Προσπαθώντας να πάρεις ανάσα σε μια χώρα που το οξυγόνο τελείωσε εδώ και χρόνια

Λέξεις: Παναγιώτης Κόκκαλης

Να προσπαθείς να πάρεις ανάσα σε μια χώρα που το οξυγόνο θαρρείς τελείωσε εδώ και χρόνια.

Να προσπαθείς να υπάρξεις, όταν όλα γύρω σου σε θέλουν διάφανο.

Με πνίγει ο κυνισμός. Το γεγονός ότι δε μου επιτρέπεται να αρρωστήσω, να έχω σπίτι, να ζω με αξιοπρέπεια κι όλα αυτά επειδή είμαι φτωχός.

Με πνίγει η υποκρισία. Το γεγονός πως τα παιδιά μας κακοποιούνται καθημερινά ποικιλοτρόπως και παραμένουμε άπραγοι. Με ένα σύστημα εκπαίδευσης αποσαρθρωμένο εκ των έσω και δομές προστασίας διαλυμένες.

Με πνίγει ο σκοταδισμός. Η ιεροεξεταστική αντιμετώπιση του πολιτισμού, των τεχνών, όλων όσων δύνανται να μας εξυψώσουν από εκεί που μας θέλουν.

Με πνίγει το παράλογο. Συνάνθρωποί μας να περιφέρονται με στολές, ωσάν σε άλλο πείραμα του Stanford, άβουλοι, δίχως συναίσθημα κι αξίες, περιφρουρώντας το τίποτα, το καθόλου.

Με πνίγει η μοιρολατρία. Το γεγονός ότι ταξιδεύω και φτάνω στον προορισμό μου από τύχη, τελειώνω τη βάρδιά μου από τύχη, αποχωρώ σώος από μια συναυλία από τύχη. Εδώ που τα λέμε ζω από τύχη.

Με πνίγει ο φόβος. Το γεγονός πως δε μπορώ να είμαι αυτό που είμαι, να πω όσα θέλω όπως τα θέλω, γιατί φοβάμαι εσάς, μα πιο πολύ εμένα.

Με πνίγουν οι αριθμοί. Η ακρίβεια, η ανεργία, αριθμοί καθημερινών θανάτων, ποσοστά, μειοψηφίες και πλειοψηφίες.

Μα περισσότερο από όλα με πνίγει πως δεν ακούγομαι. Πως, πλέον, δε βγαίνει η φωνή μου για να ενωθεί με τη δίκη σου. Κι έτσι πνίγεται κι αυτή κάτω από δάκρυα και νεκρά όνειρα.

Πόσο αίμα και δυστυχία αντέχετε ακόμη αξιότιμοι κύριοι/αξιότιμες κύριες;