Parallax View

Post it

του Άκη Δήμου * Πάλι δεν έχω τίποτα να γράψω. * Και να πεις ότι έκανε χειμώνα φέτος; * Είναι φορές που πρέπει ν’ αποφασίσεις αν θα τη βγάλεις στο μπαλκόνι χαζεύοντας την κίνηση στο δρόμο ή αν θα πάρεις το δρόμο σου, αφήνοντας τους άλλους να σε χαζεύουν (κουτσομπολεύοντας, εννοείται.) * Προσεχώς και στην […]

Άκης Δήμου
post-it-20840
Άκης Δήμου
julia-roberts-at-august-osage-country-premiere-in-los-angeles-4.jpg

του Άκη Δήμου

* Πάλι δεν έχω τίποτα να γράψω.

* Και να πεις ότι έκανε χειμώνα φέτος;

* Είναι φορές που πρέπει ν’ αποφασίσεις αν θα τη βγάλεις στο μπαλκόνι χαζεύοντας την κίνηση στο δρόμο ή αν θα πάρεις το δρόμο σου, αφήνοντας τους άλλους να σε χαζεύουν (κουτσομπολεύοντας, εννοείται.)

* Προσεχώς και στην πόλη μας ο διασκεδαστικός θίασος των υποψήφιων δημοτικών συμβούλων, έτοιμος να υποσχεθεί ένα αξέχαστο δευτεριάτικο μεσημεριανό σώου από τη συχνότητα της Δημοτικής Τηλεόρασης. Χωρίς εισιτήριο αλλά με δικά μας, δυστυχώς, έξοδα.

* Στη φωτογραφία, η δεσποινίς Τζούλια (Ρόμπερτς). Γοητευμένος.

* Λαϊκισμός, δημαγωγία, τραβήγματα του χαλιού κάτω απ’ τα πόδια. Θρηνωδίες, τρομολαγνεία, λίβελλοι και εμπάθειες. Η πορνογραφία της νοσταλγίας και ο ψευτολυρισμός της – και καλά – «ανθρωποκεντρικής» δημοσιογραφίας. Υπάρχουν ένα σωρό τρόποι να δηλώσεις την παρουσία σου σ’ ένα παρόν που δεν σε θέλει και σ’ ένα μέλλον που δε σε χωράει.

* Ελιά δοκιμασμένης ποικιλίας.

* Η Θεσσαλονίκη ξυπνάει κάθε πρωί ως Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας (έλα!) και κοιμάται κάθε βράδυ σαν μια αδέκαστη κωμόπολη γερόντων (που τα ‘χει σπάσει λίγο πριν «με μουσικές εξαίσιες».)

* Μην τους ακούς. Δεν ξέρουν τι λένε. Και, κυρίως, μην τους ακολουθείς. Ούτε πού πατάνε ξέρουν.

* Για κάποιους ζωή είναι το συμφέρον τους, για κάποιους άλλους η συμφορά τους.

* Όπως αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά την 21η Μαρτίου, στην Ελλάδα όσοι δεν λαχανιάζουν απ’ την προσπάθεια ν’ αγγίξουν τον ακάλυπτο ώμο της Δέσποινας Βανδή στο στούντιο του The Voice, γράφουν ποιήματα. Από νωρίς το απόγευμα και μέχρι το βράδυ της συγκεκριμένης μέρας δε, συνωστίζονται να τα απαγγείλουν οπουδήποτε, μπροστά σ’ ένα καταμαγεμένο ακροατήριο συγγενών και φίλων τους (στο facebook.) 

* Παίζει τίποτα καλό ή πάλι θα φάμε τα νύχια μας απ’ την πλήξη;

* Υπάρχει κάποιος να μου φέρει μια βότκα; Τώρα όμως. Και κάτι να ψηφίσω, αν δεν είναι κόπος.

* Είναι ωραίες οι γυναίκες που έχουν χιούμορ. Η Μαρία Μπακοδήμου, για παράδειγμα (η Μπακοδήμου,  όχι η Μπεκατώρου. Η Μπεκατώρου με τίποτα.)

