Πόσο ακόμα μπορείς να ζήσεις έτσι;

Έτσι τελειώνει ο κόσμος: όχι με μια θεαματική έκρηξη αλλά με ένα αδύναμο κλαψούρισμα. T.S. Elliot

Το χειρότερο που μπορεί να κάνει κάποιος αυτή την εποχή είναι μια βόλτα στην πόλη.

Τα πανεπιστήμια μοιάζουν ένα βομβαρδισμένο τοπίο, μια θλιβερή κηλίδα που μέχρι πριν λίγο καιρό έσφυζε από ζωή και σήμερα δεν μπορεί κάνεις να πλησιάσει. Ένας ατέλειωτος σκουπιδότοπος, ένας νεκρός τόπος, γέματος βία, αντιπαραθέσεις, θάνατο. Προσπέρασα γρήγορα την Εγνατία, το κενοτάφιο που άλλοτε στέγαζε όνειρα ανθρώπων, το πάλαι ποτέ ένδοξο ΑΠΘ μοιάζει πια ένα νεκρό κουφάρι και τον αργό του θάνατο υπογράφουν όλοι μαζί. Διοίκηση, διδάσκοντες, φοιτητικές παρατάξεις, κομματικές οργανώσεις, νταβατζήδες εργολάβοι αλλά και εργολαβικοί εργαζόμενοι. Η ταφόπλακα μπαίνει με τη βοήθεια και τη συνενοχή όλων.

Στην Τσιμισκή που προσπαθεί να θυμίζει Χριστούγεννα εκατοντάδες κορμιά ξαπλωμένα στο πεζοδρόμιο, θύματα διαφόρων κυκλωμάτων που καμιά αστυνομία ποτέ δεν συλλαμβάνει, όσους αραδιάζουν τους δύστυχους εκεί, το πρωί και το βράδυ αυτόν που τους μαζεύει για τους εναποθέσει στις παρυφές του κέντρου και την επόμενη μέρα να τους ξανατοποθετήσει στις θέσεις τους, μοιράζοντας τους τις ταμπέλες που ομοιόμορφα γράφουν τη λέξη πεινάω. Σαν τις σκηνές του Μπρεχτ στο μεσοπόλεμο, σαν το Slumdog Millionaire. Προσπαθείς να περπατήσεις αξιοπρεπώς χωρίς να πατήσεις κάποιο μέλος που προεξέχει.

Όσα μαγαζιά έμειναν όρθια πουλούν προϊόντα σε εξωφρενικές τιμές, ο κόσμος κοιτάζει και προσπερνά βιαστικά.

Στα στενά γύρω από τους μεγάλους δρόμους τα βουνά των σκουπιδιών φράζουν εξόδους κινδύνου, υπόγειες επιχειρήσεις, εισόδους πολυκατοικιών, φράζουν τις ζωές μας. Μεγάλοι αρουραίοι χορεύουν στις παρυφές της Μητροπόλεως. Τα παιδιά, όταν έχουν μάθημα και σχολούν από τα σχολεία, γελάνε με τα ποντίκια που χοροπηδούν στο οδόστρωμα. Κάνεις δεν τους έχει μιλήσει για την ηπατίτιδα, κανείς δεν τους έχει μιλήσει για το αύριο. Ας υπάρξει πετρέλαιο και αυτό το μήνα, να βγει ο Δεκέμβρης στις αίθουσες, και μετά βλέπουμε. Στην καλύτερη θα βρεθεί καμιά φιλόστοργος ιδιοκτήτρια οίκου ανοχής να συνεισφέρει με τη χορηγία της.

Καινούργιες αρρώστιες, παλιές ξεχασμένες στην πραγματικότητα, επιστρέφουν ξανά. Τα κρούσματα του Aids λέει αυξήθηκαν στη χώρα. Θα τους θυμηθούμε σε λίγες μέρες που θα είναι η μέρα τους. Προς το παρόν ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της χώρας διέκοψε την παροχή των αντιρετροικών φαρμάκων γιατί απλά δεν υπάρχουν πια χρήματα να τα προμηθευτεί. Όσοι αντέξουν, οι υπόλοιποι ας υποκύψουν στον ιό.

Τεράστιες ουρές άπραγων ταξί κλείνουν το κέντρο και τις κεντρικές αρτηρίες που οδηγούν σε αυτό. Αν τολμήσεις να μιλήσεις σε απειλούν, πολλές φορές με πολύ άγριες διαθέσεις. Η Πολιτεία δεν έχει διάθεση να το λύσει. Ούτε αυτό. Η πόλη μετατρέπεται σε ζούγκλα. Σε μονόστηλα των εφημερίδων διαβάζει κάνεις για τις αυτοκτονίες από απόγνωση. Αλλά και όσοι δεν αυτοκτονούν βουλιάζουν σε μια ιδιότυπη κατάθλιψη. Τίποτε δεν μπορεί πια να κρατήσει τα όνειρα τους ζωντανά. Στις παρέες η μοναδική συζήτηση που ακούς είναι η ίδια. Η αίσθηση της ασφυξίας.

Στις γειτονιές μυρίζει κάρβουνο, τα παιδιά που έχουν άσθμα βήχουν διαρκώς, οι μεγάλοι νιώθουν ένα κόμπο στο λαιμό, όσοι έχουν έρθει από πρώην ανατολικές χώρες λένε πως η μυρωδιά είναι γνώριμη, στα βαλκανικά χωριά μύριζε έτσι πριν δυο δεκαετίες, που έκαιγαν ότι έβρισκαν στις σόμπες τους.

Την πρώτη Δεκεμβρίου λέει θα σταματήσουν και τα δρομολόγια του ΟΑΣΘ, επειδή δεν υπάρχει βενζίνη πλέον.

Έρχονται Χριστούγεννα. Έχω συγγενείς που κλείνουν πια δυο χρόνια στην ανεργία. Κοντινοί μου άνθρωποι που δεν μπορώ να μιλώ στο τηλέφωνο μαζί τους. Δεν έχω πια παρηγορητικά λόγια, δεν μπορώ να προσποιηθώ τον αισιόδοξο, να εφευρίσκω αισιοδοξία.

Οι γνωρίζοντες λένε πως τα χειρότερα δεν ήρθαν ακόμα, πως από το Γενάρη μετά τις γιορτές η χώρα θα κυλήσει στην απόλυτη διάλυση. Το ακούμε και απλά κλαψουρίζουμε. Τα κείμενα μας είναι απλά περιγραφικά. Δεν προτείνουν πια τίποτα. Ο πρωθυπουργός, που ζει μάλλον σε άλλο πλανήτη, αισιοδοξεί. Κάνει δηλώσεις για χρονιές ορόσημα που έρχονται και όλα θα είναι καλά. Το 16, το 18, το 20.

Το παραμύθι της Ωραίας Κοιμωμένης ζωντανεύει μπροστά μας. Μόνο που πρίγκιπας δεν φαίνεται στον ορίζοντα να της δώσει το φιλί της ζωής. Δυστυχώς.