως τις περισσότερες φορές θα δείτε μόνο μικρές σακούλες στους κάδους. Έτσι λοιπόν το ξεχείλισμα των κάδων είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο. Η βρόμικη πόλη που λέγαμε. Φανταστείτε τι θα γίνει τώρα με την απεργία. Τόσες ανακοινώσεις, τόσα δελτία τύπου, όλα μάταια.

Εδώ και πόσες μέρες έχουμε ενημερωθεί για την απεργία και για τα όσα θα ακολουθήσουν. Χθες το βράδυ που καθόμουν στο μπαλκόνι, είδα μια γειτόνισσα, εξαιρετική κατά τα άλλα κυρία, από το απέναντι τετράγωνο να έρχεται να πετάει μια μικρή σακούλα στον κάδο μπροστά στην πολυκατοικία μας. Σηκώθηκα προς στιγμή για να της ζητήσω το λόγο. Να της πω γιατί το κάνει αυτό. Ότι δεν είναι σωστό. Ότι δεν θα γίνει κάτι, αν τα κρατήσει κλειστά στο μπαλκόνι της σε μια μαύρη σακούλα για λίγες μέρες. Αντ΄ αυτού τη χαιρέτησα και την ενημέρωσα ευγενικά, σίγουρος ότι δεν γνωρίζει τίποτα: – Ξέρετε, αύριο θα κάνουν απεργία οι εργαζόμενοι της καθαριότητας. – Το ξέρω. Τι να πεις, δεν έχει σωτηρία αυτός ο τόπος. Σαν τα ζώα μας έχουν. Καληνύχτα.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν εξοργίστηκα. Σαν να κουράστηκα να μαλώνω με όλους. Ειδικά με τους γείτονες, ακόμα και για τα βασικά. Έτσι σήμερα, την πρώτη μέρα της απεργίας, βλέπω τον κάδο να έχει ήδη ξεχειλίσει και δεν ξέρω γιατί, αλλά μου φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό το “Η πόλη πρέπει να βρομίσει”. Άλλωστε πάντα βρόμικη ήταν. Και μέσα σε αυτήν τη βρόμα και δυσωδία, το μόνο που μας απέμεινε στη Θεσσαλονίκη, ιδιαίτερα τώρα που είμαστε 9 μέρες χωρίς λεωφορεία, είναι να σιγοτραγουδάμε χαρούμενοι:

“Σφύριξε χαρούμενα μπορείς. Δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

“Παιδιά μην τρελαίνεστε. Από το τίποτα ερχόμαστε, στο τίποτα πηγαίνουμε. Μία η άλλη είναι…”