“Ζέστη σήμερα ε;”
Σε ένα ταξί, δύο ετερόκλητοι άνθρωποι, με διαφορετικές απόψεις, όμως πρόθυμοι να μιλήσουν, να συζητήσουν για κάτι που αφορά και τους δυο με τον έναν ή άλλο τρόπο
Λέξεις: Αθηνά Χριστίνα Συράκου
Μέσα Ιουλίου σήμερα, 2023, και η Θεσσαλονίκη να βράζει… καύσωνας…
Μπαίνω σε ένα ταξί, ευτυχώς κλιματιζόμενο, και ξεκινά μια συζήτηση με τη φράση:
“Ζέστη σήμερα εε;”
Ο ταξιτζής συνεχίζει αναφέροντας πόσο βράζει η πόλη, αλλά πως και παλιότερα είχε ζέστη. “Θυμάσαι το ‘87΄”, με ρωτά. “Και τι κλιματική αλλαγή και χαζομάρες”, μου λέει, “πάντα έτσι ήταν ο καιρός, είχε γυρίσματα”.
Δεν ήξερα αν και τι έπρεπε να του απαντήσω. Αν και έχω ασχοληθεί επιστημονικά με το θέμα όσον αφορά στη χωρική του διάσταση, μπορώ να αυτο-οριστώ ως ειδήμων και να του απαντήσω; Τι καθιστά κάποιον άνθρωπο ειδικό έτσι ώστε να μπορεί να απαντήσει εμπεριστατωμένα και αποτελεσματικά στα λεγόμενα του εν λόγω ταξιτζή ή οποιοδήποτε άλλου ανθρώπου; Δεν ήμουν σίγουρη… Εξάλλου δεν είχα ούτε τη διάθεση να αποκριθώ, με είχε καταβάλλει η ζέστη. Απλά συνέχισα να ακούω…και να ακούω, ώσπου άρχισα συνειδητά να τον προσέχω και να τον παρακολουθώ, και ενίοτε να απαντάω στις ερωτήσεις του αλλά και να εκφέρω τη γνώμη μου όπου αισθανόμουν ότι ήθελα και μπορούσα.
Ξαφνιάστηκα ευχάριστα καθώς συνειδητοποίησα ότι με αυτόν τον άγνωστο άνθρωπο, είχαμε κάτι κοινό να κουβεντιάσουμε. Δεν τον ήξερα, δε με ήξερε, κι όμως συζητούσαμε για ένα κοινό θέμα. Συμφωνούσαμε; Μάλλον όχι, αλλά ήμασταν μαζί στο ταξί και οι δύο πρόθυμοι να συμμετάσχουμε σε αυτή τη συζήτηση στο βαθμό που θέλαμε και μπορούσαμε. Είχαμε δίκαιο; Ίσως ναι, ίσως όχι, αλλά ήταν άραγε το πιο σημαντικό στην παρούσα φάση μέσα σε αυτό το ταξί, το ποιος είχε δίκαιο; Ή το πιο σημαντικό ήταν η σύγκλιση διαφορετικών ανθρώπων με ενδεχομένως διαφορετικές απόψεις, πρόθυμοι όμως να συζητήσουν;
Θυμάμαι το 2018 είχα πάρει μέρος στο Green Attica Symposium, ένα διεθνές οικολογικό συμπόσιο που το διοργάνωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο σε συνεργασία με την Περιφέρεια Αττικής. Η πρώτη μου σκέψη όταν έλαβα την πρόσκληση ήταν ‘τι σχέση έχει η εκκλησία με ένα τέτοιο θέμα;”—η άγνοιά μου ήταν καταφανής. Εδώ και κάποιες δεκαετίες το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει ασχοληθεί με το θέμα και έχει πρωτοστατήσει σε διεθνείς, διεπιστημονικές και διαθρησκειακές πρωτοβουλίες για θέματα περιβάλλοντος. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι άλλωστε γνωστός και ως ο “Πράσινος Πατριάρχης” .
Πήγα στο συμπόσιο και εξεπλάγην ευχάριστα όχι μόνο με τον μεγάλο αριθμό συμμετεχόντων, αλλά κύρια από την ποικιλομορφία και τη διαφορετικότητά τους. Από διάφορες γωνιές του κόσμου, από διάφορες θρησκείες, από διάφορα πανεπιστήμια όπως το ΜΙΤ, το Yale, το Πανεπιστήμιο Αθηνών, από διάφορες οργανώσεις, κ.α. Όμως και οι ίδιοι οι συμμετέχοντες ήταν τόσο πολυειδείς, κάποιοι ήταν επιστήμονες, άλλοι θρησκευτικοί ηγέτες, άλλοι ακτιβιστές, άλλοι πολιτικοί, κ.λ.π.
Ήταν ένα συνονθύλευμα τόσο φαινομενικά ετερόκλητων ανθρώπων, που ίσως δύσκολα να σκεφτόσουν ότι θα τους έβρισκες υπό άλλες συνθήκες όλους μαζί. Κι όμως όχι μόνο ήταν όλοι μαζί, αλλά είχαν και κοινό στόχο: το περιβάλλον. Αποφάσισαν να εστιάσουν σε αυτά που τους ενώνουν, και όχι σε αυτά που τους χωρίζουν. Μια γενναία απόφαση κατά τη γνώμη μου, που όμως όλοι αυτοί, όλοι εμείς, αποφασίσαμε να πάρουμε.
Ήταν πραγματικά ένα πολύ όμορφο συμπόσιο, και κράτησα κάποιες επαφές, έστω και μέσω των social media, και άλλων ηλεκτρονικών μέσων. Και έτσι συχνά πυκνά εμφανίζονται στο feed μου διάφορα σχετικά, όπως για παράδειγμα τι κάνει μια από τις τόσες ενδιαφέρουσες κυρίες που γνώρισα στο συμπόσιο, με το Jewish Earth Alliance και Jewish Climate Action Network.
Έτσι λοιπόν, και σε αυτό το ταξί, δύο ετερόκλητοι άνθρωποι, με διαφορετικές απόψεις, όμως πρόθυμοι να μιλήσουν, να συζητήσουν για κάτι που αφορά και τους δυο με τον έναν ή άλλο τρόπο. Είτε το ονομάζουμε κλιματική αλλαγή, είτε απλά έντονα περιβαλλοντικά φαινόμενα, είτε οτιδήποτε άλλο, μας αφορά όλους, σε όλο τον πλανήτη. Ένας κοινός παρονομαστής που μας ενώνει θέλοντας και μη, κι ας διαφωνούμε, it’s ok. Χωρίς φωνές, χωρίς ακραίες εντάσεις, χωρίς να υποτιμούμε ο ένας τον άλλο, χωρίς να μιλάμε άσχημα και να προσβάλουμε λες και κάποιος μας έχει ορίσει αλάθητους. Ας ακούσουμε και ας μας ακούσουν, και που ξέρεις; Ίσως κάπου να φτάσουμε και να βοηθηθεί και το περιβάλλον, και κατ’επέκταση κι εμείς.
