Πώς φτάνουμε από το Brexit στον νικητή του Μουντιάλ

Λέξεις: Αναστάσης Ασκητάς

Έχουμε δει περίπου το μισό της φάσης των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά προς το παρόν καμία ομάδα δεν έχει ξεχωρίσει και κυρίως καμία δεν μπορεί να πείσει πως θα κάνει δικό της το τρόπαιο.

Το ακόμα χειρότερο (για τους παίκτες του στοιχήματος και τους σταλεγάκηδες) είναι πως ακόμα και οι σταθερές, τα εξ ορισμού φαβορί, οι μεγάλες δυνάμεις του παγκοσμίου ποδοσφαίρου δεν δικαιολόγησαν το βάρος της φανέλας τους.

Σε αυτό το κλίμα ρευστότητας δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε προβλέψεις που να βασίζονται σε καθαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια και θα αναγκαστούμε να καταφύγουμε σε αναλυτικά εργαλεία της πολιτικής και ιστορικής σφαίρας, πράγμα που δείχνει πόσο ασφαλείς προβλέψεις θα κάνουμε.

Ας δούμε όμως τι έχουμε παρακολουθήσει μέχρι τώρα: Στον Α’ Όμιλο, Ρωσία και Ουρουγουάη έχουν ήδη προκριθεί και μένει ο μεταξύ τους αγώνας για να οριστικοποιηθεί η κατάταξη και οι συνεπαγόμενες διασταυρώσεις. Στον Β’ Όμιλο, η λογική λέει πως Ισπανία και Πορτογαλία θα βρουν τον τρόπο να συνεχίσουν αμφότερες. Στον Γ’ Όμιλο, η Γαλλία χωρίς να πείθει έχει ήδη προκριθεί, ενώ η Δανία έχει τον πρώτο λόγο για να την ακολουθήσει. Στον τέταρτο όμιλο, η Κροατία έχει προκριθεί και μένει να φανεί ποια θα την ακολουθήσει.

Στον πέμπτο, η Βραζιλία λογικά δεν θα δυσκολευτεί και μένει να φανεί ποια από τις … δύο βαλκανικές θα ακολουθήσει. Η καθ’ όλα βαλκανική Σερβία ή ο βαλκανικός κορμός της Ελβετίας. Όσον αφορά τον έκτο όμιλο, κανείς δεν μπορεί να ξεγράψει τη Γερμανία όσο κακή κι αν ήταν η εμφάνισή της απέναντι στο Μεξικό. Στον έβδομο όμιλο, Αγγλία και Βέλγιο είναι αρκετά βήματα μπροστά από Τυνησία και Παναμά ενώ ο όγδοος είναι ίσως ο πιο ρευστός, με Σενεγάλη και Ιαπωνία να ξεκίνησαν με το δεξί αλλά δεν έχουν εξωπραγματικές διαφορές με την Πολωνία και την Κολομβία.

Και μετά, τι; Εφαρμόζοντας όλα τα ποδοσφαιρικά φίλτρα που θα μπορούσαμε, δεν καταλήγουμε πουθενά με σιγουριά. Οπότε θα ανοίξουμε τους άτλαντες και τις εγκυκλοπαίδειες για να βρούμε άκρη.

Η Ρωσία όταν παίζει εντός έδρας, μπορεί να δυσκολεύεται αλλά δε χάνει (τα είδαμε και στο Στάλινγκραντ). Όμως, δεν είναι ούτε η μεγάλη αυτοκρατορική Ρωσία, ούτε η κραταιά Σοβιετική Ένωση και περιορίζεται σε πιο περιφερειακό ρόλο. Βαλτική, Κριμαία, εσχάτως Συρία, άντε και λίγο Βαλκάνια. Οπότε, μέχρι τους 16 και πολύ της είναι. Η Ιβηρική (διότι θα διασταυρωθεί με Ισπανία ή Πορτογαλία) της πέφτει μακριά.

Στη διασταύρωση της Ουρουγουάης με έναν εκ των Ιβήρων θα αναλυθεί στο πλαίσιο της αποικιοκρατίας και επειδή η ζωή είναι άδικη και σκληρή, θα χαμογελάσουν οι κονκισταδόρες και στο Μουντιάλ. Οπότε κρατάμε, Ισπανούς και Πορτογάλους, οι οποίοι θα φτάσουν μέχρι τους 8 σίγουρα. 

Από εκεί και πέρα, τα πράγματα είναι δύσκολα για τους ισχυρούς της Ευρωζώνης, Γερμανούς και Γάλλους, αφού η ιστορία και των δύο δείχνει πως δεν μακροημερεύουν οι εξορμήσεις τους στη Ρωσία.

