”Ψωμί και Τριαντάφυλλο” γυναικεία υπόθεση

8 Μαρτίου 1857, εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, ζητούν καλύτερες συνθήκες εργασίας, “ψωμί και τριαντάφυλλο”, ο παλμός όλων των γυναικών παγκοσμίως ακούγεται εκεί διεκδικώντας την ισότητα, τον σεβασμό και την ελεύθερη έκφραση που δεν μπορούν να καταβάλουν. Η ημερομηνία αυτή καθιερώνεται ως ”Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας” λίγα χρόνια αργότερα. Μήπως όμως πλέον αυτές οι μέρες γιορτάζουν την ανισότητα και χρυσώνουν το χάπι για όλες τις υπόλοιπες; 

Ολημερίς άνθρωποι γεμίζουν με αναρτήσεις αγάπης, οργής, φεμινισμού και λύπης τις προσωπικές τους σελίδες στα social media. Περιγράφουν τους λόγους για τους οποίους υποστηρίζουν την συγκεκριμένη μέρα με πολύ συναίσθημα. Άραγε εχτές αδίκησαν κάποια γυναίκα; Ή μήπως το άφησαν για αύριο; Και από την άλλη πλευρά πόσες γυναίκες που γιορτάζουν σήμερα, εχθές χρησιμοποίησαν την υποτιθέμενη γυναικεία αδυναμία τους για να περάσουν μπροστά σε μια σειρά προτεραιότητας;

Δεν θα  σου αναλύσω θέματα περί ισότητας είμαι σίγουρη ότι τα γνωρίζεις, θα σου αναφέρω μόνο δύο δικές μου σκέψεις . Όταν τα κορίτσια από μικρές ηλικίες παίζουν με κουζίνες και ντύνουν κούκλες ενώ τα αγόρια παίζουν με όπλα και αυτοκίνητα, και όταν αργότερα στην επιλογή των σχολών οι κοπέλες που θέλουν να ενταχθούν στο σώμα σχολιάζονται ως αντιδραστικές και αντροφερόμενες και οι άνδρες που επιλέγουν να ασχοληθούν με κάτι πιο καλλιτεχνικό αποκαλούνται ως ομοφυλόφιλοι από τους γύρω καταλαβαίνεις πως οι ελπίδες για ισότητα εξατμίζονται.

Η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας έχει επίσημα εμπορευματοποιηθεί, για λόγους οικονομικούς, τα καταστήματα σήμερα προσφέρουν ποτά στην μισή τιμή για το ωραίο φύλο, οι άντρες λένε χρόνια πολλά προσφέροντας ένα τριαντάφυλλο, και όλα θυμίζουν του αγίου Βαλεντίνου. Γυναίκες Σύμβολα που άφησαν το στίγμα τους στο παρελθόν  όπως η Μελίνα Μερκούρη, η Μαρί Κιουρί και η Φρίντα Κάλο, δεν υπάρχουν πολλές σήμερα, για να λειτουργήσουν ως αντίβαρο στην εμπορευματοποίηση της μέρας.

Η επέτειος αυτή έχει δημιουργηθεί για να μας θυμίζει όλες εκείνες τις γυναίκες που ζουν σε καταστάσεις ουσιαστικής , σύγχρονης σκλαβιάς, χωρίς δικαιώματα στη ζωή, χωρίς δικαιώματα στον έρωτα, στην κοινωνία. Για τις γυναίκες υπέστησαν μαστεκτομή,για εκείνες που είναι μητέρα και πατέρας για παιδιά της, για εκείνες που κακοποιήθηκαν από τον σύζυγο, για αυτές που από τα χείλη τους θα βγαίνουν κραυγές πόνου, απελπισίας και μία αγωνιώδης έκκληση για βοήθεια. Για όλες όσες καλούνται να πάρουν την ζωή στα χέρια τους και να προσπεράσουν τις δυσκολίες του είμαι γυναίκα.

Το γυναικείο ζήτημα παραμένει ανοιχτό, όχι σε κάποια γωνιά της γης, αλλά στην Ευρώπη, στην Ελλάδα, στην πόλη μας, στην διπλανή πολυκατοικία, στο δίπλα διαμέρισμα. Όσο υπάρχουν γυναίκες που εξαθλιώνονται, που κρύβουν πίσω από το Μέικ – απ τις μώλωπες και τα σημάδια, όσο υπάρχουν θύματα σεξουαλικής βίας, όσο υπάρχουν γυναίκες που θα υποστούν κοινωνικές ή επαγγελματικές διακρίσεις λόγω του φύλου τους, όσο ακολουθούμε τα πρότυπα ομορφιάς και ντρεπόμαστε για τα περιττά κιλά και τις ατέλειες μας τόσο η ημέρα αυτή δεν  θα έχει έναν σοβαρό λόγο ύπαρξης και δεν θα αποτελεί αφορμή των αγώνων για την δικαίωση μας. Τελικά το πιο περίεργο και δύσκολο πλάσμα είναι η γυναίκα.