Πώς ένας Ινδός φοιτητής προωθεί τη Θεσσαλονίκη σε όλο τον κόσμο

Λέξεις: Κώστας Χαμπερόπουλος

Γνωριστήκαμε πριν από 1,5 χρόνο. Ήταν ημέρα γνωριμίας για τους πρωτοετείς μεταπτυχιακούς φοιτητές. Όντας αγγλόφωνο πανεπιστήμιο, περίμενα να δω πολλούς συναδέλφους από το εξωτερικό που ήρθαν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στη Θεσσαλονίκη.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, παρά την παρουσία κοντά 40 ατόμων, μόνο ένας από αυτούς είχε αφήσει τη χώρα του για να έρθει να σπουδάσει στο τμήμα μας. Από την αρχή μου τράβηξε την προσοχή. Όχι λόγω των εκ φύσεως διαφορετικών εξωτερικών του χαρακτηριστικών αλλά περισσότερο λόγω του τρόπου που κοιτούσε/παρατηρούσε τους γύρω του.

Σε βάθος χρόνου γνωριστήκαμε καλύτερα και γίναμε φίλοι. Όντας κι εγώ κάποτε φοιτητής στην καρδιά της Βρετάνης, ήξερα από πρώτο χέρι πως είναι να είσαι σε μια τελείως ξένη χώρα και να προσπαθείς να προσαρμοστείς, και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που προσπάθησα να τον προσεγγίσω και να τον βοηθήσω όσο μπορούσα και όσο μου επέτρεπε.

Η αλήθεια όμως είναι πως ο πρωτεύων λόγος ήταν άλλος. Σπανίως συναντάς ανθρώπους με τόσο διαυγές νου αλλά και τόσο καθαρό βλέμμα. Παρέλειψα να σας πω ότι ο Κουσάλ είναι από ένα χωριό έξω από το Τζαιλσμαέρ, πόλη που βρίσκεται κυριολεκτικά στην καρδιά της ερήμου. Θυμάμαι το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα ήταν τι τον έφερε εδώ, και η, ομολογουμένως αιφνίδια, απάντηση που μου έδωσε ήταν destiny (πεπρωμένο).

Αρκετό καιρό μετά, όταν εγώ ακόμα δούλευα στην καλοκαιρινή σεζόν, με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να συμμετάσχω σε ένα εγχείρημα που ετοίμαζε. Ήθελε να δημιουργήσει ένα ηλεκτρονικό περιοδικό το οποίο θα είχε ως θέμα την Θεσσαλονίκη. Βλέπετε ο Ινδός συνάδελφός μου εντυπωσιάστηκε από την πόλη που τον φιλοξενεί και κατάφερε να δει πράγματα και καταστάσεις που το δικό μας μάτι δεν μπορεί να εστιάσει.

Εκείνος όμως αναγνώρισε τη ζωντάνια της πόλης, την πολύ-πολυτισμικότητά της, την ενέργειά της όπως και τη φιλοξενία μας, το μεράκι μας, τη δημιουργικότητα μας, τα καπρίτσια μας και όχι μόνο δεν τα κράτησε σε απόσταση λόγω της τελείως διαφορετικής του στάσης ζωής, αλλά προσπάθησε και να τα αφομοιώσει στο βαθμό που μπορούσε.

Είναι πραγματικά όμορφο να βλέπεις έναν άνθρωπο που έρχεται από την άλλη άκρη της γης, με συνήθειες εντελώς αντίθετες από τις δικές μας, κι όχι μόνο να μην νοιώθει άβολα, αλλά να γεύεται την κάθε του στιγμή με αυθεντικότητα και απλότητα.

Χωρίς βέβαια να αλλάζει τα πολιτιστικά του στοιχεία αλλά αντιθέτως, να τα προσαρμόζει στο περιβάλλον που τον φιλοξενεί. Μου έχει πει επίσης, πως η πόλη του έδωσε τη δυνατότητα να ζήσει όμορφες εμπειρίες, όπως η συμμετοχή του στο TEDx Thessaloniki, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου, στο IAFSM και σε πολλά άλλα. Δίδαξε επίσης πληροφορική σε πρόσφυγες στο Πολύ-Λειτουργικό Κέντρο του Ερυθρού Σταυρού (Red Cross’s MFC).

Ήθελε λοιπόν να ανταποδώσει με κάποιον τρόπο όλα αυτά που πήρε από τη Θεσσαλονίκη και τους ανθρώπους της. Για αυτό το λόγο όταν έμαθα ότι θέλει να δημιουργήσει ένα ψηφιακό περιοδικό για να εμπνεύσει τη νεολαία και ταυτόχρονα να προωθήσει την πόλη σε όλη την υφήλιο και ειδικά εκτός Ευρώπης, του είπα να κάνει λίγο υπομονή και με το που γυρίσω Θεσσαλονίκη να πιάσουμε δουλειά. Γνωρίζοντας όμως τον Κουσάλ, ήξερα ότι το “περίμενε με” δε θα άλλαζε κάτι. Ξεκίνησε λοιπόν να μαζεύει μια ομάδα εθελοντών από τρεις χώρες και ίδρυσε το SIG Magazine. Η ιδέα πίσω από το περιοδικό ήταν να μαζέψει ιστορίες έμπνευσης από προσωπικότητες και οργανισμούς, οι οποίοι μέσα από το επάγγελμα ή την ενασχόλησή τους προσπαθούν να αλλάξουν σε θετικό βαθμό την αντίληψη της πόλης μας και να εμπνεύσουν τη νεολαία εντός κι εκτός Θεσσαλονίκης, προωθώντας παράλληλα την ίδια την πόλη.

