Πότε θα επιστρατευτεί η λογική;

Ποιος είπε ότι η λογική είναι απλό πράγμα; Η χώρα βρίσκεται σε κρίση, παρατεταμένη. Οικονομική και πολιτική. Κοινωνική αλλά και εγκεφαλική, όπως φαίνεται. Η παρακολούθηση των επεισοδίων του πρόσφατου σίριαλ με την απεργία των εργαζομένων στο μετρό και όσων την ακολουθήσαν ήρθε να προστεθεί στη σαπουνόπερα της λίστας Λαγκάρντ, στο κλιμακούμενο κύμα τρομοκρατίας, στο φορολογικό νομοσχέδιο κ.ο.κ. Τους τελευταίους μήνες το μέτρο και η λογική απουσιάζουν από όλες τις φερόμενες ως κορυφαίες ειδήσεις της ελληνικής επικαιρότητας. Ας μείνουμε, όμως, στην απεργία στο μετρό και ας επιχειρήσουμε τέσσερις παρατηρήσεις:

1. Αποδείχτηκε για μία ακόμη φορά περίτρανα ότι οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις έχτισαν παντοδύναμες συντεχνίες, οι οποίες είναι αδύνατον να διαλυθούν μέσα σε μερικούς μόλις μήνες. Μετά τη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, τους οδηγούς ταξί, τους αγρότες και τόσους άλλους κλάδους ήταν η σειρά των συνδικαλιστών και των εργαζομένων στο μετρό να κάνουν επίδειξη στην ελληνική κοινωνία της τελευταίας ικμάδας της ισχύος που τους απέμεινε από το πελατειακό αλισβερίσι δεκαετιών.

2. Αποδείχτηκε ότι η σημερινή κυβέρνηση «συνεργασίας» είναι το πιο ασταθές πολιτικό κατασκεύασμα που θα μπορούσε να τοποθετηθεί στην κεφαλή μίας χώρας στην πιο τεταμένη περίοδο της πρόσφατης ιστορίας της. Μία κυβέρνηση που αδυνατεί να κάνει διάλογο με οποιονδήποτε πέραν της τρόικας. Που δεν έχει το σθένος να πάρει αυτόνομα μία σοβαρή απόφαση, όπως φάνηκε από τα νομοσχέδια που παρουσιάζει κατά καιρούς μέσω των δελτίων ειδήσεων και στη συνέχεια αποσύρει, αφού σφυγμομετρήσει την «κοινή γνώμη». Που εκπροσωπείται από ένα πολιτικό πρόσωπο ανίκανο ελέγξει τα λεγόμενά του και που βλέπει παντού την τρομοκρατική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ. Που δε διστάζει να δοκιμάζει κάθε τόσο τα όρια της δημοκρατικής νομιμότητας σε μία συγκυρία που ούτως ή άλλως ευνοεί τα πάσης φύσεως άκρα. Μία κυβέρνηση που αρκείται στη συναισθηματικά φορτισμένη ξύλινη γλώσσα και στο σχηματισμό εντυπώσεων περί αλλαγής κλίματος στο εξωτερικό από τους εταίρους μας.

3. Αποδείχτηκε ξανά, έστω κι αν μάλλον λίγοι δέχονται να το δουν, ότι η απεργία δεν είναι η απάντηση σε όλα. Ένα μέσο πίεσης που ευτελίστηκε και έχει αχρηστευτεί στα χέρια λίγων κατευθυνόμενων και αμετροεπών συνδικαλιστών που απλά έτσι είχαν μάθει να εξυπηρετούν συνήθως τα συμφέροντά τους. Συνεχείς απεργίες εξυπηρέτησαν συντεχνιακά μικροσυμφέροντα και τώρα σε μία στιγμή που καλεί σε πραγματική διεκδίκηση και λαϊκή έκφραση, οι απεργίες είναι αυτές που διασπούν ό,τι έχει απομείνει από την κοινωνική συνοχή. Πώς ακριβώς νομίζουν οι απεργοί του μετρό πως το επιβατικό κοινό θα τους συμπαρασταθεί όταν του προσθέτουν άλλο ένα πρόβλημα στην ούτως ή άλλως δύσκολη καθημερινότητά του; Έτσι νομίζουν ότι γνωστοποιούν τα προβλήματα και τα αιτήματα του κλάδου τους; Το παιχνίδι παίζεται επικοινωνιακά και αυτό που μένει σε κάθε τέτοια χρονίζουσα κινητοποίηση σίγουρα δεν είναι τα γενεσιουργά της αίτια. Φροντίζουν τα δελτία των 8 γι’ αυτό. Αν αντίθετα εκτελούσαν κανονικά τα δρομολόγιά τους, οργανώνοντας παράλληλα μία εκστρατεία ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης των επιβατών, ίσως τα αποτελέσματα να ήταν διαφορετικά.

4. Αποδείχτηκε ότι μπορεί το ιδιότυπο χάος που επικρατεί στη χώρα ειδικά τον τελευταίο χρόνο να έχει πολλές σημαντικές συνέπειες (brain drain, αυτοκτονίες, απώλεια εσόδων από τον τουρισμό και τις εξαγωγές κ.α.), ωστόσο μάλλον βολεύει ακόμη τους τηλεοπτικούς και τους οικονομικούς κυρίαρχους. Και όσο θα συμβαίνει αυτό, τόσο θα συνεχίζουν να έχουν προτεραιότητα άλλες μέθοδοι στην επίλυση των ανοιχτών ζητημάτων έναντι της λογικής.