Πριν από ένα Στέφανο, συνήθως, έχει προηγηθεί ένας Απόστολος

Λέξεις: Δημήτρης Η. Βασιλείου

Έχω παρακολουθήσει τους καυγάδες για τον Τσιτσιπά και στον δικό μου τοίχο και αλλού.

Υπάρχουν πολλοί που δεν θέλουν να πηγαίνουν στη ρίζα του προβλήματος και αρκούνται να φωνάζουμε για τη συμπτωματολογία. Οπως έχει πει σχηματικά και ο Καθηγητής Ψυχολογίας και κορυφαίος ΝευροΕπιστήμονας George Paxinos που με τιμά με τη φιλία του, είμαστε τα αποτελέσματα του περιβάλλοντός μας (σημ: και άρα και του γενεαλογικού μας δέντρου – γι αυτο και υπάρχει η φράση των παλιών ότι όταν παντρεύεσαι, δεν παντρεύεσαι μια νύφη αλλά το σόι του πατέρα και της μητέρας της)…. και ότι στην πραγματικότητα ΔΕΝ έχουμε ελεύθερη βούληση!! Κατανοείται τι σημαίνει αυτό για την αυτογνωσία μας και την (πιθανή) προσπάθεια αυτοβελτίωσής μας….

Το να λέμε ότι ο Τσιτσιπάς είναι ένα κακομαθημένο παλιόπαιδο, όση ακρίβεια και αν έχει ως διαπίστωση, δεν έχει καμία αξία για την επόμενη ημέρα. Για να πας στην επόμενη ημέρα πρέπει να νικάς την πηγή του προβλήματος. Και η πηγή του προβλήματος είναι ότι ο πατέρας Τσιτσιπάς, εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, έχει κάνει σοβαρά λάθη στην συνολική διαπαιδαγώγηση του παιδιού του, γιατί ακόμη και αν ο Στέφανος είναι ο χειρότερος του κόσμου, σίγουρα δεν τον μεγάλωσα εγώ, αλλά ο πατέρας του (και η μητέρα του). Εγώ μεγάλωσα τα δικά μου παιδιά και γι αυτά έχω την απόλυτη και αποκλειστική ευθύνη.

Σημειωτέον ο πατέρας του, που τον έχω γνωρίσει στο παρελθόν και δεν μου ήταν καθόλου συμπαθής, μάλλον έχω την εντύπωση ότι θέλησε  να “σπρώξει” το παιδί του στον πρωταθλητισμό “με το ζόρι”. Η καριέρα ήρθε, τα χρήματα ήρθαν, αλλά ήρθαν και οι παρενέργειες.

*****

Εδώ ανοίγω μια παρένθεση να σας πω μια ιστορία.

Η πρώτη φορά που γνώρισα τον πατέρα Τσιτσιπά, ήταν όταν ήμουν μέλος μιας ομάδας διοργάνωσης των ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων βετεράνων, κάπου το 2010 (ως μέλος του ΔΣ του ΣΒΑΕ τότε). Αυτοί οι αγώνες μεταξύ “γέρων” 35-75 ετών, είναι μεταξύ μιας μεγάλης “παρέας” παικτών σε όλη την Ελλάδα που γνωρίζονται μεταξύ τους και συχνά το παιγνίδι έχει και γέλιο (σε αυτά τα τουρνουά και σαν παίκτης και σαν οργανωτής έκανα φίλους), αλλά είχαν και πολύ ανταγωνισμό. Κάποιες φορές οι κατάσταση είναι “δύσκολη” με εντάσεις ή και κάποιες πολύ λίγες με αθέμιτες συμπεριφορές για τη νίκη. Εννοείται ότι οι αγώνες δεν έχουν διαιτητή και οι παίκτες εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο για το που έσκασε η μπάλα (που είναι το κυρίως επίμαχο στο τένις). Εξαίρεση συνήθως για παρουσία διαιτητή ήταν ο τελικός ενός τουρνουά ή όταν το ζητήσει ένας παίκτης γιατί ο αντίπαλός του συμπεριφέρεται “όχι-αθλητικά”, ή αν και οι δύο παίκτες του αγώνα δουν ότι δεν τα βρίσκουν και τσακώνονται.

Σε ένα τουρνουά που ήμουν στον οργανωτική ομάδα (το 2010 περίπου όπως είπα), και έχοντας περάσει την εκπαίδευση διαιτησίας στο τένις από την ITF, ο τότε Επιδιαιτητής μου ζήτησε να κατέβω στα γήπεδα να διαιτητεύσω αγώνα, γιατί το ζήτησε ένας παίκτης. Ρώτησα τι ζόρι τράβαγε αυτός και μου είπαν ότι “παίζει με τον Τσιτσιπά”. Δεν τον ήξερα, αν και μου είπαν ότι ήταν καθηγητής Φυσικής Αγωγής, καλός προπονητής (τένις) και καλός “βετεράνος” παίκτης – τότε ήταν περίπου στα 40 του.

“Και ποιο είναι το πρόβλημα” ρώτησα. Μου απάντησαν ότι ο (πατέρας) Τσιτσιπάς ήταν στην κατηγορία παικτών που ήταν λίγο πιο “ανταγωνιστικοί” από τους άλλους σε συμπεριφορά (με κάποιους καυγάδες) και όχι πολύ “ακριβής” για να δηλώσει που έσκασε η μπάλα στη δική του πλευρά, ούτε πολύ πρόθυμος να δεχθεί ότι ο πόντος ήταν του αντιπάλου – και ότι κάποτε δήλωσε άουτ μια μπαλιά που έσκασε εμφανώς μέσα στο δικό του γήπεδο.