Οι μεν Γάλλοι την πάτησαν στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν ο Ναπολέοντας έκρινε σοφό να μην ακούσει τους στρατηγούς του και να αφήσει τον ρωσικό χειμώνα και μερικές ορδές Κοζάκων να μακελέψουν το στράτευμά του. Μάλιστα, κατ’ αναλογία της σημερινής ομάδας της Γαλλίας και η στρατιά του Ναπολέοντα αποτελούνταν από πολλές εθνότητες. Άρα καμιά τύχη. Τα χαΐρια των Γερμανών τα ξέρουμε.

Η αντεπίθεση του Ζούκοφ μετά το Στάλινγκραντ μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτή των Μεξικανών στο γκολ του Λοθάνο στον αγώνα της πρώτης αγωνιστικής. Και δεν ξέρω αν οι Μεξικάνοι φτάσουν στο Ράιχσταγκ, αλλά σίγουρα οι Γερμανοί δε θα φτάσουν στη Μόσχα.

Μιας και έγινε λόγος για Μεξικανούς, ας πάρουμε υπόψιν στην ανάλυσή μας πως ήταν πάντα φιλόξενοι απέναντι σε αυτούς που δεν αγαπούσε και τόσο η Μόσχα, όπως ο Λέον Τρότσκι ο οποίος δολοφονήθηκε στο Μεξικό. Ίσως η Μόσχα έχει ένα ιστορικό χρέος προς του κεντροαμερικανούς.

Η Πολωνία, επίσης δεν έχει μέλλον στη διοργάνωση. Δεν χρειάζεται να τα εξηγούμε, είναι πρόσφατη η εμπειρία του Γιαρουζέλσκι. Εμείς οι Έλληνες μπορεί να λείπουμε από τη διοργάνωση, βρίσκονται όμως εκεί τα δύο πρότυπά μας. Κι αν δεν απαντήσαμε ποτέ αν θέλουμε να γίνουμε Αργεντινή ή Δανία του Νότου, οι συμπαθείς Αργεντίνοι και Δανοί αποφάσισαν να γίνουν Ελλάδα και να παίξουν όσο πιο κακό ποδόσφαιρο μπορούν. Οπότε, βαριά μέχρι τους 16.

Η Βραζιλία από την άλλη έχει στενή συνεργασία με τη διοργανώτρια Ρωσία. Συνανήκουν και στη δυναμική ομάδα των BRICS. Επομένως, έχει την προοπτική να τα πάει καλά.

Εκεί, όμως που υπάρχει πολιτική ανάγνωση των πραγμάτων, είναι η περίπτωση της Αγγλίας. Ακραία ποδοσφαιράνθρωποι και ευρωσκεπτικιστές. Πώς συνδέονται αυτά τα δύο; Μα οι Άγγλοι είναι ευρωσκεπτικιστές, ακριβώς επειδή είναι ποδοσφαιράνθρωποι. Τη μία και μοναδική τους διάκριση σε μεγάλη διοργάνωση την πανηγύρισαν το μακρινό 1966, πριν ακόμα έχουν οποιαδήποτε επαφή με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στην οποιαδήποτε μορφή της (ΕΚΑΧ, ΕΟΚ, ΕΕ, Ευρωζώνη κλπ). Όσο βρίσκονταν «εντός Ευρώπης», δεν διακρίθηκαν ποτέ. Τώρα που έχουν ψηφίσει Brexit από το 2016, ίσως είναι η ευκαιρία τους να επιβεβαιώσουν πως ανακτούν την παλιά τους αυτοκρατορική αίγλη, αρχής γενομένης από τα γήπεδα της Ρωσίας.

Οπότε, προβλέπεται τελικός Βραζιλία – Αγγλία. Σύμφωνα, όμως με τη γεωπολιτική δυναμική, εκεί θα αναμετρηθεί ο παλιός κόσμος με τον καινούριο. Η μητρόπολη του καπιταλισμού με μια αναπτυσσόμενη οικονομία και ένα περιφερειακό κέντρο αιχμή της νέας κατανομής εξουσίας και του διεθνούς καταμερισμού. Σε αυτή τη σύγκρουση, οι γραφές δείχνουν Βραζιλία. Διότι, το σύστημα δεν έχει αδιέξοδα και δεν μένει προσκολημμένο στο παρελθόν, αλλά βρίσκει τα κενά και δημιουργεί τετελεσμένα πριν καν το καταλάβει κανείς.

Μπορεί ο Φουκουγιάμα να πίστευε πως ήρθε το τέλος της Ιστορίας, ωστόσο τόσο ο 21ος αιώνας, όσο και οι αφρικανικές ομάδες στο Μουντιάλ έδειξαν πως η Ιστορία δεν τελειώνει στο 89’. Είτε πρόκειται για το 1989, είτε για το τελευταίο λεπτό του αγώνα, μετά το οποίο έφαγαν γκολ και η Αίγυπτος και το Μαρόκο και η Τυνησία.

Οπότε, όλα τα λεφτά στον τελικό Βραζιλία – Αγγλία…