Πότε -επιτέλους- θα γίνει ακομπλεξάριστο το σινεφίλ κοινό της Θεσσαλονίκης;
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου δέχεται την διαφορετικότητα. Το κοινό πότε;
Εικόνα: Motion Team
Το επετειακό Φεστιβάλ Κινηματογράφου τελείωσε και ήρθε η ώρα του απολογισμού. Ως ταξιθέτρια στις αποθήκες του λιμανιού είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω αρκετές και διαφορετικές ταινίες. Είχα επίσης την ευκαιρία να παρατηρήσω τον κόσμο. Είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις αν μια ταινία αρέσει σε κάποιον ή όχι, από την έκφραση του προσώπου του.
Ένα απόγευμα, λοιπόν, αποφάσισα να δω την ταινία με τίτλο ”Luciérnagas” (Πυγολαμπίδες). Την είχε παρακολουθήσει μια κυρία την προηγούμενη ήμερα και μου είπε τα καλύτερα. Η ταινία περιέγραφε την προσπάθεια ενός ομοφυλόφιλου Ισραηλινού να ξεφύγει από τη μοίρα που του επιφυλάσσει η πατρίδα του. Η αλήθεια είναι πως μου άρεσε πολύ, αυτό όμως που με εντυπωσίασε ήταν η αντίδραση του κοινού.
Εννοείται πως το Φεστιβάλ Κινηματογράφου είναι ανοιχτό στην διαφορετικότητα, υπάρχει άλλωστε και το ”Mermaid Award” το οποίο απευθύνεται στην LGBTQI κοινότητα. Επίσης στο πρόγραμμά του Φεστιβάλ αναγράφεται σε ποια κατηγορία ανήκει η κάθε ταινία ώστε ο κόσμος να είναι πάντα ενημερωμένος για το είδος του φιλμ που πρόκειται να δει.
Ως προσωπικό, λοιπόν, είχα την ευκαιρία να παρακολουθώ την αίθουσα από το πιο ψηλό σημείο της, επομένως είχα μια πλήρη εικόνα για το τι συμβαίνει μέσα σε αυτήν. Όλα κυλούσαν ομαλά εκτός από τις ”ερωτικές” σκηνές.
Εκεί υπήρχε μια αναστάτωση ή μια αμηχανία στους θεατές. Κάποιοι μιλούσαν μεταξύ τους, άλλοι κοιτούσαν δεξιά και αριστερά, μερικοί άλλαζαν τον τρόπο που κάθονταν στην καρέκλα. Μου έδωσαν την εντύπωση πως αυτό που έβλεπαν τους έκανε να αισθάνονται άβολα. Και μου γεννήθηκε η εξής απορία: Είμαστε τελικά έτοιμοι να δεχθούμε την διαφορετικότητα ή απλά προσπαθούμε να ενταχθούμε στα πρότυπα του εξωτερικού;
Φυσικά μέσα στο πλήθος υπήρχαν και άνθρωποι που απόλαυσαν την ταινία. Πιο έντονα από όλα, μου έχει μείνει η εικόνα μιας ηλικιωμένης κυρίας η οποία καθόταν στην τελευταία σειρά, πολύ κοντά μου. Είχε ένα κρυφό χαμόγελο στα χείλη κατά την διάρκεια της προβολής, λες και ζούσε μέσα στην πλοκή. Συνήθως είναι δύσκολο για τους παλαιότερους να δεχθούν την διαφορετικότητα, σίγουρα όχι όμως για την συγκεκριμένη κυρία.
Αυτή ήταν η ομορφότερη εικόνα που είδα φέτος στο φεστιβάλ.
