Ρωτάω αν αξίζει τον κόπο να ελπίζεις σε θαύματα μες στα χαλάσματα

Είμαι σε μία ηλικία που έχω τελειώσει τις σπουδές μου, έχω βρει μια δουλειά το πτυχίο μου είναι αναγνωρισμένο από το κράτος και μετά από την φρίκη των πανελληνίων, τις προσπάθειες, το διάβασμα, την πτώση και την άνοδο μπορώ να πω πως τα κατάφερα.

Στην πρώτη Λυκείου είχα συμπληρώσει 13 χρόνια μαθημάτων χορού, ο χορός για μένα είναι και ήταν ο αιώνιος μου πόθος. Αισθανόμουν πως μόνο μέσω αυτού μπορούσα να εκφραστώ, να είμαι ελεύθερη, να επικοινωνήσω με τον άλλον, εκείνος να με βλέπει κι εγώ να κινούμε πάνω στις νότες της μουσικής δίνοντας του την ψυχή μου. Τότε είπα στους γονείς μου πως θέλω να γίνω χορογράφος. Οι γονείς μου ευτυχώς είναι και ήταν ανοιχτόμυαλοι, η αδερφή μου έχει τελειώσει την Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, ήταν απόφαση της και εκείνοι την στήριξαν. Στην δική μου περίπτωση ωστόσο κάναμε μία κουβέντα και βάλαμε κάτω τα πραγματικά δεδομένα για την χώρα που ζω.

Οι γονείς μου με παρότρυναν στο να δώσω πανελλήνιες για να πάρω ένα χαρτί και μου είπαν πως μπορώ να τα κάνω ταυτόχρονα και τα δύο. Και όντως μέχρι την μέση της Γ’ Λυκείου, πήγαινα στην σχολή χορού και διάβαζα και για τις Πανελλήνιες, ωστόσο ήξερα βαθιά μέσα μου πως και να περάσω σε μία επαγγελματική σχολή χορού, αύριο μεθαύριο θα ζοριστώ πραγματικά πολύ για να βγάλω τα προς το ζην, βλέπετε στην χώρα που περηφανεύεται πως γέννησε τον πολιτισμό, οι θέσεις εργασίας και η εξέλιξη στον τομέα των τεχνών είναι περιορισμένες.

Επόμενη μου σκέψη ήταν φυσικά να φύγω στο εξωτερικό ωστόσο ήρθε ένα ατύχημα και κατέρριψε το όνειρο μου μια για πάντα. Σε άλλες οικογένειες είχα φίλους και γνωστούς που ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί, να ασχοληθούν με τον κινηματογράφο, αν τους έβλεπες έλεγες πως ήταν φτιαγμένοι γι αυτό! Όμως στις δικές τους περιπτώσεις, οι γονείς τους ήταν πιο αυστηροί και κάπου στις αρχές του Λυκείου τους απομάκρυναν από το έμφυτο ταλέντο του φωτός προς την τέχνη.

Στους δρόμους της πόλης μου γνώρισα χορευτές που μέχρι σήμερα το κρατούν ως χόμπι, γιατί κανείς δεν μπορεί να τους “ρουφήξει”. Πριν λίγες ημέρες είχα μία κουβέντα με την παλιά μου δασκάλα χορού που μετρά στον τομέα 50 χρόνια, η ίδια μου είπε πως δεν υπάρχουν χώροι για να χορέψει κανείς σε αυτή την χώρα και φυσικά δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας. Τα λαμπρά μυαλά της τέχνης φεύγουν και όσοι μένουν κρατούν τον τίτλο του “ανειδίκευτου εργάτη”.

Στην πραγματικότητα αυτό είμαστε σαν χώρα, “αν γίνεις ηθοποιός θα πεινάσεις”, “θα την κάνεις θεατρίνα”, “τι σημαίνει είσαι χορευτής”, “μην μπλέξεις με μουσικό μια ζωή άνεργος θα είναι”, έτσι τους αντιμετωπίζαμε πάντα, και απλώς τους θαυμάζαμε όταν γινόντουσαν σπουδαίοι.

Τα παιδιά που τελείωσαν πανεπιστήμια, και όνειρο ζωής τους ήταν να μπουν στις σχολές του Εθνικού και του Κρατικού Θεάτρου, έκαναν πέρα τους γονείς τους, έδωσαν μάχη για να τα καταφέρουν, απορρίφθηκαν αρκετές φορές, εργαζόντουσαν ενώ παράλληλα προετοιμάζονταν γι αυτές τις εξετάσεις της ζωής τους, αγάπησαν την τέχνη και η τέχνη τους κράτησε ζωντανούς, εκτίμησαν την αξία της, μάτωσαν γι αυτήν τελίκα τα κατάφεραν ή απέτυχαν και επέλεξαν τις ιδιωτικές σχολές, σήμερα κάποιος τους απομάκρυνε ξανά. Τους απέρριψε το δικαίωμα της έκφρασης, της απόλυτης ελευθερίας.

