Ράλλυ Ακρόπολις: Από την εποχή του ρομαντισμού στους τεχνοκράτες της αγοράς

Το Ράλλυ Ακρόπολις, το ράλλυ των θεών, όπως το αποκαλούν, θεωρείται ένα από τα πλέον σκληροτράχηλα παγκοσμίως, με μια παράδοση που ξεκινά από το 1953.

Πληρώματα και αυτοκίνητα δοκιμάζονται για τρία εικοσιτετράωρα στους πλέον δύσβατους δρόμους της Ελλάδας.

Κινούνται στα όρια δίπλα σε γκρέμια και βαθιές χαράδρες.

Προσφέρουν μοναδικό θέαμα. Για αυτό το Ακρόπολις έχει φανατικούς φίλους, που το παρακολουθούν χρόνια.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας διανυκτερεύουν από την προηγούμενη μέρα, αφού οι δρόμοι των ειδικών διαδρομών κλείνουν τρεις ώρες πριν, στις παρυφές τους μ΄ ένα sleeping bag για να δουν την επομένη από κοντά τα «τέρατα» των αυτοκινητοβιομηχανιών, που κυριολεκτικά χορεύουν στο δρόμο.

Το Ράλλυ Ακρόπολις, όμως, όπως κάθε δραστηριότητα του μηχανοκίνητου αθλητισμού, έχει, όμως, και επικριτές.

Διότι διαταράσσεται προς στιγμήν το οικοσύστημα, η απέραντη γαλήνη του βουνού.

Και οι θεατές αφήνουν στο πέρασμά τους σκουπίδια.

Διότι δαπανώνται εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ στην προώθηση και το marketing συγκεκριμένων μοντέλων.

Επιχειρήματα και μάλιστα ουσιαστικά έχουν διατυπωθεί και από τις δύο πλευρές.

Στα νιάτα μου ήμουν fan των πρώτων.

Εδώ και χρόνια κοιτάζω τα πράγματα αποστασιοποιημένος. Κι όταν μου πέφτει ο λόγος να συμβάλλω στον αέναο διάλογο.

Όνειρό μου πιτσιρικάς ήταν να γίνω πιλότος αγώνων. Είχα μάθει να οδηγώ και μάλιστα γρήγορα πριν καν πάρω δίπλωμα οδήγησης.

Οι φωτογραφίες του τότε με μένα να μπαίνω στις στροφές με ανάποδα τιμόνια σε δρόμους ερημικούς, αδιάψευστος μάρτυρας.

Φοιτητής είχα μετατρέψει, με πολύ προσωπική δουλειά, ένα σαραβαλιασμένο VW σε beach buggy.

Είχα τρέξει και σε κάποια δοκιμαστικά αγώνων με NSU TTS ως συνοδηγός, μαθαίνοντας να διαβάζω road book.

Στο πανεπιστήμιο, όμως, πήρα άλλους δρόμους. Η προστασία του περιβάλλοντος έγινε προτεραιότητα και μ΄ ενοχλούσε αυτό το πάρτυ των εκατομμυρίων που ήταν για τους λίγους.

Τότε στράφηκα προς τη μοτοσυκλέτα -που την προτιμώ στα ταξίδια-, στο rufting, το cayak, την ιστιοπλοία.

Η αλήθεια είναι ότι μπορείς να πλέεις με 15 μόνο μίλια την ώρα στη θάλασσα, ή να κατεβαίνεις ένα ορμητικό ποτάμι και να έχεις την ίδια αίσθηση με εκείνη που έχεις όταν τρέχεις με μεγάλη ταχύτητα στον δρόμο.

Φίλους πια καρδιακούς έχω και στον μηχανοκίνητο αθλητισμό και ανάμεσα στους οικολόγους.

Εκείνη, όμως, η νεανική τρέλα, καταχωνιασμένη κάπου μέσα μου, ουδέποτε έσβησε εντελώς.

Και αναβίωσε χτες, καθώς παρακολουθούσα την πρώτη ειδική διαδρομή του Ράλλυ Ακρόπολις. 72 συμμετοχές, μεταξύ των οποίων κορυφαίοι οδηγοί απ΄ όλον τον κόσμο, έδωσαν το παρόν στο χωριό Κουμαρίτσι, δίπλα στην Παύλιανη, στον ορεινό όγκο έξω από τη Λαμία.

Για να φτάσουμε σε μια φουρκέτα απ΄ όπου θα βλέπαμε τα «θηρία», ξυπνήσαμε 4 τα ξημερώματα.

Διανύσαμε νύχτα δασικούς δρόμους που ίσα-ίσα χωρούσε το 4χ4 με τον φόβο να χαθούμε… και στο τέλος, μετά 12 ώρες αγώνα από την κερκίδα, γίναμε …κάτασπροι, ή μάλλον καφέ, από τη σκόνη, που κυριολεκτικά τη φάγαμε με το κουτάλι.

Ευτυχώς ένα ατύχημα λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά μας ήταν χωρίς τραυματισμούς.

Και μου έκανε εντύπωση πώς παρότι ήταν συγκεντρωμένοι εκατοντάδες άνθρωποι δίπλα σε μένα, κανείς, μα κανείς, φεύγοντας, δεν άφησε ένα σκουπίδι, ένα άδειο πλαστικό μπουκάλι.

Κατηφόρισα με μια αίσθηση ικανοποίησης, αλλά και σκεπτικισμού.

Όταν ήμουν fan των ράλλυ, ήταν τα χρόνια που μεσορανούσαν τα ονόματα του Ζαλμά, του Ειπώρχ, του Μαύρου, του Καλεμτζάκη, του Κοψαχείλη.

Ήταν η εποχή που στους αγώνες κυριαρχούσε ο ρομαντισμός, ακόμη και σ΄ αυτούς που είχαν χρήματα.

Σήμερα οι τεχνοκράτες και οι νόμοι της αγοράς έχουν επιβάλει τους δικούς τους κανόνες στους αγώνες ράλλυ.

Η αδρεναλίνη ρέει ακόμη, αλλά τότε αψηφούσα τον κίνδυνο.

Μάλλον ωρίμασα, ή άρχισα να γερνάω.

Σήμερα έπεται η συνέχεια…

Υ.Σ.1: στην κατηγορία junior, που τρέχουν νέοι, συμμετείχαν Ιρλανδοί από την Motorsport Ireland Rally Academy. Στην Ελλάδα αφήνουμε τους νέους να εκτονώνονται και να σκοτώνονται στους δρόμους.

Υ.Σ.2: κάκιστη η επιλογή να γίνει η super ειδική στο Σείριος και μάλιστα βράδυ. Η εθνική θα κλείσει για τουλάχιστον τρεις ώρες με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την κυκλοφορία στον κεντρικότερο οδικό άξονα της χώρας.