Πώς οι επόμενες 2 κρίσιμες εβδομάδες έγιναν χρόνια

Τον Φεβρουάριο του ’20, δεν θα τον ξεχάσω ποτέ, ας επικεντρωθώ όμως στην ημέρα που ανακοινώθηκε το πρώτο κρούσμα, είχα πάει να πάρω καφέ με μία συνάδελφο και μόλις επιστρέψαμε στο γραφείο μας ανακοίνωσαν τα παιδιά που βρισκόντουσαν εντός κτιρίου πως εντοπίστηκε το πρώτο κρούσμα COVID στην πόλη.

Εντάξει, ομολογουμένως το πήρα απόλυτα ψύχραιμα, δεν πίστευα σε καμία περίπτωση πως η ζωή μου τον ακριβώς επόμενο μήνα θα αλλάξει ριζικά, ενδεχομένως για πάντα, και όντως έτσι έγινε. Πέρασαν μερικές εβδομάδες και ακυρώθηκαν τα διαζώσης μαθήματα που παρακολουθούσα, έκλεισαν τα θέατρα και τα σινεμά, ακολούθησε η εστίαση και επιβλήθηκε το πρώτο lockdown. Το οποίο και με βρήκε απομονωμένη την οικογένεια μου στο βουνό. Διήρκησε μόλις 2 μήνες, θυμάμαι πως όταν επιστρέψαμε στην πόλη βρέθηκα με τον κολλητό μου την ίδια μέρα, φορούσα γάντια μιας χρήσης, μάσκα -η οποία τότε δεν ήταν καν υποχρεωτική και όπως έλεγαν οι ειδικοί δεν προστάτευε από τον ιό-, και στην τσάντα μου είχα αντισυπτικό.

Ο κολλητός μου μόλις με είδε ξεκαρδίστηκε στα γέλια, εμένα με έλουσε κρύος ιδρώτας λέω τι συμβαίνει, μου εξήγησε πως τίποτα από αυτά που έχω πάνω μου δεν είναι αναγκαίο και ναι τότε είχε δίκιο. Μετά το πρώτο lockdown χαλάρωσα, μάθαμε τα ευχάριστα για το εμβόλιο που θα μας προστάτευε, ζούσα για μεγάλο χρονικό διάστημα με την ψευδαίσθηση του ότι θα απαλλαγούμε από την πανδημία σε μικρό χρονικό διάστημα. Παρόλαυτα πήρα την απόφαση το καλοκαίρι του ’20 να πάω διακοπές μονάχα στο σπίτι μου στην Χαλκιδική για περισσότερη ασφάλεια. Εμπειρία όμορφη διότι μετά από πολλά χρόνια πέρασα 2 εβδομάδες άδειας με τους παιδικούς μου φίλους.

Επιστρέφοντας στην πόλη όμως και ενώ την είχα αφήσει με 10 κρούσματα καθημερινά, ως παράδειγμα της επιτυχίας της εξάλειψης του κορονοϊού, η κατάσταση ξεκίνησε να ξεφεύγει. Τα 10 έγιναν 20, τα 20, 80, τα 80,500. Από τον Σεπτέμβρη μέχρι τον Νοέμβρη όποτε και μπήκαμε στο δεύτερο lockdown, βίωσα την απόλυτη φρίκη, έπιανα τον εαυτό μου να απολογείται για κάθε του κίνηση, να κατακρίνει τον απέναντι που δεν προσέχει και ταυτόχρονα να τον δικιολογεί, μία τεράστια ψυχολογική αμφισβήτηση προς εμένα, τους άλλους προς τα πάντα. Οικονομική διάλυση, οι επιχειρηματίες σε όλους τους κλάδους έβαζαν λουκέτα, φίλοι μας γιατροί μερόνυχτα στα νοσοκομεία, παντού η πόλη έμοιαζε με την αρχή του απόλυτου χάος.

Τέλη Οκτώβρη αποχαιρέτησα τους γονείς μου για ένα Σαββατοκύριακο, έτσι πίστευα πως θα ήταν ένα Σαββατοκύριακο, ο ιός και η κυβέρνηση όμως είχαν άλλα σχέδια. Την Κυριακή μπήκαμε σε lockdown, εκείνοι στο χωριό, εγώ στην πόλη, 3 μήνες χώρια. Για καλή μου τύχη πέρασα τον 7μηνο εγκλεισμό με δυο φίλες μου, οπότε το πρώτο διάστημα κύλησε ευχάριστα.

