Rooms to let. Φτάνει αυτό;
Οι ταρίφες για χιλιάδες κακής ποιότητας δωμάτια σε παραθεριστικούς προορισμούς, η σύγκριση με το εξωτερικό και η αδιαφορία για το πως θα γίνουμε καλύτεροι.
Εβδομήντα ευρώ. Αύγουστος. Σε νησί του Ανατολικού Αιγαίου, στο Ιόνιο ή στη Χαλκιδική. Δυο ρουστίκ κρεβάτια, ένα κουζινάκι, ναι ΟΚ air condition και θέα θάλασσα, από μακριά. Πρωινό δεν διαθέτουμε. Αλλά και το άλλο που διέθετε στα ενενήντα ευρώ κασέρι της οκάς γκούντα είχε, ντομάτες δεύτερης διαλογής και ένα κέικ να το πετάς στον τοίχο. Εβδομήντα ευρώ. Τυχερός είσαι σου λένε. Τον Αύγουστο μπορεί να σου ζητήσουν και εκατό στα ενοικιαζόμενα. Μα το σωληνάκι του ντους τρέχει, είναι τρύπιο και τα κάνει όλα λούτσα. Γιατί δεν έχετε έστω μια στοιχειώδη κουρτίνα να ξεχωρίζει τη ντουζιέρα από το χαρτί υγείας παραδίπλα. Και το μαξιλάρι είναι τόσο χάλια που σηκώνεσαι με αυχενικό. Τι λέτε κύριε; Έχετε πάει έξω να δείτε τι ζητούν;
Ναι έχω πάει. Και βρήκα palazzo στο Μπέργκαμο με εβδομήντα επίσης. Και πρωινό καλύτερο από του σπιτιού σου! Και κει έφτασα με ένα αεροπλάνο που πλήρωσα 39 πάνε έλα. Και όχι ένα πλοίο που χρυσοπλήρωσα και ήρθε με επτά ώρες καθυστέρηση και ούτε μια συγνώμη.
Και ναι δεν λέω το αντίθετο. Στην Ελλάδα υπάρχουν πια καταλύματα, μικρά και μεγάλα που χαίρεσαι να τα βλέπεις. Που άνθρωποι αφιερώνουν το χρόνο τους για να ανεβάζουν διαρκώς το επίπεδο. Την αισθητική, τις υπηρεσίες. Υπάρχουν όμως και αυτά που λες και ξέμειναν σε κείνη την παλιά αντίληψη που λέει ότι και όπως αρπάξουμε σε δυο μήνες. Όσο κρατά ένα καλοκαίρι. Εβδομήντα ευρώ. Δεν είναι δα και τίποτε…
