Η ρύπανση δεν έχει σύνορα

Λέξεις: Lale Alatli

Αν και γνωρίζω ότι γεννήθηκα στην Τουρκία, δεν θυμάμαι πότε. Η αχνή ανάμνηση που έχω από την πρώτη περίοδο της ύπαρξής μου είναι να στέκομαι περιποιημένο και δροσερό και να περνάνε αδιάφορα από μπροστά μου.

Μια μέρα ήρθε μια οικογένεια και την ώρα που έφευγαν από την πόρτα, άκουσα τη φωνή του μικρού αγοριού: «Μαμααα, να πάρουμε κι αυτό;» Έδειχνε εμένα. Και έτσι ξαφνικά, από τη μια στιγμή στην άλλη, βρέθηκα σ’ ένα αυτοκίνητο που μύριζε πατατάκια και στο δρόμο ανακατευόμουν.

Σταματήσαμε σε μια παραλία με χρυσή άμμο. Η οικογένεια άρχισε να κουβαλάει όλα τα υπάρχοντά της στην παραλία. Το βράδυ θα κάναν κάμπινγκ. Τα παιδιά άρχισαν να κτίζουν κάστρα πάνω στην άμμο. Πότε πότε έρχονταν και δίπλα μου. Η θάλασσα σκάρωνε παιχνίδια με το φως πάνω μου, ο ήλιος μού χαμογελούσε. Το βράδυ ανάψαν φωτιά και καθίσαμε όλοι μαζί γύρω της.

Και η δεύτερη μέρα πέρασε χαρούμενα και ξένοιαστα με τον ίδιο τρόπο. Την τελευταία μέρα στεκόμουν σιωπηλά και τους έβλεπα να μαζεύουν τα πράγματά. Κάποια στιγμή μπήκανε στο αυτοκίνητο όλοι, μέχρι να τους πω ότι ξέχασαν τα χρησιμοποιημένα μωρομάντηλα, τις συσκευασίες από τα πατατάκια, τα πλαστικά κουτιά από τα μανιτάρια που έψηναν, το περιοδικό μόδας που διάβαζε η μαμά, το σπασμένο κουβά για το κάστρο, τις πλαστικές σακούλες που είχαν τα τρόφιμα μέσα, τα βρώμικα πλαστικά πιάτα, μαχαιροπήρουνα και ποτήρια, τα καλαμάκια, οι κούτες από τις μπίρες, τα μπουκάλια από ρακί και πολλά άλλα, αντιλήφθηκα ότι είχαν ξεχάσει κι εμένα. Φώναξα από πίσω τους, αλλά σαν να μην έβγαινε η φωνή μου. Δεν πέρασαν πολλά λεπτά μέχρι να εξαφανιστούν από τον ορίζοντα.

Είχαμε μείνει εγώ και τα σκουπίδια, σ’ εκείνη την όμορφη παραλία. Η άμμος μού φάνηκε καυτή και οργισμένη. Η θάλασσα με κοιτούσε εχθρικά. Δεν ήξερα τι να κάνω. Ίσως δεν με είχαν παρατήσει αλλά απλά με είχαν ξεχάσει. Ίσως θα γυρνούσαν να με πάρουν μόλις το καταλάβαιναν…

Πέρασαν πολλές μέρες, το επόμενο σαββατοκύριακο ήρθαν άλλοι, εκείνοι όχι όμως… Ένα αγοράκι που η μαμά του τον κυνηγούσε μ’ ένα πιρούνι στο χέρι φωνάζοντας «Μουσταφααά, τα κεφτεδάκια σου!», με πλησίασε. Νόμισα πως θα με έπαιρνε μαζί του στη σκηνή του, αλλά ξαφνικά ένιωσα έναν αφόρητο πόνο και βρέθηκα μέσα στη θάλασσα. Ήταν τόσο δυνατή η κλοτσιά του που μ’ είχε πετάξει μακριά, μέσα στη θάλασσα. Άρχισα να κολυμπάω χωρίς τη θέλησή μου… Δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω και άφησα το ρεύμα να με παρασύρει. Αποφάσισα να περάσω απέναντι, να γίνω πρόσφυγας στην Ελλάδα. Εκεί, ποιος ξέρει, τι με περίμενε.

Δεν θυμάμαι πόσες μέρες επέπλεα, όταν ένιωσα πάλι την μαλακιά άμμο κάτω από το κορμί μου. Επιτέλους είχα φτάσει στην Ελλάδα, στην Ευρώπη! Όλα θα πήγαιναν καλά. Βρέθηκα πάνω στην παραλία να χαζεύω την απέραντη θάλασσα. Δίπλα μου απλώνονταν και μερικές μάσκες, κάτι καπάκια από αναψυκτικά, προφυλακτικά, μπουκάλια από ρετσίνα και ούζο, αναπτήρες, παπούτσια, και πολλά άλλα περίεργα πράγματα.

Με το που ξημέρωσε άρχισε να έρχεται κόσμος για κολύμπι και για κάμπινγκ. Τα παιδιά να παίζουν και να τρέχουν. Μαμάδες να φωνάζουν «Έλα Γιωργάκη, τα κεφτεδάκια σου!» με πιρούνι στο χέρι. Κανείς δεν με πρόσεξε.

Πέρασε πολύς καιρός. Γερνούσα, το σώμα μου παραμορφωνόταν, έχανα τα χρώματά μου… Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή.

«Να εκεί έχει κι άλλα, ελάτε, έχετε και άλλη σακούλα;» ρώτησε ένας. «Εγώ έχω σακούλες στο σάκο μου,» απάντησε μια γυναίκα. «Παιδιά, κοιτάξτε βρήκα ένα πλαστικό μπουκάλι νερού από την Τουρκία!» είπε ο τρίτος δείχνοντάς με.

«Η ρύπανση δεν έχει σύνορα!» φώναξε η τέταρτη και μ’ έχωσε με δύναμη μέσα σε μια τεράστια, μαύρη σακούλα σκουπιδιών. Πριν εξαφανιστώ για πάντα από εκείνη την παραλία, ίσα ίσα που πρόλαβα να δω ότι έγραφε στην μπλούζα του Save your Hood.

* Εδώ και καιρό οι εθελοντές του Save Υour Hood δεν κλείνουν τα μάτια μπροστά στα σκουπίδια της Ελλάδας. Αντιθέτως, σηκώνουν τα μανίκια και αναλαμβάνουν να καθαρίσουν τις πόλεις. Στις 27 Φεβρουάριο 2021 πραγματοποιήθηκε μια ταυτόχρονη δράση σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία. (Deutsche Welle – 02/03/2021).