Ψυχραιμία αδέρφια

Του Γιώργου Τούλα

Παρασκευή πρωί. Μητροπόλεως και Καρόλου Ντιλ γωνία. Θεσσαλονίκη. Ένας άνδρας γύρωστα εξήντα μιλάει στο κινητό ουρλιάζοντας. Θα τα τινάξω όλα στον αέρα απειλεί. Οι περαστικοί τον κοιτούν. Χάνει τον έλεγχο. Κραυγάζει ακατάληπτα.

Παρασκευή μεσημέρι. Σε μια πάροδο της Δελφών. Θεσσαλονίκη. Ένας περαστικός μονολογεί απεγνωσμένα. Να ψοφήσει να ησυχάσω. Αλλά δεν ψοφάει. Ζει και αυτό τα κάνει όλα δύσκολα. Όσο απομακρύνεται ουρλιάζει.

Σάββατο πρωί. Στη λαϊκή αγορά της Μαρτίου. Θεσσαλονίκη. Συνωστισμός. Μια γυναίκα έχει αφήσει το καρότσι της διπλα σε ένα πάγκο και διαλέγει ντομάτες. Μια άλλη προσπαθεί να περάσει. Την εμποδίζει λίγο το καρότσι. Είναι και οι δυο πάνω από τα πενήντα πέντε. Αντιλαμβάνεται σε ποιον ανήκει το καρότσι και σχεδόν της επιτίθεται. Σχεδόν έρχονται στα χέρια. Κάτι σαν και σένα φταίνε της λέει που φτάσαμε ως εδώ.

Σάββατο βράδυ Ψελλού και Κηφισιάς γωνία. Θεσσαλονίκη. Έξω από ένα περίπτερο. Ένας άνδρας όχι πάνω από σαράντα, σχεδόν μεθυσμένος κλαίει. Αφηγείται σε άλλους δυο πως η γυναίκα του πρέπει να παρουσιαστεί για δουλειά στην Κεραμωτή. Για την αδυναμία τους να τα καταφέρουν οικονομικά. Για τις απειλές που απηύθυνε στους αρμόδιους και την κοινωνική αναλγησία τους. Θα τους βάλω φωτιά λέει με λυγμούς.

Κυριακή ξημερώματα. Αγία Παρασκευή, Αθήνα. Ένοπλοι μπαίνουν με Καλάσνικοφ σε σπίτι και αφού ληστεύουν τους έντρομους νοικοκυραίους παίρνουν και το αυτοκίνητο τους και φεύγουν. Προφανώς απελπισμένοι.

Περιστατικά έντασης με διαφορά ελάχιστων ωρών. Προς το παρόν τα παρατηρώ. αύριο πιθανά θα είμαι σε κάποια συμμέτοχος ή και πρωταγωνιστής. Εγώ ή όλοι εσείς. Αν κάτι πέρα από τα προφανή κάνει την κρίση αυτή τη στιγμή εξαιρετικά επικίνδυνη, είναι η συντελούμενη γενοκτονία του ελληνικού πληθυσμού. Και λέγοντας γενοκτονία εννοώ τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, την διάλυση της ελληνικής οικογένειας που βλέπει την καθημερινότητα της να σμπαραλιάζεται, τα μέλη της να αναζητούν άρον άρον την έξοδο από τη χώρα, τη διαφαινόμενη καθημερινή ένταση, που αρχίζει και αλληλοεπιδρά στις ανθρώπινες σχέσεις δημιουργώντας έναν διαρκή εκνευρισμό, εκρήξεις και ένα μελλοντικό κανιβαλισμό που δεν θα αργήσει να αποκαλυφθεί. Κάνεις δεν είναι ήρεμος σε συνθήκες πανικού, κάνεις δεν μπορεί να αντιληφθεί πόσο λάθος θα είναι για το μέλλον αυτής της χώρας η επιστροφή σε εποχές εθνικού διχασμού που τόσο πολύ κόστισε στο παρελθόν στην ιστορική πρόοδο και εξέλιξη μας. Αποτελεί ίδιον του λαού μας τόσο η κοινωνική αλληλεγγύη όπου χρειάστηκε όσο και η καλλιέργεια της διχόνοιας και η εύκολη μετάκληση ευθυνών παραδίπλα. Όσο εύκολα είναι κάνεις σύμμαχος άλλο τόσο εύκολα μετατρέπεται σε εχθρό. Είναι φυσικό επακόλουθο η απόγνωση να οδηγήσει σε οργή. Αν η οργή αυτή όμως μετατραπεί τόσο απερίσκεπτα σε φθόνο για τους γύρω θα ζήσουμε ακρότητες.

Τι κάνει συνεπώς κάνεις μπροστά σε μια τέτοια απειλή ενός διαφορετικού εμφύλιου σπαραγμού; Διατηρεί την ψυχραιμία του και αναπτύσσει την κοινωνική αλληλεγγύη απαραίτητη για τις δύσκολες μέρες που έρχονται. Ξέρω πως είναι εξαιρετικά δύσκολο όσο κανένας από τους βασικούς υπαίτιους της σημερινής κατάστασης δεν τιμωρείται (όχι ότι όλοι οι υπόλοιποι είμαστε άμοιροι ευθυνών), όσο η καθημερινότητα της επιβίωσης γίνεται αβάσταχτη και φως δεν υπάρχει για τα επόμενα χρόνια πουθενά να παραμένει κανείς συνετός. Παρόλα αυτά όμως το να κατευθύνει την οργή σε κάποιον το ίδιο απελπισμένο μόνο τραγωδία θα μπορούσε να προκαλέσει. Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε και κυρίως να δράσουμε όλοι μαζί συλλογικά. Βρίσκοντας όπου το επιτρέπουν οι συνθήκες λύσεις ακόμα για τα απλούστερα. Σιγά σιγά θα φτάσουμε και στα περίπλοκα. Ας ξεκινήσουμε σήμερα με ότι περισσεύει σε μας που μπορεί να χρειάζεται σε άλλους. Και με την κλασική συμβουλή να χαμογελάμε στους απέναντι διότι το χαμόγελο θα γυρίσει πίσω σε μας. Αν τη βγάλουμε καθαροί από αυτή την ιστορία θα γίνουμε σίγουρα καλύτεροι άνθρωποι.