Ψύχραιμα στο παρακάτω

Υπάρχει μια σκηνή στο «Βurning» του νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη Λη Τσάνγκ Ντόνγκ, πρώην Υπουργού Πολιτισμού της χώρας του, που η ηρωίδα στους ρυθμούς του σαξόφωνου του Μαιλ Ντέιβις από το μουσικό θέμα του «Ασανσέρ για δολοφόνους» λικνίζεται στα σύνορα, βγάζοντας τα ρούχα της, την ταυτότητά της δηλαδή, ενώ από την αντίπερα πλευρά των συνόρων ακούγεται από τα μεγάφωνα η προπαγανδιστική φωνή της κυβέρνησης της Βόρειας Κορέας. Δεν έχω καλύτερο σχόλιο για το πώς μπορεί να απαντήσει ο πολιτισμένος γείτονας στον φανατικό, γείτονα του, που μόνο μέσα από μια προπαγάνδα προσπαθεί να υπάρξει. Εκείνη τη στιγμή μέσα στον κινηματογράφο σκέφτηκα την Μακεδονία, τους γείτονές μας και πως τα καταφέραμε να φτάσουμε από το 1992 που ανακινήσαμε το θέμα, τόσο άγαρμπα, τόσο πολιτικάντικα και τόσο λανθασμένα ως εδώ.

Θεωρώ πως μόνο με τον Πολιτισμό μας να απαντούσαμε ψύχραιμα, θα ήταν αρκετό κι αποστομωτικό για τη διεθνή κοινότητα. Το λιτό Αρχαιολογικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης ή το τόσο εναρμονισμένο με την φύση σκέπαστρο της Βεργίνας, σε αντιδιαστολή με των φαραωνικών διαστάσεων Αρχαιολογικό Μουσείο των Σκοπίων, αρκούσε να πείσει και να δείξει στη διεθνή κοινότητα , το αυτονόητο. Διαλέξαμε τον λαϊκισμό, τις εθνικιστικές κορώνες, την αποσιώπηση της «απαγορευμένης γλώσσας», επιλέξαμε την εμφυλιοπολεμική αφήγηση, διαλέξαμε την λάθος αντίδραση. Κι όλοι ξέρουμε καλά ποιοι ακριβώς ωφελήθηκαν κι από τους εδώ κι από τους εκεί.

Ας το κάνω πιο ελαφρύ, πιο pop. Όταν στο Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού της Γιουροβίζιον το 1993 το σουπεράκι στις οθόνες κάτω έγραφε “Macedonia” στο τραγούδι της γείτονος χώρας, όλοι το ξέραμε πως είχαμε ήδη χάσει. Και μόνο μια πολιτική άνοιξη δεν προμηνούσε κάτι τέτοιο.

Τουλάχιστον με αυτή τη συμφωνία όχι μόνο στη Γιουροβίζιον, αλλά παντού, από τα διαβατήρια, ως τους Ολυμπιακούς αγώνες, το σουπεράκι θα γράφει πλέον «Βόρεια Μακεδονία».

Απομένει στους ψύχραιμους δημοκρατικούς πολίτες και των δυο χωρών να κρατήσουμε τα όσα θετικά από αυτή τη συμφωνία και να σταματήσουμε τις άχρηστες κορώνες ενός εθνικισμού που δεν ωφελεί κανέναν μας και να δούμε πως θα προκόψουμε κι οι δυo στην περιοχή ειρηνικά πια.

Κι ίσως ποιος ξέρει, σε μερικές δεκαετίες την «τουρλού τουρλού» σαλάτα -ονομασία από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας- αυτή με όλα τα λαχανικά ανακατεμένα, καταφέρουμε να σταματήσουμε να ονομάζεται στα εστιατόρια όλου του πλανήτη «Μακεδονική Σαλάτα» και να είναι απλά, μια σαλάτα με ποικιλία διαφορετικών λαχανικών που συνυπάρχουν στο ίδιο πιάτο.