«Ρέκβιεμ» για τους 57
"57 Ατομικά Όνειρα κάηκαν. Τα όνειρά τους που μας στοιχειώνουν. Και ζητάν δικαίωση και τιμωρία"
Δευτέρα, εβδομάδα αρχής του Τριωδίου.
Δευτέρα, αρχή εβδομάδας μνήμης του Εγκλήματος.
Δευτέρα, μια ακόμη, από τις 51 ήδη,
Πένθους για 57 νεκρούς που δεν βρίσκουν δικαίωση…
Από το έγκλημα της 28ης του περσινού Φλεβάρη, της μετωπικής σύγκρουσης τρένων στα Τέμπη. Και το άλλο, διαρκές, της διερεύνησης που εξελίσσεται όλο και περισσότερο σε 2ο έγκλημα, εκείνο της Συγκάλυψης… Που μοιάζει χειρότερο, ακόμη πιο βρώμικό και κυνικό.
Δεν έχω πολλά να πω. Φωλιάζει μέσα μου τόση θλίψη και οργή που στο πληκτρολόγιο θα καταντήσει μελό και γραφική… Ή θα ξεχειλώσει σε κοινότοπες, δακρύβρεχτες επαναλήψεις, ή θα χάσει το μέτρο του λόγου μέσα από άναρθρες κραυγές.
Θυμάμαι και σας μεταφέρω τι έγραφα πριν ένα χρόνο, μπας και υπενθυμίσω μερικά «παράπλευρα εγκλήματα»… ξημέρωμα της 1ης Μάρτη 2023:
«… Έτυχε να μάθουμε για τη σύγκρουση των τρένων στις 12 παρά, χθες βράδυ. Απ’ το twitter που έβλεπε η φίλη μου. Ξενυχτήσαμε να βλέπουμε τι βι και να παρακολουθούμε τα νέα στο internet. Ως τις 4, 5 το πρωί…
Και, πέρα από καθαυτό το τραγικό με τους τόσους θανάτους τόσων νέων παιδιών, θα ήθελα να παρατηρήσω κάποιες δεύτερης ανάγνωσης, παράλληλες, αλλά εγκληματικές παραλείψεις και συμπεριφορές.
Το γεγονός πληροφορήθηκαν αστυνομία, πυροσβεστική κ.λπ. από τηλεφώνημα επιβάτη στο 112! Από επιβάτη!
Τα συστημικά κανάλια παρέμειναν επί ώρες στην «κοσμάρα τους», κάτι ξεκίνησε ο Σκάι σε απ’ ευθείας μετάδοση γύρω στις 12:30. Κι αρκετά αργότερα κάποια άλλα. Η ΕΡΤ1, η «ναυαρχίδα» της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης- λυπάμαι πολύ γι’ αυτό- παρέπεμπε με ένα κρολ στο ERTnews και μας κρατούσε ευχάριστη συντροφιά με την επανάληψη του «Πρωίαν σε είδον»!…
Στο μεταξύ στην κόλαση των δραματικών εξελίξεων της νύχτας
Την μετακίνηση επιζώντων ανέλαβαν λεωφορεία που τους μετέφεραν στον σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης.
Κι εκεί έβλεπα το απαράδεκτο, να μην τους υποδέχεται ΚΑΝΕΙΣ υπεύθυνος της Hellenic train. Κλειστά τα γραφεία της άφαντοι οι εκπρόσωποί της.
Κατέβαιναν οι άνθρωποι κι ούτε ένας γιατρός, ούτε ένα νερό να τους προσφέρουν, ούτε μια αίθουσα προετοιμασμένη να τους παράσχει μια πρώτη υλική και ιατρική και ψυχολογική φροντίδα ή στήριξη.
Τίποτα! Ένας αστυνομικός να καταγράφει σε τετράδιο ονόματα, λες και παίρνει παρουσίες σε μαθητική εκδρομή και μετά κάποιοι που είχαν το κουράγιο να μιλούν στις κάμερες και μετά να φεύγουν μόνοι τους!!! Με τα αυτοκίνητά των συγγενών τους ή και με ταξί, λες και επέστρεψαν απλώς από ένα ταξίδι κι όχι από το ραντεβού με τον θάνατο.
Ντροπή τους γράφω και πάλι. Ντροπή τους, στο κράτος που δεν παρέσχε ένα ιατρικό προσωπικό εκείνη τη στιγμή. Ποιος- ποια είχε διάσειση, σοκ, τραύματα που δεν φαίνονταν στην πρώτη ματιά, τίποτε… Ένας κυβερνητικός εκπρόσωπος να δείξει ενδιαφέρον και συμπόνια. Τίποτε.
Ντροπή στην Hellenic train, στους υπεύθυνους στον Σιδηροδρομικό σταθμό, ούτε μια καλημέρα στο πιο σκληρό ξημέρωμα, μια γλυκιά κουβέντα μια παρηγοριά, μια συγνώμη… Τίποτε.
Ναι, αλλά συνελήφθη ο σταθμάρχης Λάρισας…»
Έκτοτε; Ένα χρόνο μετά;
Οργή και θλίψη για την κυβέρνηση, για το κράτος δικαίου αλλά και για μας..…
Είμαστε; Γίναμε; Λαός σε συλλογική αφασία, με πολλαπλά πρόσφατα τραύματα, αρχικά ψεύτικης ευμάρειας, μετά απότομης πτώχευσης κι έκτοτε συνεχούς διάψευσης ελπίδων, συνεχούς τρομοκρατίας από κάποιον κίνδυνο (Οι Τούρκοι, οι Ξένοι, η Πανδημία) συνεχούς ενοχής (ταύτιση θύτη και θύματος ή αδυναμία αναγνώρισης του φταίχτη; Δεν ξέρω) συνεχούς υποταγής, παράδοσης…
Ανώριμοι να διαχειριστούμε τις μεγάλες προκλήσεις ή νικημένοι από τα τόσα ανηλεή χτυπήματα ; Εύκολα συγκινούμαστε. Εύκολα ξεχνάμε. Κι εύκολα μας πάνε παρακάτω όχι οι απαιτήσεις της ιστορίας αλλά της άχαρης αδυναμίας να διαχειριστούμε το ατομικό παρόν μας… Μοιάζει προφανές ότι κέρδισε το «ατομικό όνειρο» σε …συλλογικό επίπεδο.
Όμως εδώ όπως και να το δεις, 57 Ατομικά Όνειρα κάηκαν. Τα όνειρά τους που μας στοιχειώνουν. Και ζητάν δικαίωση και τιμωρία.
