Πρόκληση είναι η βία Μητροπολίτη Παύλε

Λέξεις: Κατερίνα Τριανταφυλλίδου

Ποια είναι η αληθινή πρόκληση και σε τι αντιδρά τελικά μια άρρωστη κοινωνία; Ένα παιδί που υφίσταται κακοποίηση απ’ τους γονείς του μπορεί να πατά με μίσος τα μυρμήγκια στην αυλή και να εκφοβίζει τον συμμαθητή του. Ούτε ο συμμαθητής του προκαλεί, ούτε τα μυρμήγκια κύριε Μητροπολίτη. Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για το τι πραγματικά αποτελεί πρόκληση σήμερα, είτε αντιδρά κανείς σ’ αυτήν είτε όχι.

Πρόκληση δεν είναι οι ώμοι και οι γάμπες Μητροπολίτη Κοζάνης, Παύλε: Αυτά μας τα ‘δωσε ο Θεός, έτσι δε λέει η εκκλησία σας; Πρόκληση δεν είναι να ζητάς από τον σύζυγό σου διαζύγιο: Ο Θεός μας έπλασε ελεύθερους, έτσι δε λέτε;

Πρόκληση είναι να φοράς ολόχρυσες προβιές και στέμματα, τη στιγμή που ένα μπουκάλι γάλα κοστίζει πια δύο ευρώ στο σούπερ μάρκετ. Δεν κρύβουμε το σώμα μας Μητροπολίτη Παύλε, γιατί γεννηθήκαμε μ’ αυτό. Και γιατί σώμα έχουμε όλοι. Σκήπτρα όμως έχετε μόνο εσείς.

Πρόκληση είναι που επιτρέπεται από το νόμο να κάνει το γάλα δύο ευρώ και που εν μέσω επισιτιστικής κρίσης δεν έχει μπει κανένα όριο στα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών που πλούτισαν μέσα στην πανδημία.

Πρόκληση είναι να υπάρχουν ξαπλώστρες στη Μύκονο που κοστίζουν 700 ευρώ, τη στιγμή που ο βασικός (καθαρός) μισθός είναι 611 ευρώ.

Πρόκληση είναι να εργάζεσαι και να μην έχεις σπίτι να μείνεις.

Πρόκληση είναι να πρέπει να κάνεις μεταμόσχευση νεφρού, να έχεις βρει τον δότη και να μην υπάρχει ο χειρουργός, ο αναισθησιολόγος και το νοσοκομείο.

Πρόκληση είναι η αποστολή των ΜΑΤ στις σχολές να επιτίθενται στα παιδιά που θα διαβάζουν φέτος μέσα στο κρύο ή το σκοτάδι.

Πρόκληση είναι και να ξοδεύεις τα λεφτά των φορολογουμένων στα ΜΑΤ και όχι στον χειρουργό, στον αναισθησιολόγο και στο νοσοκομείο.

Πρόκληση είναι μόνο η κατάχρηση της εξουσίας. Και μόνο αυτή θα έπρεπε να είναι ο αποδέκτης μιας δίκαιης οργής.

Αρρωσταίνουμε, όχι γιατί κάτι πάει στραβά με μας, με τον εγκέφαλό μας. Αρρωσταίνουμε γιατί είμαστε όλοι θύματα κακοποίησης των σύγχρονων κοινωνιών, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο. 

Ο βιαστής δε χρειάζεται καμία φούστα και κανένα εξώπλατο για να επιτεθεί: Χρειάζεται μόνο να πιστεύει πως βιάζοντας ή χτυπώντας μία γυναίκα, ένα παιδί, θα νιώσει επιτέλους την ευχαρίστηση του να εξουσιάζει κάποιον, την ηδονή του να είναι κυρίαρχος. Κι αυτή η επιθυμία, κύριε Μητροπολίτη, είναι η τελευταία που δαιμονοποιούμε στις σημερινές κοινωνίες: Ίσα ίσα, μας φαίνεται ό,τι πιο φυσιολογικό και οικείο. Τη βαφτίζουμε «φιλοδοξία», «αρχηγικές ικανότητες» και την επικροτούμε. Τα παιδιά μας πρέπει να μεγαλώνουν με πειθαρχία, γι’ αυτό θα κάνουν αυτό που τους λέμε, θα σπουδάσουν αυτό που τους λέμε και θα γίνουν αυτό που τους λέμε. 

Πρέπει να γίνουν πρώτοι και πρώτες: Να νικήσουν τους υπόλοιπους, να βγουν μπροστά. Εμείς θα πατάμε αυτά, εκείνα θα πατάνε άλλους. Winners και losers. Έτσι έχουν τα πράγματα. Κι αν είσαι άνεργος, αν δεν έχεις να φας, αν δεν έχεις το χειμώνα να ζεσταθείς φταις εσύ και κανένας άλλος. Δε φταίει που το γάλα έχει δύο ευρώ, ούτε που ο μισθός σου είναι 611 ευρώ. Κι αν πεθάνεις δε φταίει που δεν έχουμε νοσοκομείο και χειρουργό, φταις εσύ που δεν έχεις να πας σε ιδιωτικό. Φταις εσύ, που δεν κατάφερες να πατήσεις τους άλλους: Τώρα θα ήταν αυτοί στη θέση σου, κι εσύ θα έκανες διακοπές στη Μύκονο, στην ξαπλώστρα των 700 ευρώ. Όλα είναι στο χέρι σου. Έτσι λένε οι κακοποιητές. Και φυσικά «εσύ φταις που σε βίασαν» λένε, «ήσουν ημίγυμνη».

Ζούμε σε μια κοινωνία που θεοποιεί την εξουσία πάνω στον αδύναμο. Ας μην ξαφνιαζόμαστε λοιπόν όταν βγαίνουν στην επιφάνεια οι πιο άρρωστες και σκοτεινές παρενέργειες αυτού του ατέρμονου αγώνα. Και γιατί κακοποιεί ο Α και όχι ο Β; Στην ίδια κοινωνία δε ζουν; 

Φυσικά. Ο κακοποιητής είναι θύτης και τίποτα άλλο. Και έχει πλήρη συναίσθηση των πράξεών του, του πόνου που προκαλεί και των ζωών που καταστρέφει. Είναι ένα τέρας. Μα και όλα τα τέρατα κάτι τα γεννά. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια τις αντιδράσεις του κάθε ανθρώπου. Κάποιοι αντιδρούν σ’ αυτόν που τους καταπιέζει, βγαίνουν στους δρόμους, γράφουν τραγούδια και βιβλία, προσπαθούν να αλλάξουν τα πράγματα. Κάποιοι κλείνονται στον εαυτό τους και απομονώνονται. Κάποιοι γίνονται με τη σειρά τους κακοποιητές. Ο καθένας κρίνεται για τις επιλογές του. 

Ένα είναι όμως σίγουρο: Η βία δεν προκύπτει από το πουθενά. Και σίγουρα δεν προκύπτει από τα σώματά μας. Η βία προκύπτει από τη βία.

*Η Κατερίνα Τριανταφυλλίδου έχει σπουδάσει Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης