Πού χάθηκαν όλοι οι άντρες;

Λέξεις: Δέσποινα Μουστάκα

Για την ακρίβεια, όλοι οι στρέιτ άντρες. Πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσε κανείς ένα νέο παιδί να πει στην παρέα του να κανονίσουν να δουν μία παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής και δε χλευάστηκε για αυτή του την πρόταση; Λοιπόν γιατί ο πολιτισμός να θεωρείται «γυναικείος»; Πόσο εύθραυστος είναι πια αυτός ο «ανδρισμός» που δε μπορεί να δεχτεί να παρακολουθήσει οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει σκέψη ή συναίσθημα; Πότε έγινε αυτή η μυστική συνάντηση που αποφασίστηκε ότι άντρας = ποδόσφαιρο και τίποτε άλλο; Σε μια εποχή που σπάει τα στερεότυπα πως στέκει ακόμα οι μόνες συζητήσεις που είναι αποδεκτές μεταξύ «ανδρών» να αποτελούνται από μία λίστα δέκα θεμάτων;

Όπου «άνδρας» βλέπε «η εικόνα που πρέπει να δείχνει κάποιος για τον εαυτό του ώστε να γίνει αποδεκτός από την ομάδα του κοινωνικού του περίγυρου που αποτελείται πάλι από άνδρες στην ίδια κατάσταση με αυτόν ή οποιονδήποτε έχει μια μπαγιάτικη εικόνα της κοινωνίας στο μυαλό του και οποιαδήποτε παρέκκλιση από αυτή του προκαλεί αποστροφή και οδηγείται στον εξοστρακισμό του παρεκκλίνοντος» . Τελικά παρατηρούμε ότι ενώ θα μπορούσε ο καθένας να κάνει τις δικές του επιλογές και να ζει με τον τρόπο που νιώθει άνετα, μπαίνει από μόνος του στο κουτί «Κοινωνικές Προσδοκίες», όπου επιτρέπεται να νιώθεις 5 συναισθήματα, να έχεις 3 χόμπι, να ντύνεσαι με έναν τρόπο, και να έχεις συγκεκριμένες παρέες.

Πάντα ζητούμε την αποδοχή από ομοίους μας ή αυτούς που θεωρούμε καλύτερους από εμάς και στους οποίους θα θέλαμε να μοιάσουμε. Μας γοητεύει η κοινωνική ή πολιτική δύναμη, οι γνωριμίες, αυτός που είναι σαν εμάς αλλά σε καλύτερη εκδοχή, αυτό που θα μπορούσαμε να είμαστε αλλά δεν το καταφέραμε. Αυτοί χαράσσουν το δρόμο κι εμείς ακολουθούμε. Και αλίμονο μας ποιανού το δρόμο θα επιλέξουμε να ακολουθήσουμε.

Η κοινωνική αλλαγή όμως δε μπορεί να συμβεί από ανθρώπους φωτοτυπίες. Θα συμβεί από προσωπικότητες. Και οι προσωπικότητες αναπτύσσονται με τη τριβή. Είναι σαν να θες να ανάψεις φωτιά απλά ακουμπώντας απαλά και ευγενικά τις πέτρες μεταξύ τους. Πρέπει να τις χτυπήσεις, να τις τρίψεις, να τις σπάσεις. Και δε θα τις πειράξει. Γιατί όταν ξεκινήσει η φωτιά θα είναι τόσο ωραίο αυτό που έχουν καταφέρει που θα έχουν ξεχάσει πως ήταν η ζωή πριν από αυτό. Υπάρχουν τόσα είδη ανθρώπων, τόσες απόψεις, τόσοι τρόποι να ζήσεις τη ζωή σου που ούτε μπορούμε να φανταστούμε. Οι ταινίες είναι ένας καλός τρόπος να γνωρίσουμε τον κόσμο, όπως και τα βιβλία. Αλλά αυτά τα ξέρουμε. Ο πραγματικός τρόπος είναι με την ανθρώπινη επαφή και την ανταλλαγή ιστοριών. Από την αρχή του κόσμου λένε οι άνθρωποι ιστορίες, απλά έχουμε εξελίξει τα μέσα που χρησιμοποιούμε για να τις πούμε. Και είναι πραγματικά κρίμα να ανταποκρίνεται ο μισός πληθυσμός.