S.O.S από Βηρυτό- Ο πόλεμος προ των θυρών

Ο Λίβανος μοιάζει ανοχύρωτη χώρα. Ο φόβος κυριαρχεί στη Βηρυτό. Το όνομα του ακροδεξιού ισραηλινού πρωθυπουργού σχεδόν παντού στον αραβικό κόσμο είναι συνώνυμο της τρομοκρατίας και του πολέμου.

Φθάνουμε στη «νεκρή ζώνη» προς τα νότια της Βηρυτού, μετά από μία διαδρομή πενήντα χιλιομέτρων, αφού έχουμε περάσει αρκετά μπλόκα ελέγχου του στρατού. Τα οχυρωματικά έργα, οι κεραίες των τηλεπικοινωνιών, οι μπάρες και η παρουσία πάνοπλων στρατιωτών δείχνουν ότι βρισκόμαστε στα «σύνορα», αν και σε λιβανικό έδαφος. Η διέλευση επιτρέπεται μόνον κατόπιν ειδικής αδείας, που δίνει η Υπηρεσία Πληροφοριών σε έκτακτες περιπτώσεις.

Μετά οι ίδιες εικόνες της καταστροφής, που αφήνουν πίσω τους οι συγκρούσεις, όπως στο Κόσοβο και στη Βοσνία: χαλάσματα, τοίχοι σπιτιών σαν «τρυπητήρια» από σφαίρες, φτώχεια παντού και κάτοικοι, που πασχίζουν, με τα λιγοστά υπάρχοντά τους, να ορθοποδήσουν στην καμένη γη. Αρκούν λιγοστά λόγια για να καταλάβουμε ότι η Χεσμπολάχ, το Κόμμα του Θεού, είναι εδώ πανταχού παρούσα. Είναι ο λαός, οι γέροντες, οι γυναίκες, τα παιδιά, που υποστηρίζουν τους «επίλεκτους μαχητές» στον πόλεμο κατά των Ισραηλινών. Αυτούς, που έχουν ως μοναδικό σκοπό της ζωής τους να υπερασπίσουν τα εδάφη των προγόνων τους.

Στον υψηλότερο λόφο της περιοχής, σ΄ ένα στρατηγικής σημασίας απόκρημνο σημείο, το κάστρο Ασαχίφ, που έχει οπτική επαφή έως τη Μεσόγειο σε ακτίνα δεκάδων χιλιομέτρων και βαθιά μέσα στα ισραηλινά εδάφη, κείτονται ακόμη τα εγκαταλελειμμένα χαρακώματα και οι εγκαταστάσεις των Ισραηλινών. Εδώ, όπως παντού στην περιοχή,  κόκκινες, κίτρινες, λευκές σημαίες με δύο όπλα, που τα σφίγγουν γροθιές, -το σύμβολο της οργάνωσης-, κυματίζουν μαζί με εκείνες των Παλαιστινίων της Χαμάς. Το χωριό Κφαρκίζα απέχει τριακόσια περίπου μέτρα από το Μτσιλχ.

Στο πρώτο κατοικούν Λιβανέζοι, στο άλλο Ισραηλινοί έποικοι εδώ και σαράντα χρόνια. Τρεις σειρές ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα χωρίζουν τους δύο κόσμους. Τα φυλάκια των αντιπάλων είναι σε απόσταση αναπνοής. Οι άνδρες της Χεσμπολάχ πρέπει να είναι άοπλοι, βάση της συμφωνίας με το Τελ Αβίβ. Μέσα σ΄ ένα μικρό παράπηγμα, όμως, προλαβαίνουμε να διακρίνουμε μερικά αυτόματα. Από την άλλη πλευρά των συνόρων οι Ισραηλινοί δεν φαίνονται, αλλά μαθαίνουμε ότι μας παρακολουθούν…

«Έχουμε κι εδώ intifada. Αν χτυπήσουμε κάποιο Ισραηλινό με πέτρες, αρχίζουν να πυροβολούν. Έχουν σκοτωθεί πολλοί σ΄ αυτόν το δρόμο. Η οικογένειά μου φοβάται να έρθει εδώ» λέει ο Φαισάλ Φακί. «Ο κόσμος φοβάται. Οι μουσουλμάνοι θέλουν την ειρήνη, αλλά το Ισραήλ θέλει τον πόλεμο».

«Το μόνο που θέλουμε είναι να πάρουμε πίσω κάθε εκατοστό της γης, που μας ανήκει» συμπληρώνει ο Ρέμπια Χουσείν, δείχνοντας τους αντιπέρα λόφους. Τη δική του γη υπερασπίζεται, όμως, και η «άλλη πλευρά», που θέτει θέμα ασφαλείας για τους εποίκους ώστε να δικαιολογήσει την ισχυρή παρουσία των στρατιωτικών της δυνάμεων. Περνούμε την τελευταία μπάρα ελέγχου της Χεσμπολάχ. Η ατμόσφαιρα βαριά. Ένας ασφάλτινος δρόμος, κατά μήκος των συνόρων, είναι έρημος. Παντού η εικόνα της εγκατάλειψης.

Συνθήματα στους τοίχους γραμμένα στα αραβικά και τα αγγλικά θυμίζουν ότι «Palestine is our land»…

Υ.Σ.: Όχι, δεν είναι σημερινό ρεπορτάζ από το νότιο Λίβανο.

Κείμενο και φωτογραφίες είναι copy/paste από ρεπορτάζ μου με αυτόν τον τίτλο στα σύνορα Λιβάνου Ισραήλ λίγους μήνες μετά την απόσυρση των IDF από την περιοχή, τον Ιούνιο του 2000. Πέρασαν από τότε 24 χρόνια. Άλλαξε μήπως κάτι;

Τότε στο Ισραήλ πρωθυπουργός ήταν ο Σαρόν, σήμερα ο Νετανιάχου. Στη Χεσμπολάχ ηγέτης παραμένει ο Χασάν Νασράλα. Απλά η ιστορία επαναλαμβάνεται… και ανθρώπινες ζωές θυσιάζονται στον βωμό του Τυρ, του θεού του πολέμου.