Εκείνα τα παιδιά που έχασαν τον ύπνο τους πάνω από ένα μουσικό όργανο και 2 κόλλες Α4, για να έχεις εσύ κι εγώ σήμερα χιλιάδες τραγούδια που σημαδεύουν τη ζωή σου, τα άλλα παιδιά που τα βλέπεις στις σκηνές και στις οθόνες και το καθένα από αυτά έχει μία ιστορία να σου πει για την πορεία του, ο κάθε καλλιτέχνης από τότε μέχρι σήμερα που έφτασε το πνευματικό σου επίπεδο ένα βήμα παραπάνω σήμερα είναι κατώτερος σου.

Σήμερα, εσύ που διάβασες για την Νομική, την Φυσική, την Γεωπονία, είσαι πιο σημαντικός από εκείνους που διάβασαν για την Ιστορία της τέχνης, την Μουσική και το Θέατρο. Σήμερα, εσύ που κόπιασες τόσα χρόνια για να πάρεις ένα πτυχίο είσαι πιο σοβαρός επαγγελματίας από εκείνον που έκανε το ίδιο σε διαφορετικό αντικείμενο. Σήμερα, εσύ και ο διπλανός σου που περάσατε τα ίδια χρόνια και τις ίδιες καταστάσεις για να τελειώσετε την σχολή δεν είστε ίσοι. Για την κυβέρνηση, η γνώση και η ακαδημαϊκή πορεία έχει διαχωρισμούς και τα παιδιά της τέχνης παραμένουν ακόμη στο Λύκειο.

Εκείνα τα παιδιά που βγαίνουν στους δρόμους, εδώ και έναν μήνα και ζητούν τον σεβασμό, εκείνα τα παιδιά που παλεύουν για κάτι που για εσένα ακόμη είναι αυτονόητο και δεδομένο. Εκείνα τα παιδιά που φέτος ξεκίνησαν τις σπουδές τους με τον τίτλο του φοιτητή και θα τις τελειώσουν με τον τίτλο του λυκειόπαιδού. Εκείνα και όλοι εκείνοι που χειροκροτάς ως θεατής, που απολαμβάνεις ως ακροατής και που θαυμάζεις ως υποστηρικτής και λάτρης σήμερα δάκρυσαν.

Σήμερα τους πλήγωσες, και κέρδισαν την αγκαλιά χιλιάδων ειδώλων που ήταν η λόγοι που επέλεξαν την τέχνη, σήμερα τους “χτύπησες” και σηκώθηκαν να συνεχίσουν τον αγώνα, σήμερα ζουν και πάλι με την ελπίδα της αναίρεσης ενός προεδρικού διατάγματος που τους υποβαθμίζει ξανά, σήμερα έμειναν στον αέρα χιλιάδες παιδιά που θέλησαν να σπουδάσουν, αλλά δεν το έβαλαν κάτω συνέχισαν να σου θυμίζουν την υπάρξη τους. Σήμερα αμφισβήτησες την παραίτηση 43ων κορυφαίων ανθρώπων που έχτισαν ο καθένας τον τομέα του τα τελευταία χρόνια, σήμερα διέλυσες χιλιάδες όνειρα.

Σήμερα τα παιδιά που ‘χουν στα μάτια τους την ατελείωτη νύχτα έκλαψαν στους δρόμους με ανεβασμένες τις γροθιές τους. Και είναι αυτοί που δίνουν την απάντηση στον στίχο του ΛΕΞ: “Ρωτάω αν αξίζει τον κόπο να ελπίζεις σε θαύματα μες στα χαλάσματα”. Σήμερα θυμηθήκαμε τι είναι η τέχνη για αυτή την χώρα χάρη σε αυτά τα παιδιά. “Ξεγυμνώθηκαν”, εκφράστηκαν και μας έδειξαν ξανά τις πληγές τους.

Eγώ αυτό είδα στις εικόνες τις χθεσινής διαδήλωση, χιλιάδες πληγωμένα παιδιά, που αυτή η χώρα τα διώχνει και επειδή είμαι στην ηλικία τους αν κάποιος μπορούσε να μου μηδενήσει τόσο άδικα τους κόπους μια ολόκληρης ζωής σήμερα θα ήμουν κι εγώ ακριβώς στην ίδια κατάσταση. Ειδικότερα όταν χρόνο με τον χρόνο μέρα με την μέρα με απαξιώνουν, όταν δεν με υπολογίζουν στα επιδόματα όταν με αφήνουν άνεργο και χωρίς μισθό (όπως σε όλη την υπόλοιπη χώρα) για ένα χρόνο μέσα στο σπίτι μου.

Αλλά αλήθεια αν εν μία νυκτί τα τόσα χρόνια σπουδών σου πεταγόταν στα σκουπίδια, εσύ που θα ήσουν; Στους δρόμους ή ξαπλωμένος στον καναπέ;

Υ.Γ. Τελικά μήπως η χώρα του πολιτισμού είναι απολίτιστη;

* Ο τίτλος είναι στίχος του ΛΕΞ