Τα Χριστούγεννα κατάφεραν οι γονείς μου να επιστρέψουν, πήρα μία ανάσα ανακούφισης, δεν τα πέρασα μόνη σε σχέση με άλλους ανθρώπους, αλλά δεν είμασταν κοντά στη γιαγιά και στον παππού τα πρώτα Χριστούγεννα που ο ιός μας χώρισε. “Δεν βαριέσαι” είπαμε όταν άλλαξε ο χρόνος, “του χρόνου όλα θα αλλάξουν”, πράγμα που φυσικά δεν συνέβη. Πέρασαν οι γιορτές ξανά τα ίδια και χειρότερα, οι πρώτοι εμβολιασμοί και θυμάμαι σαν σήμερα την ανακούφιση που πήρα όταν έκαναν την πρώτη δόση οι δικοί μου ένιωσα πραγματικά ασφάλεια.

Η στασιμότητα της ζωής μου είχε φτάσει στην κορύφωση της. Ξυπνούσα, έπαιρνα τους συναδέλφους μου με βίντεοκλήση, δουλειά, γυμναστική, netflix, μία κρυφή βόλτα με τις φίλες και την σχέση μου και ξανά από την αρχή. Για μήνες ατελείωτους χωρίς να αλλάζει τίποτα.

Μέχρι που έφτασε ο Απρίλης και βρεθήκανε μπροστά μας τα self test, τα μέτρα άρθηκαν και επιστρέφαμε πια σιγά-σιγά στη νέα κανονικότητα. Θυμάμαι τις πρώτες εβδομάδες που έκανα self test ήμουν χαλαρή καθώς είχα επιλέξει και πάλι να μην συναναστρέφομαι με πολλά άτομα, να κυκλοφορώ με περιορισμούς, να να να.. Οπότε ναι αισθανόμουν ασφαλής. Σήμερα με πάνω από 1.000 κρούσματα στην πόλη μου καθημερινά και εμβολιασμένη με 2 δόσεις, κάθομαι με αγωνία πάνω από το self test για ένα τέταρτο, το κοιτώ με τόση αβεβαιότητα και δύναμη ταυτόχρονα λες και μπορώ να αλλάξω με το μυαλό μου το αποτέλεσμα του.

Επιστρέφοντας λοιπόν στους μήνες που πέρασαν, τον Ιούλιο ολοκλήρωσα τον εμβολιασμό μου, τότε που ξεκίνησαν να ακούγονται έντονα οι παρενέργειες, (ναι ήταν αυτή ακριβώς η φάση όταν και βρέθηκε η αφορμή να ξεσπάσουν τα αντιεμβολιαστικά κινήματα). Παρόλαυτα, εκείνο που ξεκάθαρα έχει χαραχθεί στη μνήμη μου είναι πως δεν με ενδιέφερε ήθελα απλά να τελειώνω, να μπορέσω να δω τον παππού μου και την γιαγιά μου με ασφάλεια. Τονίζω την λέξη και το αίσθημα της ασφάλειας διότι όταν κάναμε το εμβόλιο πιστέψαμε πραγματικά πως θα ήμασταν ασφαλείς, εχθές ένας φίλος εμβολιασμένος στην ηλικία μου βρέθηκε στο νοσοκομείο με COVID, έτσι εγώ έπιασα τον εαυτό μου για ακόμη μία φορά να σκέφτεται την ανάγκη της τρίτης δόσης να σπρώχνει τον χρόνο για να περάσουν οι μήνες και να ολοκληρωθεί το εξάμηνο να πάω να το κάνω.

Η ασφάλεια απέναντι στην πανδημία είναι σχετική αλλά έχει μόνο μία εκδοχή, βασικά δεν έχει μόνο μία αλλά για να είσαι 100% ασφαλής θα πρέπει αυτή την περίοδο να μείνεις στο σπίτι σου όλη την ημέρα – κάθε μέρα μέχρι αυτό το θεριό να κοπάσει, μέχρι να μην έρχεσαι πια σε επαφή με ανθρώπους που δεν κατανούουν το 2021 την σημασία της επιστήμης και βάζουν σε κίνδυνο εσένα που στερήθηκες τα πάντα σε ευαίσθητη ηλικία μα πάραυτα διπλά εμβολιασμένος συνεχίζεις να φοβάσαι.

Είμαι ένα παιδί 23 χρονών που τα τελευταία 2 χρόνια, παραμένει σπίτι, σε περίπτωση που κάποιος από εσάς δεν το κατανοεί αυτό είναι πραγματικό μαρτύριο, είμαι ένα παιδί 23 χρονών που μέχρι σήμερα με την απόλυτη ελευθερία που “έχω” από την κυβέρνηση, αποφεύγω να πάω σε νυχτερινά μαγαζιά και να χορέψω, αποφεύγω να απολαύσω κινηματογραφικές προβολές στον φυσικό τους χώρο, αποφεύγω να μπω στον εσωτερικό χώρο της εστίασης, αποφεύγω γενικά να ζω. Και αν επιβληθεί ένα νέο lockdown είμαι σίγουρη πως πέραν εμού, όλοι όσοι βρισκόμαστε στην ίδια ηλικία, θα το ρίξουμε στα αντικαταθλιπτικά.