* Ο φόβος φοράει χίλιες μάσκες αλλά ποτέ δεν αλλάζει βλέμμα.

* Απ’ όλα τα μπαχαρικά, ο αστεροειδής γλυκάνισος με μπερδεύει περισσότερο. Ποτέ δεν κατάφερα να μάθω πού τον βάζουμε ακριβώς (καλά, για το κεδροκούκουτσο δεν το συζητάω).

* Πολύ αργά το βράδυ της 8ης Μαρτίου, πολλές  γυναίκες πέσανε στο κρεβάτι τους αλαλιασμένες από τα χειροκροτήματα όσων αποθέωναν ολημερίς το φύλο τους. Στον ύπνο τους σκαρφάλωναν βουνά από τσαλακωμένα σαγαπώ και άπλυτα πιάτα, άλλες με την κάρτα ανεργίας ανάμεσα στα δόντια κι άλλες μ’ ένα χαρτάκι με το τηλέφωνο «εκείνου με το παλτό στο On the road τα Χριστούγεννα».

* Πότε θ’ αρχίσουν τα αφιερώματα στη Χαλκιδική; Κοντεύει Πάσχα.

* Εκτός από γιατρός, ο Χρόνος είναι και ψεύτης.

* Δεν υπάρχουν ούτε αδιέξοδες ούτε ανέξοδες αγάπες.

* Μαραθοτυρόπιτα

Υλικά: 4 φλ. τσαγιού αλεύρι, 1 κ. σ. αλάτι, περίπου 2 φλ. τσαγιού νερό, 1 σφηνάκι ούζο, 3 αυγά χτυπημένα, πιπέρι, 1 ματσάκι μάραθο, 2 κ. σ. βούτυρο, ¼ κ. φέτα, 2 κ. σ. σουσάμι

Εκτέλεση: Σε λεκάνη κοσκινίζουμε το αλεύρι με το αλάτι. Προσθέτουμε το νερό και τα ανακατεύουμε με το χέρι. Προσθέτουμε το ούζο και τα αυγά. Ανακατεύουμε τον χυλό. Πρέπει να είναι πιο αραιός από το μείγμα του κέικ. Προσθέτουμε πιπέρι, τον μάραθο και τη μισή θρυμματισμένη φέτα. Βουτυρώνουμε μεγάλο, ρηχό ταψί. Το πάχος της πίτας δεν πρέπει να ξεπερνά το εκατοστό. Αδειάζουμε μέσα το μείγμα. Ρίχνουμε την υπόλοιπη φέτα και πασπαλίζουμε με το σουσάμι. Εδώ κι εκεί ακουμπάμε κομματάκια βούτυρο. Ψήνουμε στους 180ο C, στις αντιστάσεις, κάτω κάτω, για 45΄, να ροδίσει καλά.

(καιρός ήταν αυτή η στήλη να χρησιμεύσει σε κάτι.)

* London Grammar, If you wait. Ολόκληρο το (διπλό) σι ντι. Δύο θαυμαστικά.

* Αυτά τα κορίτσια, με το ανεπίτρεπτα βαρύ μακιγιάζ ντάλα μεσημέρι, που, χωμένα στα περίπτερα, σου προτείνουν επίμονα να δοκιμάσεις άλλη μάρκα τσιγάρων απ’ αυτή που χρόνια καπνίζεις, μόνο εγώ τα βρίσκω πολύ ενοχλητικά;

* Να ‘χεις κάτι να χάσεις: αυτό είναι που σε κάνει τόσο απελπισμένο. Και, που και που, και τόσο ανήθικο.

* «Στα δύσκολα ταξίδια μου εγώ είμαι το ταξί μου» (της Λίνας Νικολακοπούλου)

* Είχα δεν είχα, κάτι κουτσοέγραψα πάλι.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.

Σχετικά Αρθρα
Σχετικά Αρθρα