Όταν σάλπαρε από το λιμάνι ο Άνεμος

Το Μάιο του 1988, ξεκινούσε τα δρομολόγια του ο Άνεμος. Ένα θρυλικό για την πόλη πλοίο της Nomikos Lines που ένωνε την Θεσσαλονίκη με όλο το Αιγαίο, αφού ξεκινούσε από εδώ και έπιανε Σκιάθο, Σκύρο, Σύρο, Πάρο, Σαντορίνη και κατέληγε Ηράκλειο μετά από μια μέρα και κάποιες ώρες, ανάλογα με τις καθυστερήσεις στα λιμάνια. Αργότερα έβαλε στο πρόγραμμα του και άλλους προορισμούς, όπως η Σκόπελος, η Σύρος, η Νάξος και η Μύκονος.

Το πλοίο έπαιρνε 1.150 επιβάτες και 170 αυτοκίνητα και ανεβοκατέβαινε 3 φορές την εβδομάδα. Αν είχες χρήματα επέλεγες καμπίνα με κλίνη, αφού διέθετε 250 κλίνες. Αν δεν είχες επέλεγες κατάστρωμα ή την έβγαζες στα σαλόνια. Εκεί άρχιζε και η περιπέτεια. Που είχε από όλα.

Το καλοκαίρι του 1989 αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε στην Σαντορίνη. Βγάλαμε εισιτήρια καταστρώματος και κατεβήκαμε στο λιμάνι μια ωρίτσα πριν την αναχώρηση. Το πλοίο είχε καθυστέρηση από προηγούμενα λιμάνια και φύγαμε με καθυστέρηση μερικών ωρών από τη Θεσσαλονίκη. Πιάσαμε ένα απάνεμο μέρος, στρώσαμε τους υπνόσακους, ανοίξαμε βιβλία και ένα walkman της εποχής, που ήθελε αλλαγή μπαταριών κάθε δυο κασέτες και ξεκίνησε η περιπέτεια. Η αλμύρα του Αρχιπελάγους ήταν το θετικό του πράγματος. Η μπίχλα στα πατώματα, κάτι ηλικιωμένες που ζαλίζονταν εντός και ξερνούσαν πλάι μας, το κλάμα ενός μωρού που δεν άντεχε την ταλαιπωρία και ακόμα ηχεί στα αυτιά μου ήταν αυτά που συνόδευαν τις σχεδόν εικοσιτέσσερις ώρες που περάσαμε εντός του.

Κάποια στιγμή είχα ανακαλύψει θαρρώ κάθε πιθανή και απίθανη γωνιά του για να περάσει η ώρα. Είχα εξερευνήσει σαλόνια πρώτης, δεύτερης, τουριστικής, είχα περάσει έξω από κουζίνες, μαγειρεία, καμπίνες και αμπάρια, πάρκινγκ και ότι άλλο ήταν ορατό και αόρατο. Οι ώρες από ένα σημείο και έπειτα δεν περνούσαν, κόντευε Δεκαπενταύγουστος το πλοίο είχε χάζι. Είχε γυναίκες που κατέβαιναν στην Μεγαλόχαρη για προσκύνημα, φορτηγατζήδες που πήγαιναν στην Κρήτη να φορτώσουν λάδια, ζευγάρια σαν και μας που πήγαιναν τις πρώτες διακοπές με λεφτά από τις δουλειές τους, οικογένειες που έστρωναν τραπεζομάντηλα στο κατάστρωμα με κολατσιό. Είχε ανέκδοτα με το όνομα του πλοίου, που μόνο Άνεμο δεν το έλεγες με τις καθυστερήσεις του, είχε καμάκι της εποχής σε τουρίστριες, τάβλι πολύ, φρικιά που έκαναν διαλογισμό στην ανατολή, καπνό από το φουγάρο και υπομονή. Είχε τα νιάτα μας. Πιο δύσκολος ήταν ο γυρισμός, όμως η θέα της πόλης από την μεριά της θάλασσας ήταν μοναδική και σε αποζημίωνε.

Κάποια στιγμή το πλοίο πουλήθηκε στην ΝΕΛ και ονομάστηκε Aqua Maria, από τη Θεσσαλονίκη σταμάτησε να σαλπάρει γύρω στο 2000. Πίσω έμειναν  οι αναμνήσεις μας και χάθηκε έξοδος της πόλης προς τη θάλασσα. Αυτό το καλοκαίρι το λιμάνι της πόλης μοιάζει ξανά νεκρό και η πόλη ξεκομμένη.

Αν έχετε και σεις εικόνες από τον Άνεμο και μια ανάμνηση να μοιραστείτε μαζί μας στείλτε την στο [email protected] ή με μήνυμα στο στο fb της parallaxi www.facebook.com/Parallaxi/inbox/

—