Σ’ έχω βρει και σε χάνω… (Νο 3)

Μεγάλη ιστορία το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ. Θυμάμαι -αν ξεκινά συγγραφέας πρόταση με τη λέξη θυμάμαι, να ξέρετε έχει αρχίσει να μεγαλώνει- στις πρώτες του διοργανώσεις δεν είχε και τόσο μεγάλη προσέλευση. Σήμερα, καταξιωμένο πια, ώρες ώρες το χαίρομαι πιο πολύ και από το ”κανονικό”.

Πολλά ντοκιμαντέρ και πολλές σειρές έχουν γυριστεί για αυτή την πόλη. Φταίει ασφαλώς ότι έχουμε και κρατικό κανάλι. Παρότι κατά γενική ομολογία ”δεν υπάρχει κράτος”.

Όσοι στροβιλιζόμαστε στην πόλη σαν κακέκτυποι flâneur έχουμε ένα κοινό μυστικό: τα μάτια του καθενός αποτελούν ένα προσωπικό ντοκιμαντέρ. Σε live μετάδοση, και με αρχειακό υλικό ρευστό, ευμετάβλητο. Εξ ου και η ιδιότητα που δηλώνω στα social media: ”μεταπράτης- διαστρεβλωτής αναμνήσεων”.

Μου αρέσει πάντως το ‘ταινία τεκμηρίωσης’ ως απόδοση του ‘ντοκιμαντέρ’. Αμέσως μου δημιουργεί το συνειρμό πως αντί για καλλιτεχνική επιτροπή τις βραβεύσεις θα τις αποφασίσει μια άτεγκτη σύνοδος εισαγγελέων ή μια σοβαρή επιστημονική ομάδα.

Εγώ πάντως, παρότι περιπλανιέμαι συχνά μέσα στην πόλη, δε θέλω να τεκμηριώσω τίποτα. Όλα είναι μπροστά μας. Το καλύτερο ντοκιμαντέρ άλλωστε που έχω σκεφθεί να κάνω είναι προφανώς για μια δεσποινίδα. Συνεντεύξεις με όσους τη γνώρισαν, πλάνα, φωτογραφίες, εξιστόρηση με voice off. Κοντινό σε όλα τα όμορφα σημεία της, κοντινό στο μεγαλείο αλλά και στη γελοιότητά της. Ακριβώς ό,τι ισχύει και για τη Θεσσαλονίκη δηλαδή.

Μάθαμε πολλά όλα αυτά τα χρόνια από τούτο το φεστιβάλ είναι αλήθεια. Άλλη μια απόδειξη πως η τέχνη, εκτός από ηδονισμός, είναι και γνώση. Και η γνώση δύναμη. Όταν η εικόνα συναντά το νόημα… Ωραίο σλόγκαν μου μοιάζει.

Διαβάζω στα επίσημα ότι ”κάθε φεστιβάλ στέκεται αυτόνομα ως ένα παλλόμενο βιωματικό κολλάζ”. Συμφωνώ και επαυξάνω. Παρότι ποτέ δε φόρεσα επίσημα ρούχα για να πάω σε φεστιβάλ. Ξέρω όμως καλά από βιωματικά κολλάζ.

Γιατί έχω επιστρέψει στο παρελθόν μου πιο πολλές φορές και από μοντέρ.

*Η φωτογραφία είναι της Ελένης Βράκα