Πολιτική απροσδιοριστία και προσδιορίσιμη πολιτική
Γιατί τιμούμε έναν πρώην πρωθυπουργό, που βρίσκεται εν ζωή, για τον οποίο ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολιτικοί του αντίπαλοι που συνεχώς μεμψιμοιρούν;
Λέξεις: Ιωάννης Μπαξεβάνος
Νομίζω ότι η Αριστερά στην Ελλάδα έχει ως θεωρητικό θεμελιωτή τον Χάιζενμπεργκ με ιδεολογική δεξαμενή την αρχή της απροσδιοριστίας αντί της σκέψης του Μαρξ. Κι αυτό γιατί, πρώτον, υπάρχουν γεγονότα των οποίων η εκδήλωση δεν υπαγορεύεται από κάποια αιτία και δεύτερον, όσο μικρότερο είναι ένα σωματίδιο, τόσο δυσκολότερο είναι να προσδιοριστεί με ακρίβεια η θέση και η ταχύτητά του. Για το πρώτο, πραγματικά είναι αδύνατο να αντιληφθεί κανείς αν υπάρχει στοιχειώδης λογική στις εσωκομματικές διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ των στελεχών της «Ομπρέλας», των «Προεδρικών», των Πασοκογενών και των διάφορων παπατζήδων. Όσο για το δεύτερο, όλες αυτές οι κινήσεις οδηγούν σε τόσο μεγάλη πολιτική συρρίκνωση που σε λίγο δεν θα είναι φανερό πού ανήκει ο καθένας και τι πρεσβεύει.
Ας δούμε τώρα κάτι το οποίο είναι προσδιορίσιμο. Ο Κώστας Σημίτης τιμήθηκε προ λίγων ημερών παρουσία μεγάλης μερίδας του πολιτικού φάσματος. Κάθε μεγάλη και σημαντική προσωπικότητα είναι αμφιλεγόμενη. «Αν δεν έχεις εχθρούς, δεν έχεις χαρακτήρα», είπε κάποτε ένας αγαπημένος Αμερικανός ηθοποιός. Γιατί, όμως, τιμούμε έναν πρώην πρωθυπουργό που βρίσκεται μάλιστα εν ζωή, για τον οποίο ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολιτικοί του αντίπαλοι που συνεχώς μεμψιμοιρούν;
Ο Κώστας Σημίτης δεν τιμάται επειδή έβαλε την Ελλάδα στη Νομισματική Ένωση. Ούτε επειδή προχώρησε σε έργα υποδομής. Ούτε επειδή βοήθησε στην ένταξη της Κύπρου στη ΕΕ. Ούτε επειδή εξαρθρώθηκε η 17Ν επί πρωθυπουργίας του. Ούτε επειδή πολέμησε τον λαϊκισμό και πρόταξε τον εκσυγχρονισμό και τις μεταρρυθμίσεις στο Κράτος και το εργασιακό. Ούτε επειδή είχε με την Δάφνη Σημίτη μια υποδειγματική ιδιωτική ζωή. Ούτε επειδή δεν προκάλεσε κανέναν ακόμα και όταν οι εχθροί του τον αποκαλούσαν «αρχιερέα της διαπλοκής» και όταν τον λοιδορούσαν για την στάση του στα Ίμια και την υπόθεση Οτσαλάν.
Ο Κώστας Σημίτης τιμάται, διότι ως πολιτική προσωπικότητα έριξε το βάρος όχι στα άτομα, αλλά στον λαό. Στον λαό μιας χώρας που από το 1821 αμφιταλαντεύεται μεταξύ δύο τάσεων πολιτικής σκέψης. Από τη μία την επιθυμία να ανήκουμε στη Δύση και την Ευρώπη και από την άλλη να συνεχίσουμε να διαχειριζόμαστε την κληρονομιά της Τουρκοκρατίας.
Ο Κώστας Σημίτης, όμως, πέτυχε η Ελλάδα να είναι Ευρώπη! Κι αυτό ίσως είναι που η Δεξιά δεν του το έχει συγχωρήσει μέχρι σήμερα. Δηλαδή ότι αυτός ολοκλήρωσε το ευρωπαϊκό όραμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και μάλιστα το κατέστησε δεδομένο και αμετάκλητο.
*Ο Ιωάννης Μπαξεβάνος είναι Φιλόλογος.
