Πολυτεχνείο αλλού…

Γύρισα στο σπίτι και βρήκα την μητέρα μου να καπνίζει στη κουζίνα έχοντας το τρανζιστοράκι του παππού πάνω στην βρύση και το νερό να τρέχει. Άκουγε κάτι κραυγές κι ήταν εμφανώς ταραγμένη. Κάποια στιγμή, το άκουσα κι εγώ, “Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλά ο ελεύθερος ραδιοφωνικός σταθμός των φοιτητών” και μετά τραγούδια ανάμεσα σε πολλά παράσιτα και μετά πάλι η φωνή. Όταν γύρισε ο πατέρας, μας πήρε μια βόλτα , πήγαμε στο βουνό πάνω από του Παπάγου, ήταν κι άλλοι εκεί, μίλαγε με φίλους, εμείς παίζαμε. Το βράδυ στου Ζωγράφου οι μάνες μας έπαιζαν χαρτιά, ο γιος της κας Λίας, άνοιξε το συρτάρι του γραφείου του και μου έδειξε για πρώτη φορά τον “Θούριο” .

Την άλλη μέρα στο σχολείο μαζί με τον Χρήστο και τον Κώστα διαβάζαμε στις τουαλέτες τον “Θούριο” με το εξώφυλλο του Μποστ. Το απόγευμα , μετά τα αγγλικά, με τα πόδια πήγαμε κι οι 3 στην Πατησίων. Και τότε έγινε το κλικ. Τότε σα να ξύπνησα. Τότε μόλις άφησα το πιτσιρίκι να χαθεί κι άρχισα να μεγαλώνω γρήγορα. Το βράδυ μπήκε το τανκ. Ένα χρόνο αργότερα όλη η τάξη έκανε κοπάνα, τσόνταρε από το χαρτζιλίκι της, πήραμε στεφάνι και πήγαμε στην πρώτη πορεία της ζωής μας. Από τότε άλλαξαν πολλά, αλλά πάντα κάθε τέτοια μέρα θα θυμάμαι την ταραχή της μητέρας μου, το τρανζιστοράκι πάνω στη βρύση και τους άδειους, τους νεκρούς από αυτοκίνητα δρόμους από τον Φάρο Ψυχικού ως την Αλεξάνδρας, γεμάτους με πιτσιρίκια που πήγαιναν με τα πόδια ως την Πατησίων. Αλλά αυτό δεν έχει κάτι από αντίσταση, πιο πολύ με αφύπνιση μιας πιτσιρικαρίας που κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου.

40 χρόνια μετά, ίσως τα σημερινά πιτσιρίκια να μην έχουν μητέρες που ακούνε τρανζιστοράκια, ούτε τόσο ακραία γεγονότα να τους ταράζουν την καθημερινότητα. Μπορεί ακόμη να μη βλέπουν ειδήσεις στο internet, και να μην ξέρουν ότι χθες αυτοκτόνησαν 2 νέα κορίτσια γιατί μείνανε χωρίς δουλειά. Μπορεί πάλι σε αυτό το μπέρδεμα ανάμεσα στις ταινίες και την πραγματικότητα, να μην έχουν χρόνο να σκεφτούν τι οδηγεί μια 20χρονη να πέσει από το μπαλκόνι της ή να πυρποληθεί. Μπορεί βρε αδελφέ απλά να μη τους νοιάζει.

Κι όσο όλα αυτά που ζούμε τα αφήνουν έξω από τη δική τους ζωή και με ψυχραιμία τα αντιμετωπίζουν σαν κάτι πολύ μακρινό από τη ζωή τους, τόσο θα αργούν να μεγαλώσουν. Τόσο θα καθυστερούν να αποφασίσουν ότι μόνο μια ολιγόλεπτη ανομολόγητη ταραχή δεν είναι αρκετή. Τόσο θα αναβάλουν την απόφαση τους να διεκδικήσουν μια αξιοπρεπή συνθήκη ζωής. Μια ζωή του ΜΑΖΙ, συνεχίζοντας να φοβούνται αν θα τα καταφέρουν στις όποιες συνθήκες επιβίωσης, που άλλοι έχουν προδιαγράψει, γι αυτούς. Μια εφηβεία υπό κατάληψη. Μια τεχνητή ευημερία σε συνθήκες φόβου. Που κι ένα τανκ, να εμφανιστεί, δεν θα καταφέρει να σπάσει την κρούστα αυτής της τεχνητής ευημερίας… γιατί η αφύπνιση είναι ένα φρούτο που ωριμάζει στο μέσα τοπίο του καθενός μας, δεν είναι προϊόν διαφημιστικό, ανάμεσα σε σίριαλ αποκοίμισης.

*Η φωτογραφία είναι του Κωνσταντίνου Τσακαλίδη της Stereosis