Όταν γύρισα, προς μεγάλη μου έκπληξη είδα πως ένας άνθρωπος με μηδαμινό κύκλο γνωστών, χωρίς να μιλάει την τοπική γλώσσα, έχει καταφέρει να έρθει σε επαφή με όλα τα “θηρία” που τρέχουν πολιτιστικά, κοινωνικά και τεχνολογικά τα κύρια δρώμενα της πόλης και να είναι έτοιμος να ξεκινήσει να μαζεύει τις ιστορίες τους μέσα από μία σειρά συναντήσεων.

4 μήνες μετά και λίγες εβδομάδες πριν την έκδοση της τελικής φόρμας του περιοδικού, έχει έρθει σε συμφωνία με την Travel Daily News κι έτσι το περιοδικό θα σταλεί απ’ ευθείας και στα 52.000 εγγεγραμμένα μέλη, όπως επίσης θα έχει και δική του στήλη στην πλατφόρμα που την επισκέπτονται περίπου 90.000 χρήστες μηνιαίως και προβάλλεται σε περισσότερες από 200 χώρες. Επιπροσθέτως, πέτυχε συνεργασία και με την Ένωση Κοινωνικών και Πολιτικών Μεταρρυθμίσεων (Association of Social Political Reforms) η οποία έχει ένα δίκτυο πάνω από 10.000 ανθρώπων στην Ινδία.

Με λίγα λόγια η προσπάθειά του πηγαίνει το όνομα της Θεσσαλονίκης πέρα από την Ευρώπη, σε περιοχές που δεν έχει ξανακουστεί. Φυσικά ούτε αυτό του ήταν αρκετό, μιας και ξεκινήσαμε ένα δεύτερο πρότζεκτ με τίτλο “1.000 λόγοι να αγαπάς τη Θεσσαλονίκη”. Σε αυτό το εγχείρημα συλλέγουμε βίντεο μέχρι 45’’ όπου 1.000 άνθρωποι δηλώνουν τους λόγους που αγαπούν τη Θεσσαλονίκη και στο τέλος θα γίνει μία ταινία μεγάλου μήκους.

Με μελαγχολία διαπιστώνω πως αυτός ο άνθρωπος έχει αρχίσει να αγαπάει αυτό τον τόπο πολύ περισσότερο από αρκετούς από εμάς. Δυστυχώς έχουμε μπει στη διαδικασία να κάνουμε κριτική κατά των πάντων (περιλαμβανομένης και της ίδιας της κοινωνίας) εξαιρετέου του ίδιου μας του εαυτού ο οποίος είναι και ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της ίδιας της κοινωνίας. Η ειρωνεία ενός φαύλου κύκλου. Κι εγώ ο ίδιος πέφτω πολλές φορές σε αυτήν την παγίδα όταν σκέφτομαι τις φτωχές υπηρεσίες τις αστικής συγκοινωνίας όπως επίσης και το θέμα τις καθαριότητας αλλά ευτυχώς ο Κους μου υπενθυμίζει πως μερικές φορές δε χρειάζεται να σκεφτόμαστε αλλά να πράττουμε.

Με τέτοιες πράξεις βοηθάς τον τόπο σου να ανέβει ένα σκαλί πιο πάνω, αναγνωρίζοντας τα θετικά του και τα αρνητικά του στοιχεία, όπως ακριβώς πρέπει να κάνουμε και με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Μας αρέσει να εστιάζουμε στα αρνητικά στοιχεία που αποτελούν το 20% ενώ αγνοούμε παντελώς το υπόλοιπο 80% που είναι τα θετικά όπως για παράδειγμα το τόσο σπάνιο σουρεαλιστικό μείγμα ανθρώπων και πολιτισμού που κατέχει η πόλη μας από την αρχαιότητα. Όπως λέει και ο ίδιος, η Θεσσαλονίκη δεν είναι η τέλεια πόλη, αλλά είναι πολύ καλύτερη από τις 30 διαφορετικές πόλεις που έχει ζήσει και ταξιδέψει. Μου θυμίζει καμιά φορά το απόφθεγμα του Dan Brown –“Καμιά φορά για να αλλάξεις αντίληψη χρειάζεται μόνο να δεις το φως” ή του Dr. Bruce H. Lipton “Η στιγμή που αλλάζεις αντίληψη, είναι η στιγμή που ξαναγράφεις τη χημεία του σώματός σου”.

Όποιος λοιπόν θα ήθελε δηλώσει γιατί αγαπάει τη Θεσσαλονίκη μπορεί να στείλει το βίντεο του στο [email protected] και όποιος ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για το ίδιο το περιοδικό μπορεί να επισκεφτεί την σελίδα του στο www.sigmag.org . Όποιος από την άλλη θα ήθελε απλά να επικοινωνήσει μαζί του μπορεί στο www.facebook.com/pyschokj . Stay curious, stay inspired…