Σάμπως τι είναι το Ροδολίβος; Μικρογραφία της Ελλάδας

Το 2004, ο Σημίτης επισκέφτηκε το χωριό μας για να εγκαινιάσει μια ανοικτή πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων. 15 χρόνια μετά, η πισίνα παραμένει άδεια, ο περιβάλλων χώρος είναι αφημένος στην τύχη του, στην ατίθαση βλάστηση και παρατημένος ολότελα. Το έργο ήταν πρόθεση προηγούμενου δημάρχου και οι επόμενοι δεν το σταμάτησαν, ούτε το τροποποίησαν, ούτε το ολοκλήρωσαν.

Σε ένα πολύ όμορφο δασάκι που βρίσκεται βόρεια του χωριού, κάποτε κάποιοι αποφάσισαν να στήσουν ένα γηροκομείο. Δεκαετίες μετά, παραμένει κι αυτό ένα κουφάρι από μπετόν, μια ασχήμια ανάμεσα στα πεύκα, που κανείς δεν παίρνει την απόφαση να το γκρεμίσει, να το ολοκληρώσει, να του αλλάξει χρήση.

Τέλη Ιουλίου φέτος, στην πλατεία, κάποιοι έστηναν για 5-6 μέρες μια εξέδρα για τις εκδηλώσεις του καλοκαιριού. Η εξέδρα έχει τα χάλια της, κακές σκαλωσιές, χωρίς πλάτη, καμία σχέση με την εξέδρα που στήνει κάθε συγκρότημα σε λίγες ώρες για τη συναυλία του και την ξηλώνει αμέσως μετά. Η εξέδρα είναι εκεί ένα μήνα μετά και θα μείνει μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου, οπότε και η τελευταία εκδήλωση, καλύπτοντας το ένα πέμπτο της πλατείας, χωρίς λόγο, αφού ούτε οι εκδηλώσεις είναι συχνές.

Στο χωριό υπάρχουν 2 νεκροταφεία, που έχουν επίσης το κακό τους χάλι, από ξερόχορτα μαζεμένα, σκουπίδια, σπασμένα μάρμαρα κλπ. Οι γυναίκες που αποτελούν συνήθως τους επισκέπτες αυτών των τόπων, φοβούνται να πάνε να ανάψουν τα καντήλια, εξ αιτίας αδέσποτων σκυλιών, που κάνουν αγέλες και διασκεδάζουν μεταξύ τους τρομοκρατώντας τους πεζούς. Το ίδιο ισχύει και για τους περιπατητές, που η καρδιά τους πάει να σπάσει όταν συναντιούνται με αδέσποτα αγριεμένα σκυλιά. Τα προγράμματα που τρέχουν για την συλλογή, στείρωση, υιοθεσία δεν αφορούν τη δημαρχία και πάλι.

Σκουπίδια. Η διαχείρισή τους επαφίεται στον πατριωτισμό των κατοίκων. Καθώς ο πληθυσμός είναι αρκετά γερασμένος και χωρίς ιδιαίτερη εκπαίδευση, θα βρεις νάιλον από νιτρικά λιπάσματα μέσα στους κάδους ή δίπλα εκεί που παίζουν παιδιά, θα τα βρεις στοίβες στην εξοχή μαζί με παρατημένα αγροτικά εργαλεία, σκουριασμένα τρακτέρ και άλλα, πολλά, που αφθονούν εντός του οικισμού και κυρίως έξω από αυτόν. Το καλοκαίρι, που ο τόπος δέχεται πολλούς επισκέπτες και οι ανακαινίσεις πληθαίνουν, το πρόβλημα με την συλλογή ογκωδών αντικειμένων μεγαλώνει. “Στου χαντάκ'” τα πετούν όλοι, αφού δεν υπάρχει χαρακτηρισμένος χώρος για αυτά, ούτε οι αρμόδιες υπηρεσίες πηγαίνουν να τα μαζέψουν από εκεί όπου οι κάτοικοι τα αφήνουν. Απορριμματοφόρα σαπίζουν στις μάντρες γιατί κανείς δεν τα επισκευάζει.

Δρόμοι. Κάθε εργολάβος που εκτελούσε ένα έργο, τον άφηνε όπως όπως μπαλωμένο, με αποκορύφωμα τον τελευταίο, που αφού έκανε έναν αιώνα να φτιάξει τις αποχετεύσεις, τους έκανε όλους θερινούς, με λακκούβες, κακοτεχνίες, με τα αυτοκίνητα να διαλύονται όταν τους διανύουν. Οι σχάρες για τα όμβρια είναι βουλωμένες από τα τσιμέντα και τα χαλίκια, 3 χρόνια τώρα εμείς περιμένουμε το συνεργείο του δήμου να φτάσει από τα Κερδύλλια στο Ροδολίβος για να την ξεφρακάρει.

Ο δημόσιος διάλογος προεκλογικά και μετεκλογικά, αφορά προσωπικές φιλοδοξίες, έριδες μεταξύ των χωριών που αποτελούν τον Καλλικρατικό δήμο, τοπικισμούς μην τυχόν και είναι ο δήμαρχος από άλλο χωριό εκτός από το θκο μας κλπ.

Οράματα, συμμαζέματα, λύσεις καθημερινών προβλημάτων, κολλούν διαρκώς προκειμένου να “μην κάνουμε μάγκα” τον άλφα ή τον δείνα. Έτσι είναι ολόκληρη η αυτοδιοικητική ζωή στην ελληνική επαρχία και μάλλον έτσι είναι και στην κεντρική πολιτική ζωή. Ό,τι ξεκινά παραμένει μισό και λειψό, φαραωνισμοί για να εντυπωσιάζουν τους ιθαγενείς και επί του πρακταίου μηδέν. Γιατί τί άλλο είναι ένα κολυμβητήριο 50μετρο, στο πουθενά, σε έναν τόπο που δεν έχει νερά; Πόσο πιο αποτελεσματική και χρήσιμη θα ήταν μια ή δυο πισίνες για μικρούς και μεγάλους κι ένα αναψυκτήριο γύρω, να περνούν τη μέρα τους τα παιδιά κι οι μεγάλοι που δεν έχουν εύκολη πρόσβαση στη θάλασσα; Ή ένα κλειστό γυμναστήριο, σε έναν τόπο που έχει, γενικά, χαμηλές θερμοκρασίες.

Άφησα για το τέλος τις παιδικές χαρές που είναι σκοτώστρες, με σκουριασμένες λαμαρίνες, ξεχαρβαλωμένα παιχνίδια, πνιγμένες στα αγριόρτα, χωρίς καμία προδιαγραφή και που, πλέον, ούτε τα ίδια τα παιδιά δεν τολμούν να πάνε και φυσικά υπάρχει ποινική ευθύνη για τον κάθε δήμαρχο αν γίνει καταγγελία.

Αν αυτό το κείμενο πέσει στην αντίληψη κάποιου “ειδικού” θα αρχίσει την περιπτωσιολογία, έτσι είναι με το γηροκομείο κι αλλιώς με το κολυμβητήριο και πάει λέγοντας. Στους προεκλογικούς λόγους θα ακούσει κανείς γενικότητες κι αοριστίες ξύλινης κοπής και τα πράγματα αφήνονται έτσι, να χειροτερεύουν, χωρίς κανείς να λογοδοτεί ποτέ για την προσπάθεια που δεν έκανε και για τα θέματα που δεν έλυσε.