Φτάσαμε στο σημείο που η έκφραση “οι επόμενες δυο εβδομάδες θα είναι κρίσιμες”  τρυπάει τα αυτιά μας, φωνάζει ακόμη μέσα μας τόσο δυνατά που δεν μπορούμε να την κάνουμε να σωπάσει και πια έχει παίξει χρονικό παιχνίδι με τις λέξεις και εκεί που οι 2 εβδομάδες ήταν κρίσιμες να έχουν περάσει δυο χαμένα χρόνια. Και αν τα δυο ξεπεράστούν, θα μάθουμε να ζούμε έτσι και να σας πω και κάτι προσωπικά αυτό που με έχει εξαντλήσει στην όλη κατάσταση είναι ο φόβος όχι ο προσωπικός εκείνος ο φόβος για τους άλλους.

Διανύουμε το σημείο της πανδημίας που όσον αφορά το επικοινωνιακό κομμάτι, δεν υπάρχει τίποτε άλλο στο επίκεντρο να πεις, οι φίλοι μου, μου λένε πως πια δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ενημερωθούν από τα ΜΜΕ γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο να δουν πέραν της λέξης “COVID” και έχουν απόλυτο δίκιο. Δυο χρόνια μία λέξη και ένας ιός, και εμείς στεκόμαστε θεατές απέναντι του, περιμένοντας να μας “χτυπήσει” κι άλλο κι όταν λέω κι άλλο το εννοώ είμαστε τραυματισμένοι, ψυχικά, οικονομικά, σωματικά και περιμένουμε να μας γονατίσει κι άλλο…

Ας μιλήσουμε για το πλαίσιο της αμφισβήτησης, τα τελευταία 2 χρόνια δεχθήκαμε τόσες πολλές πληροφορίες που πράγματι όλοι μας ανεξαιρέτως φτάσαμε στο σημείο του να μην ξέρουμε τι να πιστέψουμε. Όλα ξεκίνησαν με την χρήση της μάσκας που τους πρώτους μήνες έπρεπε να φορούν μόνο όσοι αισθάνονται άρρωστοι, τώρα μας προστατεύει όλους, τα εμβόλια πριν κυκλοφορήσουν λέγανε πως θα μας προστατεύουν και δεν θα κολλούσαμε, τώρα κολλάμε, δεν θα μιλήσω για τις αδιανόητα ψεκασμένες θεωρίες συνωμοσίας αυτά τα δυο χρόνια, αλλά και αυτές ήταν πληροφορίες που δεχθήκαμε όλοι και το πώς της εκλαμβάνουμε συσχετίζεται κυρίως με το τί μυαλό έχει ο καθένας. Τα self test; Θυμάστε τί ακουγόταν όταν ήρθαν στη ζωή μας; Πώς δεν θα ανιχνεύουν 100% τα κρούσματα, τα συμπτώματα και τα κατάλειπα του ιού στις αρχές με αυτά που τελικά διαπιστώσαμε πως υπάρχουν; Τόση πολύ πληροφορίας, τόσο χαοτική…

Και από την αντίπερα όχθη, τόση στέρηση ελευθερίας, ποτέ μέχρι σήμερα δεν κατάλαβα την απαγόρευση κυκλοφορίας κυρίως διότι υπήρξαν μέρες που σχολούσα 7/7 22:00 το βράδυ και δεν μου επέτρεπαν να βγω μία βόλτα μόνη μου απλά για να αναπνεύσω. Τόσα μέτρα χωρίς αποτελεσματικότητα, είναι πραγματικά πολλά αυτά που θέλω να γράψω στην προσωπική μου ανάλυση και που θεωρώ πως τα βιώσαμε όλοι. Σήμερα μετά από δυο χρόνια, ξέρω πολύ κόσμο που νοσεί, ξέρω κόσμο που πέθανε, ξέρω κόσμο που τον πέρασε και έτσι η δύναμη της αβεβαιότητας του αύριο μέσα μου δυναμώνει.

Έτσι οι 2 κρίσιμοι μήνες έγιναν χρόνια…και η σεζόν της παρανοϊκής σειράς που έχει καταστρέψει την ανθρωπότητα συνεχίζεταί, χωρίς κανένας να ξέρει ή να προβλέπει με βεβαιότητα το φινάλε της…