Πού πας ρε πιστολέρο;

Του Γιώργου Τούλα 

Άκουσα το πρωί, όσο μου επέτρεψε η νοημοσύνη μου και κυρίως οι ελάχιστες πια αντοχές μου, ένα απόσπασμα μιας συζήτησης στο Mega, για τους βουλευτές που οπλοφορούν. Η συζήτηση, αδιανόητη σε οποιοδήποτε κράτος της Δυτικής Ευρώπης θα ήταν ίσως πιθανή σε μια χώρα της Νοτιανατολικής Ασίας ή της λατινικής Αμερικής, εκεί που βλέπουμε συχνά πυκνά να πλακώνονται στο ξύλο εντός του κοινοβουλίου βουλευτές. Σε κάποια στιγμή της συζήτησης που κανονικά δεν θα έπρεπε καν να διεξάγεται, καθώς οπουδήποτε αλλού στον κόσμο το κράτος θα είχε προχωρήσει με συνοπτικές διαδικασίες σε αφοπλισμό του πολιτικού προσωπικού, σε κάποια στιγμή λοιπόν αυτής της συζήτησης ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, ο ανεκδιήγητος κύριος Γρηγοράκος, θύμωσε και είπε στους δημοσιογράφους πως δεν είναι δυνατόν να ζητούμε από τους βουλευτές να παραιτηθούν μια και καλή όλων των προνομίων τους! Λες και από μας τα προνόμια μας τα τελευταία τρία χρόνια μας τα αφαίρεσε κανείς με τακτ, ευγένεια και τη συναίνεση μας. Οι παρουσιαστές της εκπομπής εξοργίστηκαν αλλά ο εκπρόσωπος, έρημος και απρόσωπος συνέχισε το βιολί των προνομίων, ασυλίας και άλλων πολλών. Είναι πράγματι εντυπωσιακό, τρία χρόνια μετά την έναρξη του τυφώνα Κρίση, που πήρε και σήκωσε όλες τις βεβαιότητες της ζωής σε αυτό τον τόπο, να υπάρχουν άνθρωποι, ελπίζω ότι δεν είναι και οι 300 εκεί μέσα στο ναό της Δημοκρατίας που μιλούν ακόμα για προνόμια. Που δεν κοκκινίζουν στη ιδέα του τι προκάλεσαν στον τόπο αυτό, που δεν παρακαλάνε να ανοίξει η γη να καταπιεί την αλαζονεία και την έπαρση τους. Οι άνθρωποι που συνήθιζαν να βλέπουν τους απελπισμένους να συνωστίζονται στα βουλευτικά τους γραφεία, ώρες ατέλειωτες, να στέλνουν τα πεσκέσια από τα χωριά με την ελπίδα μιας μικρής χάρης, να τους προσκυνούν, παντοδύναμοι όντας και κείνοι να μετατρέπουν το δημόσιο βίο σε ένα διαρκές παιχνίδι ανομίας, με ρουσφέτια, σβησμένα πρόστιμα, ακυρωμένες αποφάσεις, λαδιές, κατασπατάληση δημοσίου χρήματος για προσωπικά τους οφέλη, υπερτιμολογήσεις, παντός τύπου λαμόγιες, νόμους κομμένους και ραμμένους στην ασυλία τους, ύβρη. Άνθρωποι οι περισσότεροι ανεπάγγελτοι ή επαγγελματικά αποτυχημένοι, με νοημοσύνη κάτω του μέτριου, με λόγο ξύλινο, γεμάτο κλισέ και χωρίς ίχνος έμπνευσης, άνθρωποι που συντηρούσαν με συμμαχίες και συμφωνίες ο ένας τον άλλον, που πέρασαν δεκαετίες ταγμένοι στην κομματική άγρα ψήφων και στη διατήρηση ενός status quo σάπιου, που δυστυχώς συνεχίζεται, αφού ακόμα και οι νεόκοποι βουλευτές που εκλέγονται τα ίδια προνόμια επικαλούνται και προστατεύουν ως κόρη οφθαλμού. Άλλωστε Χρυσαυγίτες βουλευτές πρωτοστατούν στη μετατροπή του κοινοβουλίου σε φαρ ουέστ. Ένας μάλιστα που πιάστηκε με όπλο είπε το έχω για να προλάβω να τους φάω πριν με φάνε…  Θέλεις καλέ μου Γρηγοράκο το όπλο σου; Να σου πάρουμε ένα νεροπίστολο να παίζεις και να πας στο σπίτι σου για πάντα, να δεις τι σημαίνει προνόμια. Να σε πάω μια βόλτα στις ζωές ανθρώπων που έχω γύρω μου και που έχουν να κάνουν μεροκάματο τρία χρόνια, να σου γνωρίσω τα καλύτερα μυαλά της χώρας που ξέρω να έφυγαν το τελευταίο εξάμηνο άρον άρον μακριά, να κατηφορίσουμε μια Τετάρτη μαζί στη λαϊκή αγορά της γειτονιάς μου την ώρα που μαζεύουν τους πάγκους και κόσμος συλλέγει από τα σάπια στο πεζοδρόμιο για να βγάλει την εβδομάδα και μετά αν έχεις ακόμα κουράγιο και τσίπα να συζητήσουμε και για τα προνόμια σας. Πιστολέρο, ε πιστολέρο. Που θα μου πεις εμένα για προνόμια…