Κατέβηκα να διαιτητεύσω θεωρώντας τα όλα αυτά λίγο υπερβολές.

Τελικά αποδείχθηκε ότι είχαν μια κάποια βάση. Ενας πραγματικά κακότροπος παίκτης προς εμένα τουλάχιστον, που ήθελε να νικήσει “οπωσδήποτε”. Δεν τσακωθήκαμε με τη στενή έννοια της λέξης, αλλά δεν μπορώ να πω ότι θα το ξανάκανα – και ευτυχώς δεν χρειάστηκε να το ξαναζήσω. Πάντως για συμπαίκτη δεν θα τον επέλεγα, ούτε και για πατέρα (παρά τα κουσούρια και τους δικού μου και τα δικά μου ως πατέρας).

Δεν λέω άλλα, νομίζω ότι καταλάβατε το point, γιατί η καλημέρα από το πρωί φαίνεται.

************

Συνεχίζω τον σχολιασμό…

Δεν θα πω ότι στην οικογένεια Τσιτσιπά ό,τι έκαναν το έκαναν για την οικονομική επιτυχία, αν και αυτά πάνε μαζί και σίγουρα είχαν στο μυαλό τους ότι έπρεπε να βγάλει χρήματα ο Τσιτσιπάς όταν δανείζονταν από την ευρύτερη οικογένεια για τις προπονήσεις και τους αγώνες. Ωστόσο αυτή η πίεση, όλα αυτά τα χρόνια που την παρακολουθούσα, στο καλό σενάριο, μου φάνηκε μάλλον ως μια εμμονή για να δώσει διέξοδο ο πατέρας (και η μητέρα) στα δικά του νεανικά απωθημένα να γίνει ο ίδιος ένας πετυχημένος τενίστας (που στα χρόνια του ήταν απίστευτα δύσκολο αν δεν είχες λυμένα τα οικονομικά σου και που ο ίδιος άργησε πολύ να το επιχειρήσει).

Άξιζε τον κόπο τελικά να κάνεις τον γιό σου πρωταθλητή; Η απάντηση είναι “Οχι με κάθε κόστος”. Πρώτα πρέπει να μην τον τρελάνεις, κάτι που έχει συμβεί σε αρκετούς από εμάς που έχουμε μεγαλώσει παιδιά και συχνά κάνοντας τα ίδια λάθη με τον πατέρα Τσιτσιπά ή και χειρότερα (μιλώντας για εμένα, σίγουρα, σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι καλύτερός του).

Αν λοιπόν θέλουμε να ελπίζουμε σχετικά σύντομα σε μια καλύτερη ημέρα για τον Στέφανο Τσιτσιπά, αυτό δεν περνάει τόσο από το να δει ο ίδιος “το φως το αληθινό”, γιατί αυτό θέλει όπως είπαμε στην αρχή μια απίστευτη συνειδητότητα σε αυτή την ηλικία, αλλά να αναλάβει τις ευθύνες του ο πατέρας Τσιτσιπάς προς τον γιό του – ως πατέρας. Αλλιώς, όσο καλό προπονητή και να βρει ο Τσιτσιπάς, ούτε θα πάει όσο ψηλά μπορεί, ούτε και θα βρει τη λύτρωσή του σε ατομικό επίπεδο, για τη ζωή πέρα από το τένις.

Αυτό που έκανε ο (ενήλικας) Στέφανος Τσιτσιπάς δεν έχει καμία δικαιολογία όταν κρίνουμε τον ίδιο – και το κατέθεσα από τους πρώτους εδώ και ημέρες. Το να σταματάει όμως η συζήτηση στο πόσο ο Στέφανος δεν σέβεται τον πατέρα του, δεν είναι απλώς ρηχό – είναι μια αθώωση του ρόλου του γονιού που, καλώς ή κακώς, κανείς μας (ως γονιός) δεν την “δικαιούται” στη ζωή. Γι αυτό και με φοβίζει ότι την διαβάζω από ανθρώπους που έχουν παιδιά.

Γιατί τα παιδιά δεν φύτρωσαν στον νεροχύτη. Τα κάναμε και τα μεγαλώσαμε εμείς. Και αν τα μάθαμε πχ να βρίζουν δημόσια ή να χτυπούν σκυλιά, γιατί αυτό κάναμε και εμείς, αυτό θα κάνουν και αυτά.

Και ο κύκλος θα σπάσει αν πρώτοι εμείς ζητήσουμε “συγγνώμη” – δημοσίως και ευθαρσώς.

Δεν υπάρχει άλλο μυστικό.

Ο κήπος είναι ανθηρός.

* Ο Δημήτρης Η. Βασιλείου είναι Σύμβουλος Γαστροτουρισμού & Αειφόρου Ανάπτυξης Προορισμών. Με πτυχίο Μηχανολόγου Μηχανικού και μεταπτυχιακό στη Διοίκηση, είναι ενεργός στα θέματα Περιβάλλοντος και Αυθεντικότητας, λάτρης του tennis, και περήφανος πατέρας του Ηλία και της Στεφανίας – και ανησυχεί για τον κόσμο που θα μεγαλώσουν τα δικά τους παιδιά.