Πού να την αντέξει τόση χαρά ο Μητροπολίτης;

Λέξεις – Εικόνες: Ελένη Χοντολίδου Bίντεο: Ελένη Βράκα

Στα κορίτσια και στα αγόρια της Good as Youth που η επαφή μου μαζί τους με κάνει καλύτερο άνθρωπο…

Ο Άνθιμος εάν δεν υπήρχε θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Πριν τέσσερα χρόνια είχε την ευγενή καλοσύνη μπροστά στις κάμερες να κουνήσει το χέρι του στον Μπουτάρη και να του πει πως «εάν δεν… δεν θα δει δημαρχία». Ο Μπουτάρης δημαρχία είδε χάρις και στους απογοητευμένους από τον Άνθιμο πραγματικούς πιστούς. Χαιρέτισε ως δήμαρχος το προπέρσινο, το περσινό και το φετινό pride, ομολογουμένως το καλύτερο από τα τρία από άποψη κόσμου, παλμού και διάθεσης. Το οφείλουμε και αυτό εν μέρει στον Άνθιμο που δεν εννοεί να καταλάβει ότι η Θεσσαλονίκη δεν τελεί πλέον υπό κατάληψη! και μας τάραξε στις αγρυπνίες και στην κακοχωνεμένη −υποψιάζομαι− Θεολογία του.

Φωτογράφιζα αριμανίως (ευχαριστώ ΓΒ για τη χορηγία), μιλούσα με φίλες και φίλους, είδα συναδέλφους στην πορεία, τον φίλο μου και εντεταλμένο τουρισμού Σπύρο Πέγκα με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά για τους τουρίστες που κατάφερε και φέρει και εδώ, τον αμερικανό πρόξενο αλλά και πολλούς ξένους, την Ελεάνα και τη Ζώγια με τους «σπόρους» τους,  τη Νίκη, τον Γιάννη, γονείς που τα παιδιά τους είναι gay και αυτοί συνομήλικοί μου (και το χάρηκα διπλά, που η γενιά μου άρχισε να αλλάζει τα πράγματα), είδα ζευγάρια straight, ζευγάρια gay, η Χ με την Ε, είδα μοναχικούς και πολυγαμικούς, gay, straight, αμφί και τρανσέξουαλ, είδα νέους και όχι τόσο νέους αλλά και ηλικιωμένους από το πεζοδρόμιο να μας χαμογελάνε και να χειροκροτούν, πρόσωπα γελαστά και χαρούμενα, όλοι να φωτογραφίζουν, με τα ποδήλατα (μονά και διπλά), τα παιδιά και τα σκυλιά τους, να χορεύουν, να φιλιούνται… Είδα υπέροχα κοστούμια και άρματα, τη βασίλισσα και τη γοργόνα, αεροσυνοδούς, παπάδες κ.ο.κ. φτιαγμένα με πολλή φαντασία και χιούμορ… Και πολλά νέα κορίτσια και αγόρια που βάδιζαν με χαρά και περήφανα. Από την Αθήνα, την Ξάνθη και φυσικά από τη Θεσσαλονίκη. Είδα παιδιά φίλων, φοιτήτριες και φοιτητές μου, παιδιά άγνωστα που ήθελα όλα να τα αγκαλιάσω και να τους ευχηθώ να έχουν μία καλή ζωή. Παιδιά από πολλούς πολιτικούς χώρους. Με υπέροχα συνθήματα: «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη αδελφή, παρά 40 χρόνια σκλαβιά και κρυφή», ή το θεϊκό: «είμαστε όλοι μετανάστες, ΛΟΑΤ και φτωχοί» ή το: «ούτε ένα βήμα πίσω» και το «ώρα για μας», το κεντρικό σύνθημα της εκδήλωσης υπό την αιγίδα της Πρωτεύουσας Νεολαίας, τυπωμένο σε αφίσες, μπλουζάκια. Η πορεία ήταν μεγάλη, είχε παλμό χάρις στους paranaoue και τα υπέροχα τύμπανά τους, είχε πολύ χορό πάνω στο άρμα (ο Πρόιος μία από τις ψυχές του φεστιβάλ κόντεψε να ξεβιδωθεί…) αλλά και έξω από αυτό, η Φωτεινή κατήντησε ανάπηρη από τον χορό. Είχε συντροφικότητα και χαρά μέσα στις άθλιες μέρες που ζούμε και μας δοκιμάζουν όλους, άλλους περισσότερο, βεβαίως από κάποιους άλλους. Πώς να την αντέξει τέτοια χαρά ο Άνθιμος;

Του αφιερώνω εξαιρετικά το παρακάτω ποίημα του Ελύτη:       

ΕΝΑ ΒΟΥΝΑΚΙ ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΑ, το ίδιο αναλλοίωτα κι αμάραντα όσο μέσα στη σκέψη μας, τρέμει κάθε φορά που καταφέρνουμε να γίνουμε αέρας. Και να σκεφτεί κανένας ότι, με την προϋπόθεση να το θελήσουμε όλοι, μ π ο ρ ο ύ μ ε.

ΑΡΓΗΣΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας. Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.

Μια μέρα που ένιωθα να μ’ έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα, κει που περπατούσα, μες στα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου. Το ’κοψα και το ’φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος. Το διάβασα σ’ αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου. Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.

Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.

Μικρός Ναυτίλος, Οδυσσέας Ελύτης