Σ’ έχω βρει και σε χάνω… (Νο 2)

Εξήμισι το πρωί.

Είμαι μάλλον απ’ τους λίγους που διαβάζουν πια στα μέσα μεταφοράς, στα καφέ ή και σε γωνιές της πόλης. Δε χαίρομαι βέβαια για αυτό. Καμιά φορά όταν συναντώ και άλλους να το κάνουν, κοιτιόμαστε συνωμοτικά, ανταλλάσσουμε ένα υπόρρητο χαμόγελο. Οι λοιποί απλώς μας κοιτούν σαν να είμαστε αλλόκοσμα όντα. Εμείς όμως δε χρειάζεται να μιλήσουμε μεταξύ μας. Τα χουμε πει αυτ”ά, όποιος έχει πάθος με τις λέξεις είναι επειδή ξέρει και την αξία και το πάθος της σιωπής.

Είχα ένα σχέδιο παλιά. Να γνωρίσω κάθε γωνιά αυτής της πόλης, κάθε γωνιά στην οποία γράφτηκαν τόσο όμορφα ποιήματα (και τραγούδια βέβαια). Μετά να πάω στην επόμενη πόλη και ούτω καθ’ εξής. Το σχέδιο εγκαταλείφθηκε νωρίς: τα ποιήματα είναι παντού – είναι σαν να κυνηγάς τον αέρα.

Το σχέδιο βέβαια αντικαταστάθηκε γρήγορα. Άρχισα να εξερευνώ κάθε γωνιά από τις πιο γοητευτικές γυναίκες της πόλης, τέλος πάντων αυτές που θεωρώ εγώ τις πιο γοητευτικές.

Επτά το πρωί.

Τα περισσότερα μου σχέδια ναυαγούν, μένουν ημιτελή ή εξαϋλώνονται πριν γίνουν πράξη. Αλλά συνεχίζω, είμαι βαθιά μπεκετικός μάλλον. ”Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα.”.

Επτά και τέταρτο το πρωί.

Διάβασα το εξαιρετικό αφιέρωμα της Parallaxi για τη χωροταξία της πόλης και σκέφτηκα σε πόσο μεγάλο βαθμό η χωροταξία είναι ανθρωπολογία -πράγμα που ξεχνάμε συχνά στη λογοτεχνία, εκτός και αν πρόκειται να περιγράψουμε για μυριοστή φορά το ίδιο τοπίο, το ίδιο ηλιοβασίλεμα, το ίδιο ανάκτορο, το ίδιο σπίτι.

Επτάμισι το πρωί

Το αφιέρωμα βέβαια θα πρέπει να επεκταθεί και στη -φαντασιακή- χωροταξία της πόλης όπως την είδαν οι λογοτέχνες, οι μουσικοί, οι εικαστικοί. Αλλά και στη χωροταξία των γυναικών της.

Επειδή ακόμα -ευτυχώς- βγαίνουν βιβλία που συναρπάζουν.

Επειδή ακόμα γεννιούνται πίνακες και μουσικές που μοιάζουν σαν να αναπαριστούν την ψυχή.

Κι επειδή υπάρχουν και μερικά κορίτσια εδώ που σου χαμογελούν και αλλάζει η χωροταξία – γενικώς.

* Ο Ιορδάνης Κουμασίδης είναι συγγραφέας.

*Εικόνα: Νίκος Μεταξάς